Alle inzendingen over flemen

Als theemuts geboren, Was ze - Nooit iets Zinnigs te melden Temen en flemen Was het enige Dat ze kon - Tot ze opeens verdween Op Noorderzon Noorderzon: jaarlijks tiendaags theaterspektakel in het Noorderplantsoen in de stad Groningen…

Met boerenslimheid gingen zij te werk Eerst niet bereid zijn lolly aan te nemen En ook geen zin te vallen voor zijn flemen Maar wel een daad gesteld, zo stoer en sterk Ze namen de verkeerde fiets, die heren Juist op de oude was er iets te leren…

Ongelooflijk hoe jij kan flemen. Om iemand daarna alles af te nemen. Zo laat je zien hoe je bent, Ben ik blij dat ik je niet ken. Nu beloof je iemand je eeuwige trouw, Een mooie belofte gedompeld in rouw. En nog zie ik steeds hoe je werkelijk bent, En ik, ik ben blij dat ik je nooit heb gekend.…

Wij zitten soms - mijn lief en ik - Hele avondstonden naast elkander, En praten over een en ander, Doch schuwen trouw elkanders blik; Want moeder, die, ondanks mijn flemen, Volstrekt niet weten wil van mij, Zou met te veel verdriet vernemen, Dat ik met hare dochter vrij.…

Ik zou je willen nemen, telkens en telkens weer je heerlijk willen flemen, vol liefde, mijn knuffelbeer. Ik zou je vellen vol gedichten geven, als dat toch eens kon. Dan zou je vast wel zwichten voor me, als sneeuw voor de zon. Maar dichten kan ik werkelijk niet, en het proberen hoeft niet echt.…

Door een complexe breuk geveld kom ik ontkleed en uitgeteld gevierendeeld en dwarsgelegen mijn rode huishoudboekje tegen ik heb geen cent meer te verbrassen te danken aan de kwanseldassen die tussen leugens door laveren en almaar flemen of bruuskeren zelf dokken voor je medicijn en anders leeft u maar met pijn zo houden we ons volkje klein…

zon en maan, naar gelang we dichter bij het licht gaan staan, de belichaming van troost, stuwt levenskracht van de diepste wortels van het talent omkranst in een waardig gezicht, een blijk van verwondering over natuur en de trek van vogels in een herhaalde vlucht, dat is meer dan stof alleen, een vertrek wat zich verstilt in een fleem…

En bij het afscheid nemen, staan ze schijnheilig te flemen, hebben zich al voorgenomen, spoedig weer langs te komen. Hij denkt aan hun gedrag, heel even, dat net zo doorzichtig is als zijn glaasje jenever, zijn zij eenmaal vertrokken, gaat hij langzaam op zijn sokken.…

Was ’t niet heus — ik liet ze klagen, Niet tot leed van kind en vrouw, ’k Greep bij schone najaarsdagen Nog de zomer bij de mouw; Kwamen nieuwe vleiers flemen — Wie er ook iets vreemds in ziet — ’k Zie: ’t is tijd om op te nemen, Tijd tot geven is ’t nog niet.…