Alle inzendingen over fluistren

Gij zijt de gloeinde dadenlust Des Morgens en de koele rust Bij 's Avonds vredevolle duistren; 'k Weet oovral uw aanwezigheid, Wààr ook verdoold en te allen tijd Voel ik uw âem en hoor uw zoete fluistren. -------------------------------------- uit: Onze Eeuw, jrg. 13 (1913)…

IJzelpluimen, die aan takken klemmen, stijf van kou, fluistren als een zacht paar feeënstemmen Blijf haar trouw!…

Fluistren de blaren nog, - zeg het mij, zeg het toch, woei hier muziek voorbij, eindeloos vrij? Zong hier een steen tot ons, diep uit het klokkenbrons, heb ik het goed gehoord, klonk hier een woord? Diep in mijn wezen leeft liefde, die liefde geeft, wie riep mij welkom hier, heide vol zonnevier?…

Al dromend vouwt het vriendlijk wichtje De kleine, reine handjes saam; Een glimlach speelt op 't aangezichtje, Zijn lipjes fluistren Jezus naam. Waar droomt hij van? Van 't zalig Eden Der Onschuld, dat voor ons verdween. Gods Englen dalen naar beneden En blikken door het venster heen.…

" De sterren houden wacht, De wind strijkt door de linden heen, Die fluistren in de nacht; Er zijn getuigen bij uw eed In 't rustige avonduur, En wat geen mens bekend is, weet De zwijgende natuur!…

uw stemme Weer suizend fluistren hoort. Laat de Ouderdom de lokken Met rijm en sneeuw belaan, De Liefde blijft er groeien In vrome Jeugd ontstaan: In stramme borst besloten, Nauw merkbaar voor het oog, Toeft zij op schoner Lente En Bloeitijd — hier omhoog!…

Maar toch, ik vraag: Bloei door, Bloei door in mijn nabijheid: 't Is of 'k u fluistren hoor Het gouden woord van Vrijheid. Vrijheid van iedereen, Van mensen en van dingen, Om, voor Mij-zelf alleen, Mijn heerlijk Vers te zingen...…

De wind is stil en alles rust; De bloemen knikken, fluistren zacht En dromen dat de zon haar kust - Nog één bloem slechts waakt en wacht.…

En haag en hegge fluistren, De roze bot, de zonne gloeit - De liefde is niet te kluistren. Ze kwam als sluwe hartedief Bij nacht tot ons getogen. Nu lonkt ze alom als madelief Uit duizend blanke ogen. Er is geen struik, geen kronkelbos, Ze zit er in verscholen, En spreidt er mild en mollig mos, En lacht als wij verdolen.…

De zachte krachten zullen zeker winnen in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen.…

Ze fluistren alle door elkander Wild en vertederd, hard en innig; Ik word van weelde nog waanzinnig, Vergeet mijzelf en word een ander. De droeve worden altijd droever, Nu ik het onherroeplijk weet, Steeds weer te stranden aan de oever Der zee van ’t altijddurend leed.…

En ’t bladerflappen leek geheimvol fluistren. Mijn weemoed zwaar, die ’t leven nooit genas, Mijzelf bevreemdend, zwol in ’t avondduistren, Doch iets in mij spring los, dat lag in kluistren, Of ‘k mooie verzen of een sprookje las. Dan doolde ik eenzaam door verlaten lanen.…

als de lucht, Met dartel fluistren huppelt langs uw snaren; Zacht als het suizen van de goudgele airen, Wen de avondwind door 't golvend koren zucht.…

Noem me niet koekoek, o lustige vrinden, haast zult ge vinden een lieflijk kind; haast zult ge heimlijk aan hoeken en straten fluistren en praten, en uwe zin zetten op de min. Noem me niet koekoek, o oude gezellen, durft ge vertellen uw jeugdig verlêen?…

Als een god die zou beluistren Aards gerucht uit hemels vreê, Hoor ik uwe adem fluistren Door de stem van wind en zee.…

O te luistren naar de zee, Tot de ziel ga fluistren mee: Tot haar zwijgen ‘t Wonderwoord Uit zijn diepten stijgen Hoort! Alle malen, hartezwaar, Kere ons zoekend dwalen naar ‘t Bruisend breken Van de vloed Waar de ziele spreken Moet.…

Wat is het lekker om dat uit Je donker bed te horen: - 't Is of de regen samen praat, Of dat een kerel buiten staat Te fluistren aan je oren. Nou druipt het in dat open gras - Nou zal er wel een grote plas Op alle wegen komen, - Nou lopen nergens mensen meer – Verbeel je eens: in zo een weer -! Daar wou ik wel van dromen.…

Onberoerde en versmachte, In de helle sterrenachten Fluistren wij en zuchten: slaap! Troost u dit, dat op hun sponde In verrukkelijke zonde Om u wenen man en knaap?…

Een lofzang ruist, waar zij ook treedt, haar tegen, en, blozend als de rozen van haar kroon, hoort zij verrukt het fluistren allerwegen Wat is ze schoon! Men zoekt vergeefs de maagd nu bij de paren, wanneer ‘t orkest het sein geeft voor de wals. De herfst bestrooit haar graf met dorre blaren... verwelkt is ook de lieve bloem des bals.…