Alle inzendingen over fluit

In ’t bloeiend loofprieel zit ik alleen En drink, verlangend naar een kameraad, – Is geen nabij, die met mij drinken wil? Daar komt de maan en groet mij als een vriend En nog een derde duikt daar op: mijn schaduw! Mijn schaduw en de maan! Bij God, twee stille Gezellen – en geen droppel drinken zij! Mijn schaduwbeeld beweegt zich zoals ik,…

Ze floot naar me ik kleurde wat ben dat niet gewend brutaal keek ze me aan haar kopje scheef als of ze zeggen wilde fluit je ook naar mij ze floot nog een keer was de moeite waard ik dacht morgen is ze mij vergeten doet ze net of ze mij niet kent het betekend niets ik verliet het balkon maar zij bleef morgen zie ik haar weer bedacht…

ijsjes om hun mond besmeurd met moeders die niet meer naar hen omkijken dat was vroeger ook al zo gebeurd nu spreken ze hier en daar een andere taal maar fluiten en lachen doen ze gelukkig nog allemaal.…

Daar op een steiger staan bouwvakkers die fluiten naar een mooie vrouw.…

Door altijd te fluiten, als hij 's avonds onder stergeflonker, van zijn meisje kwam... voelde hij zich niet meer zo alleen, met al die schaduwen om zich heen. Ja, hij heeft wat afgefloten, zijn hele leven lang. Want hij bleef als de dood zo bang. En toen die eindelijk kwam, in 't donker… toen ging hij dood. Terwijl hij floot.…

want dan weten we het zo ja verdomd, je had toch gelijk geen fluit maar wel een piccolo…

Echter was 't later als jeukte mijn scheen, Schoof ik je dichter, jij schoof verder heen, En toen 'k, bij de kast om het jawoord je vroeg, Was 't vreemd, dat de fluit niet aan diggelen sloeg.…

Gezegend, die de rozen doet Onder Uw lach ontluiken Aan de verbolgen struiken In glans van sneeuw en bloed. Gezegend, die de vogels hoedt, En lokt een schuwe zinger Heel teder op Uw vinger, En wekt het nestend broed. Gezegend, die der kinderen schal Bij 't spel met bikkel en met bal Ons droeve hart laat raken. Gezegend, die zich vaak…

Een vogel, uit zijn vleugelveren Klappert een kleine zilverbui, Verschikt zijn natte halskraag lui, En fluit verwonderd een paar keren. Gij hebt de wereld rein gewassen. De velden gonzen; in de plassen Vist kalm een reiger, hoog gebeend.…

De knoppen der kastanjes kleven, De struiken schieten kreuklig uit, En ’t glimmend rijs, dat nog niet spruit, Staat met gespannen bast te beven. De sappen stijgen in elk leven Dat zich voor Uwe drang ontsluit. Heer! Zie uw dienaar! Zie Uw bruid! Bereid, hun volle bloei te geven. Bloeien wij, Heer, alleen gelaten Met schaduw en met spiegelbeeld…

De bloemen dringen om U samen: De rozen koninklijk en rein In rode zijde en wit satijn, Edel van stam en hoog van namen; In geur van meidoorn en seringen Der duizendschonen stijve rij; En werelds in bruingouden pij De muurbloemen, de boetelingen. Ach Heer, in dit uitbundig leven Heerst reeds een onbekend gevaar. Als zij hun zoetste geuren…

Nu is de lucht zo teder groen Als 't ritselen der vroege lente. Knapen plantten hun blanke tenten In schaduw van het fors plantsoen. Nu, na de lang genoten dag, Liggen ze stil omhoog te staren, En zien de sterren statig varen En zijn vol goedheid en ontzag. In deze wijde dadenloze Dagen is niets door hen verkozen Dan lach en milde heiligheid…

Uw handen lieten ‘t leven stuiven Gelijk een bloem het gulden meel. En kinderen ontloken, heel Zijig en roze als duiven. Zij moeten langs Uw licht verschuiven Gelijk het schaduwend gespeel Van vingeren, en aller deel Is, dat de dood hen komt omhuiven. God, die ons achtloos verder telen, Begaan in wellust en vervelen Met heilge rust aanziet…

Vanmiddag kon ik zo mooi fluiten - nee mooi is niet het goede woord zelfs fluiten niet - maar ik liep buiten en wist, want voelde me gehoord Geen kind'ren die hun ruzie staakten geen prachtvrouw die verliefdig keek geen zon die alles lichter maakte en weer thuis bleek ''t dezelfde week maar toen ik floot, vanmiddag buiten, was alles beter…

Het werd statisch, in kleur de eeuwige stroom je sleur bij gratie Verlaat de fles, de geest de druïde geeft les wie leeft nog het meest Volmaakt maakt, tong er lopen druppels over richels een diepe gong…

fluiten fluiten fluitenkruid gij speelt rondom en woekert met uw bruid in welig bloeiende weiden ik zie uw pracht de zon begeleiden en mij , de schouwende mens met gelukzaligheid verblijden fluiten fluiten fluitenkruid gij zingt van vreugde met kleurrijk blad ik zou u willen plukken, stelen uit het veld doch laat u onberoerd geen…

Telkens als ik fluit, gedachten smoren en warme lucht eruit.…

Bij het omslaan van de krant soms teder dan weer fel Tijdens het wandelen (aan het strand) bij het plakken van een band hoewel Maar nooit schel wel onvervalst muzikaal en als ik muisstil ben in mijn hoofd althans ogen gesloten... wordt er gefloten…

Vaak in mijne mijmerij Waart gij onverwacht in mij, 'k Zong mijn lied naar uw geluid, Zó, een jongen op zijn fluit Blaast in vredige avondstonde Droom'rig wijsje zelf gevonden En van 't wonder in zijn lied Fluit hij, maar hij weet het niet.…

De dag zingt zich een vogeltje vlinders zoeken buikgeluiden een wind uit het zuiden legt eieren in een nest je bent niet ver van de boom gevallen uiterlijk onbewogen kleed jij je uit in nieuwe tulpen, bloemenvazen alles wijst zich een weg naar jouw fluit.…

gegeven heb je het fluiten van de warme wind gehoord er is een vrouw die hier onkruid komt wieden wilde planten noemt ze die ze neemt ze mee naar haar rozenhuis koestert hen als haar eigen kinderen die de wind laten fluiten, die de wind laten fluiten luister, de wind fluit over een nieuwe ochtend de doden zijn niet voor niets gestorven…

Fluit hij uit of fluit hij thuis, met zijn autoriteit beschikt hij over wat in de wedstrijd zal worden voorgeschreven.…

Als ik in het bos loop en een vogel fluit dan voel ik mij heel prettig ik voel mij even uit. Ik snuif dan diep de lucht in van het frisse groen en als ik ook kon fluiten zou ik dit zeker doen. Het liefste naast hem zittend naast hem op zijn tak lekker samen fluiten geheel op ons gemak.…

Hoor jij de vogels fluiten?…

een lied dans mij een mouw klap mij een roos maar laat mij niet in de kou struikel mij een blok glij mij een banaan schiet mij een gebed en lach mij een traan brei mij een naald naai mij een steek hou me vast klem mij stevig beet regen mij een boog kleur mij in, wis mij uit hou van mij met haar en huid zwijg mij een woord fluit…

jij pluizenbol een handvol zwart dat verenschuddend fluit af en toe het nest af duikt in woeste lentevluchten kijkt me aan uit groen dat pas ontloken is vliegt en flitst naar prooien die zich levend plooien in jouw bek je schaart de wind knipt in lucht je vleugels uit probeert een steile klim hoogte zit er nog niet in en duikelt…

’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik kijk door het raam en volg de wind De wind die mijn liedje wegdraagt Mijn liedje over al het verdriet ’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik sta bij het meer en kniel Ik kijk naar de rimpels in het water Naar de zorgen die worden weggespoeld. ’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik luister naar de melodie En soms…

In een groen, groen, groen, groen knollen-knollenland Daar zaten twee haasjes heel parmant En de één die blies de fluite-fluite-fluit En de ander sloeg de trommel Toen kwam opeens een jager-jager-man En die heeft er één geschoten En dat heeft naar men wel denken denken kan De ander zeer verdroten…

Als vogels zó fluit ik, een dichter, Maak het duister leven lichter, Rusteloos hart gerust.…

Een zingende vogel fluit in de stilte haar melodie. Adembenemend en fascinerend. De stilte is voelbaar. Bewustwording van de rust die je soms nodig hebt. Het besef kwam pas, toen ik haar in stilte hoorde fluiten.…