Alle inzendingen over freel

niet hun seizoen Bevroren in hun taal taal van hun frele lijf Ze willen dansen in het licht van zon hun warmtebron Maar zon staat te ver weg -voor hun doen- ze wachten lente.…

je neigt je blik zoals een klaproos freel haar hoofdje knikt en bloed bezinkt je bloeit verloren op een uithoek van mijn buitenoog je adem hijgt huiddun tot in de traanhoek van mijn binnenoog geen tranen ogen zoveel deemoed als je papaverrood.…

Zo teer met zacht fluwelen blaadjes het frele aangezicht is uiterlijke schijn Fier rechtop, slechts door de wind gebogen het zwarte hart kloppend van leven wendt ze zich naar de zon De ranke stengel zet zich schrap weet dat hij eens moet buigen Een korte tijd is ze vol leven bloeit in volle pracht In de stilte van de natuur sterft de klaproos…

Zij heeft gebeden met stuwende kracht boven haar werd ijzig gezwegen een rauwe kreet verdrinkt in de nacht. Haar tranen als passiebloemen purper en zwart die alle licht op aarde verdoemen als elke hoop op leven ontkracht. Onkruid dat te snel gaat kiemen hoe vaak en hoe vlug men ’t ook wiedt. steeds gaat het zich veelvuldig vernieuwen…

Getogen uit koude winternachten sneeuwklokjes licht en frêle kunnen ze niet langer wachten brengen ze terug ’n teken van leven . Ik zie hun kleine kopjes hangen als lichtjes naar de dode grond zo speels, lief en onbevangen dat ik ze als nieuw ontloken vond. Nauwelijks door de wind bewogen beschut onder ‘t dorre struikgewas gedijen zij…

Haar frele gestalte, haar accent in mijn hoofd En ik schenk, schenk, schenk. Ze raakt, ze ontroert, of is het het rood, dat mij zo vervoert? Heerlijk dat youtube, een volgende clip. Alleen toch erg jammer; ik kocht maar één fles.…

slechts een opeenhoping van getel naar het einde aan zijn afzondering wacht hem de louterende hunkering een jeuk die niet te bekrabben valt eens weer in haar armen weet hij haar de wereld toe te zweren mirakels te verrichten bij leven haar zalig eerst dan heilig en zijn echte god op aarde geloven doet hij met heel zijn hart in haar frele…

Rozenblaadjes op mijn pad gestrooid met zachte hand in de leegte van de nacht steelt gevoel even verstand De paarse tint warm en frele laat dromen verzwinden tiptenig raken kleuren ook hen die mij beminden Voorzichtig loop jij uit mijn droom verblind door kleurrijk weten fluweelzacht heb jij mij geraakt nooit wil ik die paarstint vergeten…

Jarenlang zijn wij al vriendinnen Je bent zo'n bijzonder warm mens Je raakt me vaak diep van binnen Deze vriendschap is zó intens Je bent mijn soulmate, al die tijd We begrijpen zonder uit te leggen Nu raak ik je aan een ziekte kwijt Ik ben verstomd, weet niets te zeggen Mijn armen sla ik om je frele lijf Het afscheid komt steeds dichterbij…

rijdend reed echter een gegeven kwak zijn karretje in de poep van meet af aan draaide hij het koffiemolentje met pap in de benen een snok eraan geven om er op en er over te gaan dat lukte hem niet meer de pedaleur de charme lonkte even nog met de mongolenwaaier met linkeballers en plakkers gevuld als danseuse op pedalen fier en frele…