Alle inzendingen over frons

frons…

Wisselzang van longen doorklieft het ruime sop, een frons in het grensvlak van verbinding.…

(...een frons.. en nog wat gemompel) Wilt u er ijsblokjes bij?! (Eindelijk gedetailleerd gemompel) Dat is dan $5,50 ! (...Een diepe zucht voor mijn inspanning...) Fijne voorstelling!!!…

Geruisloos je dienen wil ik vannacht ouderwets en op je wenken een schuimend biertje voor je schenken met de glimlach, ongeacht de retoriek van politiek correct feminisme met een frons onder het maanlicht en onder ons ben ik alleen.. je lustobject.…

je mag wat tranen van me lenen een frons of zenuwtrekjes rond de mond en als je aandringt ook een portie weemoed die uitloopt op gepieker in de avondstond of heb je liever muizenissen met rare beelden in het hoofd een kloppend bloedvat aan de slapen en brand van binnen die niet dooft dat alles is bij mij te krijgen in goede staat en welbeproefd…

Nasaal gekreun, het voorhoofd in een frons Hij imiteert zichzelf zo vol chagrijn Hij spéélt de grootste zuurpruim langs de lijn Zo zien we hem in alle stadions De Boer ploegt voort… Oranje scoort, hij lééft We zien een lach, alsof hij kiespijn heeft…

de bloementuin in lentegeur de eerste oogopslag was zon je lach een warme rode kleur met voorjaar in verschiet maar ik zag horizonnen dwalen achter donkere frons scherpe kammen diepe dalen onbegaanbaar voor elk van ons jij hebt je pad te gaan ik kan enkel zwaaien wil je nog even blijven staan…

Wij overschaduwen vorsten Wij slaken gaarne Onz’ boeien Wij zij geprezen Door Wij en door Ons Wij schuwen daden niet, dorsten Wij immers niet te verfoeien Wij, Ons gelezen De les, met een frons? Wij bonzen luid op Onz’ borsten Wij talmen niet uit te roeien Wij die niet vrezen De wrake van Ons…

Ik Frons En denk Over deze tijd Over het waarom Over de kinderen van het nu Ze zijn de engelen Zoals die op het oude schilderij Zij leren ons De wereld dat zijn wij We zijn een kring In het water Denk over Is er voor een kind nog een later Of is er voor een kind alleen het nu Dromen Als ballonnen Kinderen zijn zonnen Kinderen geven…

Emotie vertaald gedrag traan frons staren of lach houding stoer onzeker bang of zeker en de voorgrondtreder zedenpreker! weet alles beter maar… kent arbeiders niet `t échte leven nemen ontvangen geven verschuilt in theorieën theorie praktijk integreert niet woont in wit huis voelt zich waanzin rijk .…

op slag gefascineerd verbaasd, ben ik het die de man op deze foto maar steeds niet los kan laten hij kijkt me aan alsof hij met me spreekt nee, meer dan dat is hij me onweerstaanbaar wij zijn zo door en door vertrouwd, lijkt hij te zeggen de rimpels in zijn huid zijn die van mij de frons is identiek de haartjes van zijn neus volmaakt…

Lieve jongen dit is je vader, hoe is het daar op het slagveld? Mag je er zingen? Met je mooie bariton? Pas op voor de paarden daar maar ook voor de vrouwen. Je mag er wel aan nippen maar niet te lang op de lippen. Je krijgt er herpes van. En denk eran, hier bij ons is onze haan ook gestorven door een teveel aan kippen. Ik moet nu sluiten…

Toen wij samen spraken over alles, vooral over ons, toen wij samen leefden zonder 'n enkele frons. Waar is die tijd dat wij samen uitdaagden het lieve leven, toen het ons niets kostte elkaar liefde te geven. Nu is het echt zo onwerkelijk zo wezenloos stil om ons heen nu is er niets meer, zijn beiden doelloos alleen.…

Je schreef me, bid voor ons, niet alleen in het heilig land; vergeef me als ik frons, je bent in een nachtmerrie beland.…

een vermoeid hoofd rust op mijn handen de armen steunend op een gammele tafel ik zie naar u allen ja ieder in de virtuele zaal leg ik in mijn blik aan banden u ziet mij vragend aan verwacht iets groots, een meesterdichter dient u voor te gaan in deze schrijversloods mijn mond opent zich langzaam en beheerst, frons de wenkbrauwen…

ergens in de ruimte dwarrelen woorden rond de mal van nieuwe vormen er hoort een glimlach bij een frons en twintig vaste regels onder tafel schuift een voet ze raakt mijn tas vol bundels het genoegen van een hart, het vragen in een hoofd de grond van alle dingen wordt geloofd de geur van bloemen kruist oneindig sluit een pact met wit…

Een frons wordt een lach. Een stap wordt een sprong. Een jaar ouder is de tijd. Een nieuw hoofdstuk in het boek. De mens een stap voorwaarts schrijdt. Een einde aan al het gezoek. Maar waarom steeds weer voorwaarts kijken? Sta eens stil en kijk weerom. Laat wat eens was het heden verrijken. Maak recht, wat was eens krom.…

Zeg me.. ben jij wel eens bang nu 't langzaam zo anders wordt in vluchtig kussen op een wang de krant achter het ontbijtbord Waar is die realiteit gebleven van maagdelijke zekerheid van onze liefde deed leven in zuivere saamhorigheid Zoals geen adem zonder ons was er geen vuur zonder wij de ware liefde zonder frons bleek zo voelbaar…

regels ik dicht open en vrij beter goed begrepen eenvoud dan onbegrepen literatuur dat de hemel ingeprezen wordt door 'n groepje selectief en duur ik schrijf voor alle mensen over liefde, goed en kwaad soms een kleine woordspeling maar iedereen weet wat er staat ik zie een glimlach bij mijn lezers en voel de warmte in hun hart zie de frons…

in een grijze, lillende kwab kweek ik woorden die ik losschraap als een fluim die aan de strot kleeft en dan stolt tot een korstig vlies aan huig, verhemelte en tong als ik blaas door een klem van kaken dan waaien de schilfers, de kruimels van een verhaal tussen de kier van mijn snijtanden geen wonder dat je dan vooroverbuigt met een frons…

rust verijlen in een tijdloos perspectief ik steel dit beeld en schenk het jou mijn lief kom met mij kijken naar de mensen hun zee van wensen en wacht totdat de hemel opzien baart jij bent het waard in jou heb ik mezelf gevonden gebonden door een kronkel in de tijd ik zat op slot totdat het klikte tussen ons jouw laatste frons…

pruilt naar pa hij knipoogt naar de beul die het slagzwaard slijpt de Doper bij de kraag van zijn kameelharen mantel grijpt hem naar een stronk sleept als een spartelend offerlam hals op het hakblok hoofd op een zilveren schaal krijtwit met puilogen een haremslaaf draagt het kokhalzend naar zijn meester waar de grommende hond in haar frons…

natuurlijk baalt hij vloekt alles bij elkaar schopt stoelen onderuit beukt met z’n vuisten op de muren natuurlijk is hij blij met die meevaller en houdt hij meer van haar dan hij laat blijken natuurlijk beleeft hij dat allemaal maar hij uit dat slechts met een frons of een lichte glimlach hij kan het moeilijk delen breekt niet door…

Ik zong haar een absurd lied en ze kon enkel een zware frons van haar massieve wenkbrauwen laten spreken.…

In de beslotenheid van adem is het leven als een heraut die spot met eenzaamheid zijn hoongelach tekent een frons op het eindeloze voorhoofd dat de horizon voorstelt een god is nimmer te bespeuren de enige aanwijzing is een plek die overal en ergens is waar men nooit op zoek naar gaat daar waar men denkt te vinden wordt op ongeloof…

In een knip Een subtiele wenk (De wenkbrauw die buigt De frons die één tik lang dieper snijdt) Vond ik de kracht Om een scharlaken gloed te bewaren Mijn kroost stoof de deur uit Geloof ik en ik groef me in Onder dons en haren en huid Huiverend voor een bang begin De haard gaf gensters af De hond die aan mijn ijsklompen sliep Sloeg kermend…

' Zij denkt na, haar voorhoofd een diepe frons 'De mus heeft geen geweten', antwoordt zij dan, 'Want mussen zijn gelukkig zonder god'…

Haar stem...een drilboor Versplintert het bot Maalt het merg Aan de andere kant van de lijn Hoor ik de worsteling met een kat Klauwend naar haar kuit De wollige schat zit vol venijn Ik stel me voor hoe ze daar zit Pulkend aan een rafel De ogen rollend, geprikkeld, de frons Hoofd in de nek Ik veeg een bord van tafel De troosteloze gek…

Haar frons vlakt zich uit en verzeemt zienderogen Wijl stilaan een tintel aan haar blik ontspringt Haar wimpers en neusje verraden ontluiking En sluiten de driehoek die zich punt in haar kin Ik streel zacht de ronding van haar lieflijke wangen En verweek bij de hemelse krul van haar mond Dit guitig gezichtje brengt een heerlijke expressie Van…

langzaam herleef je, mijn hartediefje wanneer ik je teder in de ogen kijk je mondje hervleest zich tot verlegen glimlach je kuiltjes verdiepen, je stugheid verdwijnt je frons vlakt zich uit en verzeemt zienderogen wijl stilaan een tintel aan je blik ontspringt je wimpers en neusje verraden ontluiking sluiten de driehoek die zich punt in jouw…