Alle inzendingen over fuik

die jonge vrouw rekt haar fuik zeggen de netten sluik ------------------------ uit: Mammoeth Mijn Muze gedichten van een leraar (1968)…

ik stik tussen matras en beddengoed, gezworen minnaars van elkaar openen vensters in de avondgloed, verblind de stromen in de buitenlucht, dromen varen uit op mijn verdriet , vertaald de koers als nooit tevoren, verschepen ruimte voor één lied, de ingedaalde dag faalt, lijkt verloren, spartelt tegen als een vette vis, valt terug in de fuik…

Lippen en dijen Lokken Boris in 'n wip In Angela's fuik Financieel binnen in één wip Doet Bill Gates haar niet na…

hoe zal regenwater de vallei instromen wanneer de kring zijn richting keert en kreeften zwemmen in de fuiken van palingdansers die hun gladde vel niet verkopen aan onderkruipers en kale sjansers…

hoe zal regenwater de vallei instromen wanneer de kring zijn richting keert en kreeften zwemmen in de fuiken van palingdansers die hun gladde vel niet verkopen aan onderkruipers en kale sjansers…

een danspas en een grap zo maakt hij na begroetingsritueel zijn nonchalant entree ogen draaiend en een denkbeeldige vriendin in afscheid aaiend kiest hij een vriend als springplank voor zijn diepe duik in de aandacht fuik onnozel paraderend langs hun nieuwsgierigheid de laatste roddels strooiend wint zijn aanhoudendheid de kaarten…

-gebruik Gaan kennelijk je hersenen vertragen Hoe meer je belt, hoe minder je gaat dagen Zo zwem je in een modieuze fuik Dat eigentijdse chronisch draadloos bellen Doet immers die vertraging slechts versnellen…

Ik heb het net gedicht De fuik sluit De deur op slot Ik heb het net gedicht Het luik voor mijn ruit Een steen voor mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Het net gedicht De boel op slot Terug getrokken in mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Dicht Op slot…

Haal hem uit zijn schaduw voor Hij herkent zich in deze vorm: Een vleermuis, of een vis die in een fuik Begint te deken. Laat hem door Zijn polsslag leven, geef hem storm En van elk woord het vruchtgebruik, Maar wek hem niet, verstoor De klaarte van zijn versvorm Niet.…

Een glibbervis ben ik geworden, die in deze netversperde wateren, de fuiken wil ontwijken, maar dadelijk weer druipend nat naar jouw droge woede wordt gevist: geen vrije vis, maar rondjes zwemmend in een zwaarvervuilde kom met matglas ruiten. waar is het verse water toch, hoe kom ik buiten?…

Ik ben bereid te duiken in de fuiken van de dromen, alleen ik aarzel voor de steile rand, bang dat je me achterna zal komen , en te springen in het zelfde diepe ledikant, vrees niet, we springen op gelijke wijze met dichte ogen, met vaste hand, gericht op angsten die verwijzen naar de verdwenen vrienden uit de jeugd, waarmee we zwierven…

Want och, ook ik loop in de fuik, - Kan ik de boel verbeetren!? 1853.…

Waar iedere golf zich oeverloos herhaalt lokt het weidse uitzicht de onfortuinlijke broos schipperend tussen fuik en val De toekomst genadeloos weerspiegeld in het zoute nat doet verstikkend verlangen in zwijgende angst weerklinken en weer een hoop verdrinken…

in het ziekenhuisbed strijken zijn gedachten neer in troebel water zwom hij de fuik binnen gekluisterd nu aan de geur van dennenbomen aan liedjes van het kindeke en een Stille Heilige Nacht hoe houdt de losgescheurde mens zichzelf bijeen niets om zijn hoofd op te leggen als hij kopje onder gaat in de taal van de dokter…

in dwingende voortduring zoek ik mijn verleden symbiose vlucht voor wezenlijke eenzaamheid ik ben geworpen, heb niet gekozen mijn gang is vol van schemerige tragiek val telkens in de smalle fuik van de alomvattende mistige liefde waarin ik even aan die veiligheid ruik al hoop ik op eeuwige zaligheid is plots weer het stof dat…

ik kende de bruggen met hun snelstromend flitsend water waar hun schaduw met diepzwarte woorden riep om te duiken mee te gaan in de fuiken der verlokking van het niet meer bestaan nog restte de kou en een twijfelachtige afzet bang voor de pijn van contact in de klap die het water echt brak en de brug verdween…

we liepen al wisten we het niet in een fuik we wilden het wezen van onze taal uit de kindertijd ontrafelen het verlangen lag in onze vragen besloten de weemoed bleef vasthoudend aan ons kleven we hingen vergeefs en verlamd over de rand van onze cirkels verdwaalden in de verloren verdwenen kindertijd een zachte landing…

Terwijl de fuiken drogen, druipend van het zilte nat braakt de zee onverstoord haar golven en spoelt ze de netten schoon, die visloos wachten op Siel , de oude zeebonk, met zijn kromme pijp en aftandse zuidwester Een oud vissersvrouwtje kaakt wat verse haring De stank van vis lokt meeuwen die -op de hun zo eigen wijze- danken voor…

Als het stil wordt licht het kind de fuik. Enkel de wind speelt nog door het net dat op het veld bij de haven droogt. Zon valt door de wolken, slaat een ogenblik door de mazen, het water spiegelt je wijsheid voor. En van achter de rietkraag zet je met iets van verbazing de brasem terug in de vaart. De vis slaat met zijn staart.…

blaast de wind zijn misthoorn sluit dan de luiken en wees gewaar dat er wraak door fuiken raast witte wieven die bedreven zullen lonken met hun rokken van doorschijnend filigrein laverend tussen stam en takken leggen zij hun wil op aan de wind die stilvalt voor hun klaagzang en de dood in ‘t water vindt wee de zee, met het pekelschuim…

Jouw zelfgevoel is ondermaats door mazen in de fuik ontsnapt zo leef je vrijwel buitengaats als ziel die zichzelf open krabt de pijnpunten van jouw bestaan slaan wonden in het grootste hart je hebt jezelf meer aangedaan dan puur te vatten is met smart je hebt jezelf tot mij gewend in spiegels van een blinde vlek wij drogen op in grof cement…

Het is een bijzonder gehucht Met huizen als nesten op palen Je hoort er verscheidene talen Geklepper, gezoem en gezucht Je vindt er de Hollandse lucht Je kunt er weer diep ademhalen In evenwicht brengen je schalen Je wordt door Petrarca bevrucht Het bloeiende riet en de kooi Zijn fuik om gevoelens vangen Zo breng je een Eden in kaart…

geopend met veel dynamiet maar jou echt gevonden heb ik nog niet zag wel je kleuren voelde in aders de weg naar spelonken proefde je geuren in een ondergronds meer je zwavelde licht borrelde warmte en liefde op het eerste gezicht in die intieme omhelzing ben ik bijna gestikt jij liet me duiken en wees me de weg langs de fuiken…

De fuik in het juist ontloken leven. Wie draagt de glimlach terug en zingt het kinderlied zoals het elders klinkt ? Dit monument vol treurnis verscholen en ook zo dodelijk stil vertolkt zo koud en pijnlijk schril de eeuwige grendel die op zijn deur is zijn gulle lach uit het volle leven is peilloos diep in het graf gedreven…

ik liep in de fuik van laat avondlicht en hield je hand vast ontleedde een bloem, zag om naar waar we net nog liepen met zo weinig geluid, alsof niemand wist wie wij waren zonder wetenschap van uitdrukkelijk achterblijven zowel bomen, bladeren als vuilnisbak bestonden rond dezelfde tijd een vogel floot nog even als teder besluit…

- Ik sla de zware netten uit en berg in 't roerig moer de fuiken; maar, voor de hoop op weel'ge buit, zie 'k drabben uit de drasse duiken. Soms komt, voor diepre schoonheid borg, me een water-roos heur blâre ontvouwen... o Knagen van mijn harde zorg: -maar 'k heb een kind, en 'k heb een vrouwe.…

Een ziel moet zien te zeilen naar de wal Over een grote, zilte oceaan Dapper door Scylla en Charybdis gaan Een haven of een baai vinden vooral Soms vaart zij in een fuik, loopt in de val Dan heeft ze averij, scheurt haar bazaan Een ziel moet zien te zeilen naar de wal Over een grote, zilte oceaan Loopt averij op en gaat door een dal Ze dobbert…

De kriebels kruipen sluipend door mijn benen er vliegen fladdervlinders door mijn buik verliefdheid gaat tot in mijn lange tenen met open ogen loop ik in de fuik. Of blond of zwart dat kan mij echt niet schelen de vuige valstrik van de liefde lokt 't is kwantiteit voor mij; ik ga voor velen met lange broek of toch maar kort gerokt.…

aarzelend stil ontluikt de morgen sprankelend licht in speelse kleur bloemen die zich openend richten geven al hun eerste geur verlicht in zilveren nevels bedauwd met druppels goud hangen roerloos in de struiken liefelijk ingepakt de dodelijke fuiken de trekdraad trilt en zwiept venijn het donkerharig opent zich versnelt en holt met vele…

Hoog in de zomer Gristen we rond gonzende bloesems Naar vliegensvlug fouragerende vlinders Kenden hun namen uit ons blote hoofd Koolwitje, Atalanta, Koninginnenpage, Dagpauwoog Ergens ginder achteraf bij bloeiende struiken Schepten we met jampotten insecten op Die rond bloemkelken zoemden Als bedwelmde junkies in fuiken Van nectar en stuifmeel…