Alle inzendingen over gadegeslagen

Stuurse blikken, ingeblikt Verwijtogend gadegeslagen op wielen Fronsende achteruitkijkspiegels Ik vlucht in stroken…

Door groen, onder blauw Zwoegt hij voort, dampend, hijgend, Over lang, recht grijs Louter gadegeslagen Door een bellende fietser…

In het vallende Zonlicht van deze Verstilde zomeravond Zweven zilveren meeuwen Langs het lommerrijke lover De volmaaktheid tegemoet Gadegeslagen door de Eindeloze zieke die Verlangend naar de einder reikt…

Vruchtwater De Schelde ontplooit zich Zijn naakte spiegel bedekt nu De matte en laffe rand Bloemen reiken de hand: Een erehaag, gadegeslagen Neergepend in vogelperspectief De tijd aan de dijk gezet Vergrijst in spaakwielen…

wat ben je dichtbij, dat andere licht hier alsof bladeren verguld zijn, aaibaar soms uitzichten sterven voor mij in lange stiltes hier op dit punt tilde ik jou van blijdschap je bloemenlach en heerlijke huid kropen hartstochtelijk in de wuivende boomkruinen “which way the wind blows”, ik hou van jou zei je, op afstand gadegeslagen door…

ik heb het spel van sterren en planeten gezien in de zwart galactische ruimte gedragen op vleugels van de zonnewind heb ik geboorte en groei gadegeslagen massa en aantrekkingskracht in een spectaculaire balans geregisseerd door hogere macht in een kleine oneindigheid ontwaarde ik het bekende blauw groen als een schitterende parel van…

Geobserveerd en gadegeslagen. Aangeraakt en betast geweest. Maar nooit echt geleefd. Nooit echt vrij geweest. Maar ik ben vrij. Ik ben ik. Mijn hele leven lang. Heb ik geleefd? Ja, in de letterlijke zin. Maar niet met mijn hele ik. Met maar een deel. Te weinig moed. Te bang om te leven. En afgunstig op hen die wel leven.…

slaapwandelend de dauphin in zijn dode hand een bloedzuivere sering de sleutel voor een nieuwe troonsbestijging betoverend een maanziek winterkoninkje de duivel een nachtbrakende kwartel een vervalst barokklokje onder zijn mantel de schildwacht op heterdaad betrapt op een divanbed uitend zijn misnoegen over bedorven bruidssluiers gadegeslagen…

Zal het ooit weer worden, zal het ooit weer zijn, gadegeslagen op termijn? zal het ooit weer zien, zal ik ooit weer kijken, opnieuw starten, herhalen, en alles vergelijken? zal het zichzelf ontruimen, zal het tot inkeer komen, alle kwaad en haat weggenomen? misschien een glazen bol, bij de minste blik, op hol?…

Jaloers gadegeslagen door de schitterende maan. Het lijkt of je zintuigen, je handen, en je mond geprogrammeerd zijn. We ontkleden elkaar ongeduldig en ontdekken na aarzelende strelingen en overbodige gebaren dat we onstuimig willen vrijen. Daarna komt de heerlijke belevenis, Van het lome gevoel van bevrediging.…

kijkend zie ik een betraande tuin plantenkoppen hangen deemoedig naar de grond waar slakken actiever zijn dan ooit in het raam weerspiegelt het televisiescherm zwemwater in Athene tranen van geluk onze Inge is voorzien van goud kroonprinselijk goedgekeurd gemascotteerd door oranjegekleed orakel van gewicht voorheen atlete vrije slag gadegeslagen…

Vlinders sterven Storten in het water Die niet naar karkassen Maar bloemen ruikt De zee gevoed Door schepselen Mooi als engelen Schreeuwt in wanhoop Witte schuimkoppen razen en bulderen Terugwaarts Omarmt alles in zijn koele woede Berusting Gadegeslagen door Vliegende creaturen Die aan de hemel Zijn getijde volgen Verworden…

Opdoemende donderkoppen en route Worden wegens krachtige windvlagen Met schrikgezichten gadegeslagen In spookachtig oplichtende gloed En bibberend onder de broeiende nok Gevlucht op een berg zonder regenjas Samenspannend boven het opgetaste gras Slaat de bliksem in de schuur met een schok En daar de nadering op handen lijkt Raken zij hun…

ik sterf onderaan de zon waar het afschrift mijn laatste saldo zal prijzen, modernistisch gadegeslagen door de wedegeborenen jij hoeft niet ontsteld te wezen de nieuwe tijd stemt af op vreugde, zie het aan de lente die haar intrede doet met laagjes regen en bloeiende urinerende knopjes het buigen van laagdrempelige poëzie de nederigheid…

De tussenruimte, die nooit heeft bestaan, Betreed ik en loop gadegeslagen Als toeschouwer door het beeld: een balans Van onder voeten wegdruipende hoogtelijnen. Met eigen ogen maak ik buitenstaander Mij medestander nu het ontbreken Van wanden tot een doorbraak leidt naar Het hoogst links gelegen, duistere dal.…

in de ogen van de kabouter die al jarenlang op dezelfde plek hangt totdat de doos met kerstspullen weer op de zolder wordt geschoven boven in de boom heerst de piek schreeuwlelijk van formaat en kleur streng kijkend naar de kaarsjes die er gekleurd op staan en ballen plukken watten slingers van zilver het sfeervol geheel completeren gadegeslagen…

Jij bent mijn droom; Gulzig geschapen Mijn lente ontluikend Ontdaan van haar vacht Jij bent mijn visie; Gadegeslagen Jouw schoonheid die schittert Gelijk een robijn Bij dag en bij nacht.…

de krankzinnigheid was al reeds toegeslagen, maar nu heeft mijn goeie hersenhelft het verstaanbaar gadegeslagen, houd niet van mij ik ben ziek, het is nu op zijn toppuntpiek, ik ben zwaar gestoord, het dringt langzaam tot mij door heb het nooit eerder verwoord, willen zien, ik dieptreur en grien, ik ga me laten opbergen, niets heeft nog zin…

Gadegeslagen vanaf een lage tak zit een brutaal eekhoorntje handig een beukennootje met knaaggraagte te verorberen. Een zwoele windvlaag wappert door de pas opgehangen witte lakens aan de lijn.…

Hevig geschrokken kwam er een aaibare poes naar mij toe, die deze tragedie ook had gadegeslagen en hij troostte me. 'Zulke nare dingen doe jij niet, hé!', zei ik tegen de poes en terwijl ik mijn vingers langs zijn staart liet glijden, wist ik wel beter.…

Helder fonkelend Gadegeslagen Haar taille maatje subliem Zingen vogels hun lied Zij en ik doen vrolijk mee Het ritme van de liefde Dwaas is de wereld Haar borsten perfect, zo mooi Door mensen raar bestuurd Haar benen rank en glad Symbiose zoek…

blond haar de andere was vuurrood beide hadden die typische giechel op ’t gelaat Twee zonnestraaltjes wijl ‘t goot van de regen hun kleren waren door die regenbui al drijfnat Zij zongen samen, wij kunnen daar wel tegen en bovendien ach kijk eens, wie doet ons wat Meisjes gierend door in donkere natte straten; ze werden lachend door elkeen gadegeslagen…

het is nauwelijks te verwerken als mensen hun eigen visie niet meer mogen neerpennen wanneer systemen boven mensen uit dreigen te groeien dat veelal voorzichtig begint met een hint in een door angst verzwakte maatschappij en dat we dan ondanks het onrecht voortkomende uit de maatschappij strijdbaar mogen zijn om proberen het goede…

dat nauwlettend wordt gadegeslagen bomen vallen uit het mooie kader, alzo hebben bloesemboomgaarden ook een landschappelijke gaarde, vraagt de lente zeker om niets meer het geeft een bewust gevoel, op ieder lenteblaadje staat de sfeer daadwerkelijk afgedrukt gelukkig stemt al dat groen, dat de bloesem ziet bekrachtigen de lucht…

Malle Pietje lonkt naar de prinses op de erwt, gadegeslagen door een suffe Oehoeboeroe die steels ziet, dat Rabenhaupt ragout verkiest boven Old Shatterhands supersnert. Mijn Sint Bernhard trekt aan mijn jasmouw.…