Alle inzendingen over gebinte

iele twijgen zwiepen zwijgend gejaagd, door wervelwind gejut ik voel me machteloos, onteigend mijn rijke kruin werd weggerukt Pan heeft mijn stervensuur geslagen geen mistletoe komt mij nog knagen geen sap voedt meer mijn bast noch spint straks zijg ik onder zengend zagen tot balken op houthakkers' schragen mij rest slechts toekomst in gebint…

de linden zwelgen in het goud de zon ontvlamt ontembaar het gebinte de hemel staat in vlammen de gloed is feller dan de brand…

Haar gewillig gebinte. Eerder dan een geeuw Kondigen haar billen aan Dat zij wakker wordt. En dan haar oogwit: sneeuw In de ogen van mijn leeuwin.…

Een verre hond blaft gedweeë populieren in de winterzon lege nesten hoog in het nobel gebinte zwijgen lijk vermoord een paard dat ik aan de praat probeer te krijgen snuift vervaarlijk luid ik lach me dood…

Ritsels in gebint, sprookjesboek wat openspringt, oneindig verhaal. Portret zoekgeraakt, jongen met een oud gezicht, gebleekt morgenlicht Achter prikkeldraad, wordt willekeur versneden tot lappenpoppen. “ Ieder is het kind van de rekening zijner daden.” S.Freud HTTP://www.pamapoems.nl…

Eeuwenoude gebinten, Kromgetrokken door de tijd, Dragen het dak dat Mens en machine beschut Tegen storm, water en sneeuw; In alle eenvoud bieden zij Bescherming tegen aanvallen Van buitenaf - En nu wappert aan de noordkant illegaal Dat vale dundoek, www.mijnpedicure.nl, Binnen een paar weken al Goor geworden nieuwigheid, Duurzaamheid…

Mijn gebint... is ijzersterk zoekt zich telkenmale luchten Grijs? Lichtblauw? onbewolkt? wolken als snelle paarden ....logge olifanten? Maar ik hoor... m'n pijlers en schutten hardop zuchten kreunen van pijn De lijn.... met gele ballen door de schipper niet gezien door dichte mist misschien?…

De beul betast het gebinte, geraamte van mijn tempel. Kalken schilfers vallen door mij. Hij beitelt spreuken in mijn schedel. Pijnscheut. Ik hoop, smeek: O beul, leid me niet naakt en kaal naar jouw schandpaal.…

de zon was zich vergeten er was niet één zuchtje wind wolken hingen in files boven, in't blauwe gebint ik kon altijd tekenen met wolken drijvend op een vlaag een figuur of wat ik wilde maar vandaag was alles vaag het uur hield halt, de dag stond stil de lucht kon zo niet blijven tot ineens het grijs wit kleurde en jouw beeld boven kwam…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

in de holte van een torenspits een kreupele kroon in de mist glipt de duif door een kier het gebinte kreunt onder een dunne mantel trefzeker als de naald van een kompas strijkt de duif neer in de afdruk van een rubberzool ribbels in een vlies van slijk herinneren aan de gebochelde dwerg die schichtig maar sluw achter orgelpijpen wegduikt…

Hout zoals alleen hout Maar kan zijn - gegroeid Uit licht, uit sap, natuur die Altijd nog het laatste woord heeft, Gebogen tot prachtige gebinten Die vloeiend aan elkaar bevestigd zijn Zonder dat er ook maar een enkele spijker Aan te pas kwam - dat getrouw de wacht Houdt over 's lands democratie En oogluikend beschutting geeft Aan…

Ik zat eens op mijn knieën voor het raam, En keek naar witte wolken zonder naam, Die zomaar hingen in’t blauw geboren, Stil, in weggewaaide wind verloren, Een koe dreef door de ogen van een kind, Op duizend meter in’t blauwe gebint, Alleen, zonder gras, als een witte wolk, Alleen, als eentje van een wolkenvolk, Ik had geen idee wat die koe…

Ontken niet langer mijn gebinten na de hints die ik je gaf. Je blinde blik maakt me heel ziek. Je droeve ogen zeggen mij: "Mijn bedelkind, mijn lentewind, mijn labyrint in droeve dagen. Waar was het nou precies alweer? We horen samen onze vragen.…

Laveren in het gebinte van het bestaan hij waart daar rond in een scherpte de botte bedoeling willekeur van niet beter weten. De kanttekening is die van een sluipmoordenaar In ieder geval weet het waarom zijn slakkenstekker altijd ergens tussen te wurmen. Een rib hier een intentie daar om het lemmet weer schoon te vegen.…

Gevangen zomerdagen Ze weckt verhalen, moezend Appels, bramen, de geur van regen De kleur van zon en stille zomerwind De smaak van warme dagen Wandelend langs vergeten klanken Romans gestapeld onder het gebint Moes, in zwierig handschrift Ze roert, vangt de zomers in kleuren En wekt het seizoen in bleke winters Ik open haar verhalen…

amos zag een vogel in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die dalend in zijn bloeden ging vertolken wat hem als kind reeds zo ontstellen kon ik dool opnieuw door donkerholle zalen waar spiegels voorhistorisch licht ontvingen en in ’t gebinte stil de hymnen hingen – wat dwingt mij hier alsnog verhaal te halen ?…

Hoe jij ter taal zwerft in het zwerken van een school woorden met nieuwwassen vlerken het schurkt er aan de regen, het rijpen hijgt er in een rijgen van kransen en de windvlagen die schudden de woorden vallen er als pruimen alsof je voorhoofd het stalen gebinte is je gedachten metalen wind beslaat en al het gesprokene als lood platvalt…

zo heb ik die nevelende avond het verdriet herkend: het missen van de moeder die ik had en was én de onvermijdelijke tijd die zijn rechtmatig voorschot neemt, in mijn huid zijn groeven trekt, mijn gebint verzwakt, tot mijn vervallen woning onbewoonbaar wordt verklaard.…

In het donker dwaal ik door de zalen waar spiegels licht van dode sterren vangen en hymnen slapend in 't gebinte hangen - en nergens kan ik ook maar iets verhalen. Op de dorpel naar de morgen ligt Uw beeld dat eens de verste einder overspande en met een wimperslag mij kreeg geheeld in stukken: torso hoofd en losse handen.…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…

Haar rug zacht gebinte, haar armen naar de palm gericht, aan haar vingers hapte licht naar lucht, en dat overkwam mij. Het was een laat uur in één van die overloos droeve dagen, lege straten als muren, een pad dat nergens toe leidt, je weet wel, het onbegane in mijn hoofd ook. En op die lijnen, hurkte ik, verging ik.…

In het donker dwaalde ik door zalen waar hymnen slapend in 't gebinte hingen en spiegels licht van dode sterren vingen. Nergens was er nog verhaal te halen. Op de drempel van de morgen ligt het beeld dat eens de verste einder overspande en met één enkel woord mij kreeg geheeld in stukken: torso hoofd en losse handen.…

windkracht twaalf ik hoor de dreun in mijn krop de zee zet een hoge borst op regen stort kletterend neer druppels als kogels in mijn kop mijn lemen huis staat langs een meer de omgekeerde kegel nadert een luw oog dat zuigt het is zinloos dat de stad vergadert ik verwacht niets minder dan de grootste ramp het afgerukte dak een krakend gebinte…

de stad was al krom en er zat rot en roet alom en vieze molm in het gebinte en er zat rat in de groene verf en in de voegen vergif en er droop goedkope droomslijm en namaakdras af van het zomer- en winterterras.…

Door prut naast de tramlijn door zwartgereden regen langs de stromende overgang tussen asfalt en rand van de stoep omhoog naar grijzig ruitsel tussendoor gras via muurankers naar gespleten ooit misschien wit waar het kiert en jij past diagonaal door die holte naar de schoren in dat snoeioud en krakend gebint het raam uit de dakgoot over…

gemaakt van vertrouwen het koor van glanzende pijpen met een verheven lied, omhoog naar het gebinte en de gevouwen koepel, de kurven van kalk in degelijke eenvoud. hier varen op woorden samen gebracht tot een betekenis. het stevig schip is verzonken zonder gewicht in kleurig licht.…

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

In een wenk was de vloek voltooid Je zag rode bosmieren over het parket kruipen In een steile mars over de schoorsteenmantel Naar het gebinte dat knarst tot we sluipen -Onder de gedempte hamerslagen van wind- Naar het tuinpad van snijdend grind Je verroerde geen vin Alhoewel de buurvrouw lijkbleek In een hoek van jouw blikveld De straat…

najaarszon en van ’t puurste goud of de zomer niet scheiden wil, nog even draalt om zijn bloemen en bladerdracht weg te geven… uiteindelijk wint toch de herfst met storm en regen en vallen ze vlug de blaren, die moe gehangen hij neemt bloemenkelken mee dor en uiteengereten kleuren veranderen van fel naar zacht stoere eiken worden kale gebinten…