Alle inzendingen over gedachtenis

vanuit je heengaan kwam je naderbij zo kan ik thans ontdaan van meerder vragen je toegestoken hand omvatten en bergen jou in dit bezeerd diepdroeve hart vanuit oprecht gemis langsheen gedragen smart wordt de herinnering geboren d'oude taal algenoegzaam uitgesproken resteert een avondstil refrein: "Ik heb je niet verloren......"…

Kruis op een heuvel draagt een lichaam en een ziel waar ik verdwaald kniel tafel in kruisvorm draagt het brood een kelk met wijn daar mag ik thuis zijn…

het is stil in Amsterdam nu André Hazes voortleeft als monument kun je nog zingen zing dan mee zei mijn moeder altijd ieder kent de lappen smart die onnavolgbaar over het voetlicht werden gebracht zij gelooft diep in haar hart waar de glimlach van een kind tracht wortel te schieten de vlieger later als symbool van er is meer tussen hemel…

Haar gelach, haar geschater Helder klinkend als sprankelend water. Die gevangen werd in een straal van licht. Dat kon je zien als je keek naar haar gezicht. Zij was de ster, de zon, en het stralende mooie zomerweer Zij was de gene die je liefde laat voelen, keer op keer op keer op keer. Ze toverde de glimlach op je gezicht Maar nu is ze weg…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing nog in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar jouw ziel is uitgeweken en de ademende toekomst…

de gedachtenis aan een lente zo pril als een eerste narcis maakt mij van binnen zó stil dat ik me even bevrijd om te kunnen ontstijgen uit de schijnwerkelijkheid waarin jij en ik zwijgen…

ben ik een schim slechts uit een verdrongen verleden wordt mijn naam heimelijk de gedachtenis geleden ontkenning van het wel zijn tegen het beterweten in doch het bloed stroomt waar het niet gaan wil het laat je niet vergeten.…

Maar mooier nog is de gedachtenis: Hij heeft ons laten zien wat geven is.…

Dan rest er op het kerkhof ter gedachtenis Alleen zijn naam, gebeiteld in een steen. Maar als je met meer man gestorven bent Verdien je elders nog een monument.…

Herinneringen vergaren steden, als men dat wil met gouden tempels en porseleinen straten, monumenten die voor altijd de gedachtenis aan wie hier leefden blijven bewaren, substraten van dat verleden, veranderd in afbraak, wanneer men ze prijs zal geven, maalt puin tot nieuw cement voor metaforen, die nog niet zijn verkend.…

ik zoek een wijnkelk of een roemer of zo'n beker uit de mis met een inscriptie en een edelsteen beladen met betekenis ik zoek een huis met zware balken met van die fakkels aan de muur een langgerekte houten tafel waarin gekerfd staat ieder uur tekens van aanwezigheid illusies van gedachtenis…

---------------------------------------------------------- maandag 17 december 2001 gedachtenis san juan de la cruz 4 zonneleen 17…

Zoete gedachtenis, Beheers wat er goeds in mijn leven is!…

Zoete gedachtenis, beheers wat er goeds in mijn leven is!…

eens het alles ziende oog het alles horend oor het altijd wakend hart nu een vluchtend hert eens de dageraad de schitterdauw in morgenlicht nu hulle en mist -------------------------------------------------- 16 december 2001 zondag gaudete gedachtenis san juan de la cruz 3 Voor aantekeningen zie www.abelstaring.tk.…

vrijdag 14 december 2001 gedachtenis van san juan de la cruz 1 zonneleen 14 passer solitarius (een kleine eenzame vogel) hij zoekt mij om den brode en nu pas zie ik die grijze kap de vleugjes wit en hoe de veren mahonie glanzen na onze sobere communie hipt hij het schrijftafeltje af en vliegt naar de hoge boog van walvisbeen daar…

Tot in de donkerste spelonken Van levens alverlorenheid Heeft mij uw zuiver licht geblonken, Mij uw gedachtenis verblijd. Nog uit mijn bitterste uren klonken De woorden op aan u gewijd. Gij waart mijn heul, mijn troost, - gij zijt De enige toevlucht, mij geschonken.…

Lijnen ongeschreven en schuldig ogen van zout en water ontmoeten in het oneindige spel tussen zwarte-witte strippen van gedachtenis en vergetelheid. De tijd wordt moeiteloos door de goden vertaald in een zelf-gesteund toog van strafheid.…

wat wacht er na jou was dit het einde of is zij overgegaan in een tijdloos bestaan toen ze wegkwijnde hoe zit dat nou wat wacht er na jou is het kinderlijke hoop van mij dat zij nu bij God in de hemel is nee je scheept mij niet af met dooddoeners van kou het klinkt zo goedkoop dat jij onherroepelijk bent ik hou haar levend in gedachtenis…

Zij keren nooit ofte nimmer terug toch levenslang met ons verbonden ook dood - vliegt de tijd heel vlug moeizamer genezen - de open wonden van die te jong of plots zijn weggerukt een naam op een steen zijn gebleven een foto op een gedachtenis gedrukt zo houden wij hun afscheid ten leven hun ziel die naar 't hogere is gestegen onder Gods…

geluksvervoering heelde door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdween de grens die ik verzon in eindeloosheid wenkte stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven daar aan de zee vloeide liefde tomeloos in een wervelende kringloop ademloze emotie van hechte verbintenis aan de mooiste dagen heden verbonden in gedachtenis…

De kamer van mijn gedachtenis. Ik betaal mijn tol. Met mijn gedachten en herinnering. Jouw verbeelding is mijn zegening. Daarmee houd ik mijn zoektocht langer vol. Nu eens werkt mijn brein non-stop, Wanneer jij wandelt door mijn gedachten. Dan weer voel ik mij niet meer bij machte En moet ik mij redden uit mijn grijze slop.…

na jou was dit het einde of is zij overgegaan in een tijdloos bestaan toen ze wegkwijnde hoe zit dat nou wat wacht er na jou is het kinderlijke hoop van mij dat zij nu bij God in de hemel is nee je scheept mij niet af met dooddoeners van kou het klinkt zo goedkoop dat jij onherroepelijk bent ik hou haar levend in gedachtenis…

na onze sobere communie hipt hij het tafeltje af en vliegt naar een hoge boog van walviskaken daar zit dan op de nok een eremiet hij tuurt de wadden af in duizend eeuwen een streepje dichter bij de grote zon en alle kleur verloor hij in het licht -------------------------------------------------------------- vrijdag 14 december 2001 gedachtenis…

toch doet het telkens zeer als een dichter de nacht opzoekt om de ochtend te mijden, heb zijn ogen niet zien lijden hij had wel iets dat mij raakte en heb vaak zijn rug zien buigen ook diepte in zijn woorden gehoord die zijn lippen teder maakten was het een mokerslag van de duivel op een wellicht niet verwacht moment; de muur…

Alleen een steen die je gedachtenis eert de rest bleef in mijn hart… onverteerd.…

Want Kerst deze keer is zo eenzaam, zo raar Niets is meer hetzelfde zoals 't vorige jaar Er is zoveel pijn en er zijn zoveel vragen Die heviger zijn in deze donkere dagen Met Kerst gaan de kaarsen ter gedachtenis aan Aan hen die dit jaar van ons heen zijn gegaan En sturen we wensen als steun aan elkaar Veel sterkte met Kerst en…

knipoog en een brede lach knipt even met zijn vingers wordt het een ja of een afwijzende neen… het kan hem eigenlijk niet veel schelen hij denkt gewoonweg altijd simpel wil enkel en alleen maar bootje roeien… grapje... nee, laten spelen met zijn wimpel verleiden en heerlijk stoeien rampetampen en gaan van bil althans, in zijn verankerde gedachtenis…

En gij die dit gevaar, doch meer geluk, genoot, Of trouwloos uwe plicht met onze zege ontvlood, Kom bij dees brave Doden naderen: Beloof geen traanziek oog hun tot gedachtenis, Maar stromen eerlijk bloed uit d'aderen, Dat aan een Heldenziel de smaaklijkste opdracht is.…

We hoeven niet meer langszij, we kunnen weer dichterbij Kom, we maken weer een feestpartij Maar zolang de Aarde draait in zijn baan Zal er altijd, weer een nieuw virus ontstaan Ter gedachtenis aan Dokter Li Wenliang uit Wuhan…