Alle inzendingen over gedijen

met liefde plant ik een kindje op moeders schoot om goed te aarden…

Waar zou ik nog kunnen gedijen ? warempel in jouw warme schoot. kom laat ons nu heel zachtjes vrijen dan denk ik minder aan de dood. zo streel je teder met je handen en helpt mijn ziel weer uit de nood, je legt mijn somberheid aan banden, je bent mijn honing en mijn brood.…

van drooglegging vrij verslaving gestild aan zee en in bergen daal ik in en gedij…

Druiven gedijen in andermans wijngaard wel... de mijne zijn zuur…

Gedijen, uitdijen Korstmos en cosmos Groots in bestaan Beiden ongenaakbaar Ik zie ze aan En schud mijn hoofd.…

Al reikt verlangen ook naar 't hoogste heen, We kunnen alles van de toekomst beiën; Want onzer voeten wankelbare schreên, En onzer zielen zonderbaar gedijen Waar dat ons brengen zal in later tijën, Weet, sedert God ons stierf, mijn lief, niet één!....…

reageert De heide is je toevertrouwd In zonnegloed en mistige kou Jeneverbessen gedijend als Hollandse cipressen Natuur schonk levenslessen…

Maar juist door kennis te spreiden Kan kennis gedijen En kan een hoofdrol spelen. De macht Van kracht.…

, ingezakt, is de emotie vergrijsd is de dag enkel een dief op de loer, kwijlend wachtend, op een vruchtbare letter die de geest zou kunnen voeden ach neen, het vergezicht is dichtbij sporen heb ik getrokken en sta nu in de rij waarin ik tussen de rijpende vruchten maar tevens in de aan mij toebedeelde droogte nog voortgaand gedij…

Minister Veerman is een ritselaar, met nevenfuncties en met boerderijen die blijkbaar zonder hem niet goed gedijen, met foutjes hier en slordigheidjes daar. Als een gladde aal kan hij ontsnappen en voelt zich niet gedwongen op te stappen.…

mijn gedachten verwaaien met de winden op weg naar daar waar ze in woorden een voedingsbodem vinden een plek om te gedijen waar ze confrontaties weten te vermijden mogelijk kunnen verlichten als bouwstenen dienen voor gedichten…

Ravel herschreef Moussorgski's expositie Als een tentoonstelling van schilderijen Waarin zijn eígen klankkleur kon gedijen 't Werd een pinacotheek als compositie Van Promenades langs de Tuilerieën, Door Catacomben en de Poort van Kiev…

het eeuwig dilemma is innerlijk uiten haalbare kaart kan ik verstouwen wantrouwen en onbegrip eenzaamheid met stip of is er pas leven wanneer ik ontplooi en gedij durf ik het aan die stap aan te gaan te zijn wie ik ben en ik als enige ken…

ik hecht aan een harde ondergrond die houdt me op mijn plek ik zou niet gedijen op los zand ben ik een wrak mijn habitat is het diepe bestaan ik heb geen weet van gesmolten ijskappen en verzonken heuvellanden ik ben gewoon hier en nu een prachtige paardenmossel op zijn plek…

Men gaat daar met zijn allen naar de kerk Dat is men zo gewend in die contreien Coronapreken gaan daar niet gedijen Daaraan stelt Grapperhaus nu paal en perk Houd de gemeenschap in Gods huis graag klein En voor het zingen eerst de kerk uit zijn…

knoestige vuisten op een rij rijzen op naar de verre kim wederzijds de waterzij gedijen geknotte wilgen in perfecte trim weliswaar door mensenhand gezaagd tot beelden der natuur tonen zij ons ongevraagd een weelderige bloesem kür…

En ook al zal hun liefde wel gedijen, Die twee ontmoeten toch nog veel taboes. Het blijven twee geloven op één kussen En Ayaan Hirsi Ali slaapt daartussen.…

‘Schat, ben bijna bij je in liefde gedij je ja, nu nog even brei je moet nog even rij je ben je dan niet blij je? ik wil zo graag vrij je heb je het mobieltje bij je maar, kan je dan wel brei je? schatje, ik kom zo bij je ik praat met het hands vrij je nog even om de ronde rij je dan gaan we heerlijk vrij je!’…

De bonuslijers stappen uit tabak Gezondheid van de klant gaat boven alles Dus longen, hart en bloed en zelfs de fallus Gedijen voortaan goed; ik heb een zwak voor banken die in dienst staan van de mens Heb dank, o Bank, uw goedheid kent geen grens!…

Zijn wiegje zal lang in het huis nog gedijen zijn kruisje zal eeuwig in de lentetuin staan. de hemel zal zich in blauwheid verblijden als Hij door zijn rijk ziet een nieuw engeltje gaan.…

Zijn wiegje zal lang in huis nog gedijen en zijn kruisje zal eeuwig in de lentetuin staan. de hemel zal zich in blauwheid verblijden als Hij door zijn rijk ziet een nieuw engeltje gaan.…

En weer bakt zij lucht als een vaas met zijden bloemen niet van echt te onderscheiden blozend, bloeiend en groeiend zonder water zal zij altijd overleven haar tengels klemmen maar gedijen niet in aarde waar woekeren een hoge prijs betaalt ouder schenkt zij nog niet een tiend van haar schat, vergaard in onvermogen is haar geest haar laatste…

Ik leg je heel even neer als handen toch weer vastpakken schud ik lijntjes tot een lach wijsheid, soms glanzend, soms mat, geeft gulle handen nog geen vingers om te wijzen wanneer ik je omdraai schicht het eerste daglicht en scherpt het zicht narcissen blijven gedijen ongegrond…

Je damt in een dag 24 toppartijen Dat doe je in je eentje, blind en simultaan Je mist dus ook nog het genoegen van het slaan Naar mijn idee kan daar de geest niet bij gedijen Natuurlijk is een nieuw record absoluut top Maar hoelang zit je met die borden voor je kop ---------------------------------------------------------------- Ton Sijbrands…

Gedenk het opstaan na het vallen Het zweet van falen en de traan Vergeet ook niet al die gevallen Waarbij het niet zo goed zal gaan Gedenk de dagen en de nachten Die met haat-liefde zijn gevuld Omdat de kiem van de gedachten Slechts kan gedijen met geduld Het zijn de data en de modellen Waarmee het wordt aangetoond Om het oordeel daarna…

Als uitschot van de maatschappij ben ik oneindig onrendabel mijn deken is een gehaakt sprei op het bloembed van de fabel als scharrelaar verman ik mij met de fier getrokken sabel ten teken dat ik dikwijls vrij met de stuurloze parabel voor galg en rad dat ik gedij los van elke vaste kabel en in het sprookje dat ik brei is iedereen…

ik ben er voor jou ook al raak ik je ver in het samen zijn, her en der al zou ik aardse klanken spellen en jij van achter afwezigheid denkt ik kan slechts fragmenten tellen liefde kent een ritme gelijk mijn hart jou met zijn slagen wenkt…

Er branden geen schemerlampen diep in de oceaan, waar allerlei vissen prima gedijen en in duistere bossen vinden de nachtdieren hun vreugde, ik ben één van hen.…

levensdrang, die laat groeien, gedijen, alom tegenwoordig, nederig kijk ik omhoog de talrijke blaadjes, wonderfabriekjes van zuurstof, onmisbaar voor elk leven. O, machtige magie van LICHT…

de ijdele beoefenaren van de moderne wetenschap geloven dat zij iets verklaren het lijkt haast bijna wel een grap gedijend in een valse schijn zijn zij helaas vergeten hoe klein we in verhouding zijn en dat we echt niets weten hardnekkig wanen zij zich groot en houden vast aan deze fantasie volhardend tot en met de dood gaan zij ten onder…