Alle inzendingen over gedoofd

Haar gebeeldhouwde lichaam, bewegingsloos en bleek een sierlijke kaars, eens flikkerend als levend wezen ontdaan van de vlam die eens de hele streek verlichtte, maar nu, zonder te genezen het beeld voorgoed vervagen ziet het dansend licht verliet haar ziel, ligt roerloos aan haar flank zo doelloos slank.…

Soms denk ik weer aan haar, mijn liefde van het eerste uur, die, als door een godsgebaar, mijn hart ontvlamde tot een vuur; al liet ze mij met lege handen, de liefdesvonk voor haar bleef branden lang na 't gemiste avontuur. Ik heb mij later slechts vergist met te veel water bij de wijn; het oergevoel lang uitgewist tezamen met de vreugd…

Soms denk ik weer aan haar, mijn liefde van het eerste uur, die, als door een godsgebaar, mijn hart ontvlamde tot een vuur; al liet ze mij met lege handen, de liefdesvonk voor haar bleef branden lang na 't gemiste avontuur. Ik heb mij later slechts vergist met te veel water bij de wijn; het oergevoel lang uitgewist tezamen met de vreugd…

de laatste sigaret, voor altijd gedoofd! opgelucht nu, de bevrijding gevonden!…

Een straaltje licht het bos een fietser op het pad nog net te zien een man, hij was hier eerder zijn schim verdwijnt tussen de stammen ik ga voor dichterbij en zoek beschutting is het de koelte van het mos die mij bij zinnen brengt ik pak mijn fiets het licht gaat uit…

Al vormde men een soort Chinese muur Rondom de loper die de fakkel droeg Toch was die voorzorg nog niet goed genoeg, Want één keer doofde het Olympisch vuur. Maar op de Tibetanen wordt doorlopend Door China het (Olympisch) vuur geopend.…

Met de lente in zicht, nieuw licht al gedoofd. Nu ben ik vleugellam, poets geen veren meer. Toen jouw einde kwam, stortte ook ik hard neer.…

De diepste angsten in de nacht zijn je grootste kracht als het vuur dooft.…

nog geloven al mijn hoop zit binnen brandend als een moeizaam vuur dat door sterke winden lijkt te doven verheerlijkt in alleen herinnering wordt het als het aardse goed te bang in een ondeelbaar hart gehuld in een wolk van schemering zolang de wind niet gaat liggen speelt het duister in mijn hoofd totdat het vuur voorgoed is gedoofd…

waar eens het donker lichaamswarmte schaduwde hangt nu de duisternis koud in de hoeken van de kamer onstoffelijke silhouetten besluipen intrinsieke wegen zuchtjes tocht kieren onzichtbaar infiltrerend door de schuiframen kaarsen verlichten nog zwak de opgebrande avonduren de dag glijdt als een geest in de schaduw van de nacht waar…

de mijne fel grijsblauw met een eeuwige ster als pupil De diamanten ster die ons brak mij eenzaam achterlatend nog steeds zwemmende probeer ik niet te verdrinken zwemmend in jouw roze golven nymfomane herinneringen Diepblauw en vlinderrood zacht vlees ballerinalichaam en engel van geest een wereld van desillusie want de gedoofde…

Misschien wordt Nederland toch kandidaat Voor over zestien jaar. De zomerspelen! Ineens kan ons de schuldenlast niks schelen En dat het economisch minder gaat. Het levert zoveel op, zo meldt de krant. Ja, ja, dat is te zien, aan Griekenland.…

Doorgaan moet je, Altijd doorgaan, Nooit stil blijven Staan, kijk nooit Achterom, alleen Maar voor je, Niet links, niet Rechts, alleen maar Voor je, recht voor je, Verder moet je, altijd Verder, tot het laatste Lichtje gedoofd is…

De zon en maan zijn er niet meer En alle sterren zijn verdwenen Ik hoor de laatste mensen wenen Er daalt opeens een vogel neer Ik hoor gefladder, zie hem niet Ik steek mijn linkerarm naar voren Er wordt een requiem geboren Hij vindt mijn vinger, zingt zijn lied Een hersenschim met olielamp Waardoor we worden meegenomen Sommeert…

Ze huilen in mijn hoofd maandenlang Het raakt niet gedoofd zijn ze bang? Bang dat het niets wordt? Ook vlinders voelen dat er iets schort.…

Laat zonlicht gedoofd, levende zielen gaan heen waar doden dromen.…

Als het vuurwerk is gedoofd en de klokken zijn verstomd ja, dan zie ik nieuwe kansen - weet dat er iets goeds van komt. © tekstatelier make a point 2012…

pas toen de hoem papaver stilde en haar groot papaver trok, is het vuur van de papaver onder haar verdriet gedoofd…

Het vuur is gedoofd. Ze liepen te hard van stapel.…

Zomervuur gedoofd door de herfstregens geblust dragen mijn handen rijkelijk het gouden ooft waarop nog uw zegen rust.…

't Vuur is al Aardig gedoofd, Zei de voormalige Vrijer tegen zijn Ooit beoogde bruid En terwijl het Haardvuur doofde Maakte hij De relatie uit…

Jouw boodschap zonder doel deed pijn Zowel fysiek als mentaal Mijn rots in de branding ging onder water Mijn lichtpuntje in de duisternis werd gedoofd Mijn levensvlam werd gedoofd...…

duizend en meer gedoofde sterren geteld terwijl ik vergat vergat de maan te vertellen dat hij in mijn hart woont mij de hemel toont zonder iets te zeggen…

gedoofde oren kijken naar mondwoorden die lekkend in jouw lippendal verglijden grauwe vormklanken bespreken mij ik voel hun mist maar weet niets…

die spoken in mijn hoofd zoveel woorden die op mijn tong worden gedoofd zoveel woorden uit mijn gevoel gegrepen zoveel woorden vaak verkeerd begrepen…

Handen hielden elkaar vast, vonken sprongen over, en weer, ratelend waren de harten, sissend toen het gedoofd, werd, alsof, ze het er niet mee, eens was, toch bleef het, Kloppen.…

Hoor je mijn gedoofde hartstocht de trap aflopen. Langs De Lussanet pianoakkoorden in de hal het langzame buigen van Mies van der Rohe Barcelona! de schuifpui, het uitzicht…

Al het vuur, ook in mij, is gedoofd. Een weg, geen uitweg.…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

enkel wat rafels gloeien nog ooit voelbaar toen het tastend woord een uitweg zocht tussen bevangen muren het zicht ontnomen het licht zo vroeg gedoofd…