Alle inzendingen over geduld

Terecht, want dit hier wordt gevuld door échte dichters met talenten - dus, wil ik ook eens pap met krenten dan rest mij slechts heel veel geduld. Is er nog hoop? - ik mag niet klagen. Zo las ik laatst een kort gedicht per saldo ook aan mij gericht. Geschreven op een vuilniswagen door medewerkers zonder schroom.…

De appelboom staat al weer klaar de bloesems komen dit voorjaar laat maar zij komen niettemin want in de takken huist geduld een winter lang zijn zij vervuld van niets dan breekt voor ons de knop de bloei gebeurt in lichte tint dan komen vlinders en de wind de blaadjes worden losgerukt en in de zomer als wij komen hangen de appels aan…

werkelijkheid te beschouwen op mijn gemak Och had ik maar haar verenpracht dan liet ik hier en daar een donsje vallen op iemands eenzaamheid als een zwijgzaam onderonsje Och zong ik maar haar vredeslied om de mensen iedere morgen te ontwaken, en ze 's avonds weer een goede nachtrust te bezorgen Och had ik maar haar glinsteroogjes haar geduld…

Soms wordt een grote wens vervuld… Vol trots en blijheid, ook al kostte het veel geduld… Een tweede wonder was zeer welkom, het maakte niet uit wanneer… Geluk lachte ons toe want het kwam vanzelf dit keer… Waarom mag het dan niet zo zijn en volgt er veel verdriet… Waarom werd ons geluk weer afgenomen en leeft dit kindje niet… Natuurlijk…

Beweend,als ze neemt, onbemind na razernij, om wat de mens haar sleet, verstenen golven in aangezicht van kunstmatige stranden, getij haar wijsheid weet gesticht in onbegrepen handen kalme berusting breekt geduld ritmisch in eigen zilte bad om de zondaars te verbergen strijkt zij haar plooien glad.…

bevroren land, het is niet zo dat de steel van de blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween haar in gepolijste steen, ik kerf in hout haar klare faam, verwerf haar taal op eigen naam, fluister haar geduldig…

bij wil houden met zijn benenwerk de karavaan die op pedalen trekt een col, een plat, dit alles schiet voorbij om vijf uur is een doel in zicht daarna de mannen: schouderklop-en-al een sponsorshirt, een -pet en dan de kus een groot publiek bekijkt de show het racend circus dat met man en macht dit land doorkruist waarin de Mont Ventoux geduldig…

mooie jaren uit zicht omdat ik dacht dat licht niet voor mij was weggelegd spelend met frivoliteit en lach mocht ik mijn leven niet vullen alleen mijn dromen konden dat intense verlangen nooit verhullen in dit gebeuren is geen schuld toch doet het iedere keer weer pijn dat groei en bloei verloren zijn door een leven lang beoefenen van geduld…

een korte rust genoot mogen wij deze beeldende week als de ontluikende wereld zien de jonge mensheid leeft dan in de morgen van de zesde dag door zonnige vragende nevels daalt een pad van zilverblinkend steengruis langs bochtige hellingen af naar een geheime blanke zee waarboven een reine wolk glimt die door geen wind wordt beroerd geduldig…

tot ontplooiing En er brak licht aan in het duistere Het was onvoorzien Doch de tulp vocht zich een weg terug Wierp alle juk van zich af En zie Trots en fier Bloeide hij open De wereld lag aan zijn voeten Maar hij zweeg en liet het verleden achter zich Vol goede moed zag hij op de toekomst neer Leefde in het heden Plande geduldig…

Badend in z'n stralend ego staat hij van zichzelf verguld, draaiend op de wieken van de wind en wereld zoals wij hem altijd hebben gekend, om zelf nimmer aan het firmament te verrijzen, scharniert een stilte van victorie luid over daken,loyaliteit in de windroos van geduld, staat hij fier aan top, weigert klachten uit de krop…

Die van geduld zou later bloeien, vriendelijkheid boog zachtjes door de top, de boom van goedheid begon uit te lopen, die van geloof bestoof de stille hof.…

overgang in even nog lijkt de warmte van de zomer te blijven hangen maar de lucht grijst en de wind wakkert aan een rilling loopt langs mijn rug jaren vervagen het kind in mij loopt voorbij verliefd, geliefde en weer alleen samen met mij herinneringen even nog maar zal het duren leven verlangzaamt en winter kil streng en geduldig…

Mijn inzet was totaal, mijn geduld kende geen limiet Nu opteer ik voor rust en schoonheid, vinden of niet.…

Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen.…

tegen blinde muren in vale herinneringen aan een zacht bemoste bedding waar ik mij te ruste leg als de zon zich verduistert en de zee zich hoog optilt aan de horizon Dan drijf ik huiswaarts naar de kim van mijn dromen waarin de pijn zich geruisloos oplost in een glooiend dal van bloemenpracht waar genezing mij wacht, gul en geduldig…

Die zullen verdwijnen, heb even geduld, De talmende nacht geeft zich spoedig gewonnen. Daar breekt door het grauwen in glorie de zon en, Van vaagheid ontdaan, worden vormen onthuld. Opeens lijkt de hemel met vlammen gevuld, Is fier een flamingo een stijgvlucht begonnen.…

de wind kwinkeleert altijd mee op gewassen vogelveren die vrolijk spatten in alle zeestromen blijgeestig van aard ‘t kompas is geduldig blijft om zijn lichtas draaien al eeuwenlang, de zon schijnt bloot dat over het aardrijk straalt het zonlicht maakt geen verschil heeft geen voorkeur, verheft zich niet in het licht van ogen die harten…

Statig en arrogant langs menig wallenkant, trots verheven, op hoge poten, onbewogen, blauw en grijs als lucht, zal zij neergebogen geduldig maaltjes spiesen, dat is de trant.…

Op goedgeluk verwekt, denk ik, en zie hoe de merel geduldig en bedachtzaam trekt. ---------------------------------------- uit: 'Al wat winter is en waar', 2001.…

Zoals het er nu voorstaat, zal ze haar zachte manen niet kunnen kammen, ze is zo lief zoals ze daar geduldig wacht op een jongenspaard met een kam.…

ik zal hem je geven en de sleutel van mijn hart inzien ik wachtte op jou zonder dat ik het wist ik wachtte alleen op jou nee ik heb me niet vergist welkom in mijn wereld ben blij dat jij er bent laat je zorgen waar ze zijn welkom in mijn wereld gebouwd voor jou in zacht satijn --------------------------------- (uit "hoelang duurt geduld…

Staande voor de kast verzucht je kijkend naar de lucht wat trek ik aan vandaag… als eindelijk je keuze is gemaakt komen de regenbuien dan hoor je het gefluister trek toch vandaag die mantel aan die zo bevrijdend voelt met al die mooie plooien waarmee iets wordt bedoeld bescheiden en zachtmoedig meelevende en goed, verdragend en geduldig…

Gevat in groen glas bereid voor de reis naar zeeën waar de zon nooit ondergaat langs tropische vissen, bergen van ijs tot het land waar water haar achterlaat Op de tweede kust zal de lezer staan die de fles ontkurkt, de antwoorden drinkt de geest bevrijdt, niets kan ons meer ontgaan als het lied van het ware weten klinkt: ‘De getijden zijn geduldig…

Geduldig schrijdt het Evangelie voort, verdrijft gevreesde, loerende machten, toont mensen het aanzien van de hemelpoort. Helder klokgelui schept vrije gedachten, thans op heel het wijde eiland verwoord; christenzang is een klank der tropennachten.…

Het landschap luistert Hoort komen de wind Ziet vallen de vlokken Voelt zich ontsmet Vriendelijk is de sneeuw Geduldig blijft ze liggen Wachtend op het moment Van betreden, de ontluistering Daar komt de donkere man Met de lichte treden En de zware gedachten De mond strak gestreken Hij betast met voeten Het ongerepte landschap Een…

Geduldig gemis, geluiden, oogopslag, ogenblik. Geluk is een kwestie van kijken. Door het oog van de ander aanschouw je voor het eerst jezelf. En je ziet. ------------------------------------- uit: 'Niets is bestendig', 2006.…

bent mijn wel en wee jij bent de zorg met lief gezicht ik ben de man in jouw gedicht ik vrees de aanblik nu niet meer ik verdring mijn angst en pijn ik wil voor eeuwig bij je zijn dan voel ik mij pas fijn en zo ging het voort en door overal vond ik gehoor een wonderlijke nederigheid verhevenheid in eeuwigheid het einde kwam na veel geduld…

Hij gaf mij een thuis vol liefde en vleugels Een buik vol vlinders en een altijd Smeulend vuur Dompelde mij onder woorden waarvan ik de betekenis niet kende Zette mij op een troon en maakte mij zijn koningin Betrad ongeplaveide wegen en opende deuren waarvan ik het bestaan niet vermoedde Met eindeloos geduld ruimde hij puin, wiste…

En luister heel geduldig, als je zacht tegen me praat. Je blijft maar zoeken op die zolder. Je blik lijkt soms verdoofd. Trots zing je oude liedjes, die bleven zitten in je hoofd. Als een oude grammofoon, blijf je hangen keer op keer. En als je weer iets is ontvallen, sterf je steeds een beetje meer.…