Alle inzendingen over gedwongen afscheid

Als een gedwongen afscheid aan ’t einde van de dag, een laatste groet verstopt de tranen in mijn lach. Je tijd kruiste mijn pad je dagen zijn ontmoet, vergeten doe ik je niet meer vaarwel, het ga je goed.…

de ondergaande zon kleurt de hemel bloedrood universele emoties verspreiden zich over de velden waar rode klaprozen bloeien in de stilte staan rijen kruisen de grond is doorweekt van verloren tranen verwoeste levens marcheren als een bloedrode draad door de wandelgangen van de genadeloze hebzucht een gedwongen afscheid van…

Ik keek in je ogen en zag al je pijn, En al je angst om morgen niet meer hier te zijn, Ik keek in je ogen en zag je vermoeidheid, Van het volhouden van die o zo zware strijd, De blik in je ogen zei mij daarentegen, Dat je tot het einde zou vechten voor je leven, Ik keek in je ogen en zag bovendien, Gedwongen afscheid, omdat je wist dat je me…

alles wacht hier, daar in donkerdagende nachten het lijf vol ogen gedwongen om het geweten te verteren als een reiziger en alles wat beweegt met deuren dicht vergelijk het maar met nuttige tijd gisteren was het woensdag vandaag afscheid is het geweten niet de echo van de ziel ?…

dat zou normaal niet hoeven te gebeuren maar als gedwongenheid lijkt op zagend zeuren dan slaan heel veel mensen aan het liegen!…

Neem mijn hand en laat ze nooit meer los. Pak me vast knijp eens goed door, en zeg dat je van me houdt. Vraag me niets, want je hebt me al helemaal. Fluister me niets, maar zeg me alleen maar het nodige, zoals, dat je van me houdt. Neem mijn hand, en laat ze nooit meer los. Geloof niet in mij, maar vertrouw…

Het was de dag van verdriet Omdat mijn schaduw mij verliet Ik werd ontzegd nog te bestaan En gedwongen ten hemel te gaan Maar ik gunde hem niet die pret Bleef aanschouwelijk in mijn bed…

een laatste wens het afscheid valt zwaar niet alleen in de geest of in je ogen doch ook in de laatste stap op het onvolkomen pad ik ben klaar, jij nog het meest (fictie)…

(voor R) Er valt een nare stilte over mij heen en ik zie je overal in huis lopen, dansen, liggen op de bank, blij zijn, achter de computer, de spiegel met geen echte beelden meer daarbij, touwtjes knopen, en speels met dingen gooien. Bittere pijn resteert en de vurige hoop je weer te zien, want mijn vaderhart dwaalt verbijsterd rond…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

de liefde laait even op terwijl de ronde warmte zakt achter de zuigende kim maar hoe kan ik haar doorgaand loven als onze stemmen gedwongen doven en met een diepe zucht bij open raam, de koude van het afscheid naar voren wordt geschoven is de stilte besmet met roest en dreigt verte allengs samen te ballen tot een afgetopte knoest…

Het Bijbels Openluchtmuseum kiest een bijdetijdse naam: Orientalis. De bisschop vindt dat dat toch niet normaal is, omdat het zijn identiteit verliest. Intussen, in het Heilig Land, besluit men nu te kiezen voor de Rode Ruit.…

Maakt uw vriendin uw zorgeloze leven Dat u genoot als vrije vrijgezel Door haar bemoeizucht steeds meer tot een hel Dan is de wijze raad die ik kan geven: U komt het snelste af van dit soort vrouwen Door ogenblikkelijk met hen te trouwen.…

Flinterdun in foelie broos breekbaar Jij graag, ik gedwongen naar het altaar Geboeid zonder liefde ongemeend Jong maagdelijk van wijsheid gespeend Verblind rood gesluierd geheel compleet Het jawoord gegeven ik had geen weet Mijn nachtmerrie kwam al snel uit Ik was een jonge gelegenheidsbruid Willoos had ik mij te onderwerpen Mijn gesmoorde…

Helder en brons van toon klinken de klanken uit de klokkentoren van de kathedraal, zijn dat werkelijk de engelen die zingen? ja, het is een zich steeds herhalend verhaal. Verhalen van 'n lieflijk nieuw geboren leven een jong stel dat elkaar oprechte trouw beloofd, het leven neemt, het wordt ook vaak gegeven met de helder bronzen klanken rond…

Nu het vonnis blijkt te luiden dat levenslang zes maanden is rest haar slechts de harde keuze ofwel te blijven liggen als een aangeslagen bokser die niet meer tellen wil tot tien of toch de zegeningen te tellen van het plukken van iedere dag bewonder het carpe diem terwijl het donkerzwart knijpt rond maag en buik met tranen als druppels…

(voor Jang Ja-yeon) Je schitterde in een nationale soapserie en vele Koreanen droegen je op handen, zagen je liefdevolle blikken en je tedere emoties Helaas was je baas een schurk, die je dwong om te vrijen met hoge pieten, zodat hij als pooier het leeuwendeel kon opstrijken en je een beuk nagaf Dit weerzinwekkende dubbelleven werd…

De stoep stokt, botte salvo’s ratelen als houten wielen zonder spaken. Als antwoord bleef de deur gesloten, onverbiddelijker dan vroeger vaders nee. Wilde beesten luisteren in bladerdaken hun toegeknepen burgerwachters zien meer en weer valt geen komeet op dit huis neer. Gekraak aan het einde van deze lichte last. Welke gesmoorde trilling…

ik word gedwongen om er aan te denken aan de dood die op me wacht is het één van de schepper zijn geschenken of is het de duivel die in zijn vuistje lacht…

uitgekleed door zijn mooie woorden ligt ze daar koud gedwongen voor geld een vreemde te warmen om sieraden en meer dan dat af te betalen voor haar “ lieve jongen ”…

willekeurige mensen zitten vrijwillig gedwongen in de voortrazende trein een groet een glimlach een vluchtig contact voor even zijn ze samen op weg…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

Als een gladde aal kan hij ontsnappen en voelt zich niet gedwongen op te stappen.…

als we nu niet oogsten zullen we na de storm hongerig ondergronds worden gedwongen nemen we enkel de geur van een verdroomde zomer als herinnering mee…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…