Alle inzendingen over geen ontkomen

Flarden van gedachten weven zich rondom mij kan er niet aan ontkomen het laat mij niet meer vrij Spinnen raggen in mijn kop weven traag hun web kan er niet aan ontkomen het hoort niet bij mij heldere geluiden doen mij ontwaken weven klanken in de lucht kan er niet aan ontkomen niet meer op de vlucht…

Hij is er aan ontkomen. De nachtmerrie van Auschwitz. De tralies door zijn dromen; die zijn blik blijvend vertroebelt; die de vesting van zijn ziel heeft versteend. Hij is er aan ontkomen. De nachtmerrie van Auschwitz.…

nachtblauwe schemer de verduistering van licht dagblauw ontkomen…

Ongezien aan zoveel onzin te ontkomen, ontkom ik niet aan haar begin - trilling, overwintering gewin. ----------------------------------------------------- uit: 'Ongehoord', een keuze uit de gedichten 1957-1997.…

de plattegrond van deze stad met haar cirkels doodlopend op spoorlijnen waardoor men kan ontkomen aan doordraaien…

Leven Altijd onderweg De weg Somtijds te kort Te lang misschien Doodlopend zeker Vaststaand feit Geen ontkomen Hoop Geoorloofd Onmisbaar ideaal Hij Vol verwachting Jij Welkom Leef Leven…

De hoop, met zijn loverpracht, Is wel de rijkste aller bomen; Dood en vernietiging wacht Wie aan zijn tover ontkomen.…

een vuistslag regen zo voelt het aan groen van 't zwijgen bestudeer ik de vogels als moment van vluchtig ontkomen…

door te durven dromen weten we te ontkomen aan die mallemolen nemen we klaar afscheid van eerder bestaan…

Het kan natuurlijk ook andersom zou je kunnen bedenken in deze hopeloze veldslag de vluchteling helpt juist mij ontkomen aan mijn uitvluchten afdoen en vluchtgedrag…

het meest ondraaglijke was toen je ogen mij verlieten en ik daar niet aan ontkomen kon en je handen als vanzelf volgden tussen ons de afstand van Neptunus naar de Aarde…

Wetten zijn de strakke lijnen van ijskristallen netten wevend van de dood Leven is in ontduiken van wetten vechtend ontkomen aan vernietiging ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1991.…

We kunnen doen wat we willen, maar er is geen ontkomen aan. Aan de werking van de tijd. Aan het verliezen van bezit. Aan onhoudbaarheid. We kunnen begrijpen wat we willen, maar er is geen ontkomen aan. Aan het ontstaan van atomen. Aan de expansie van het heelal. Aan de oorzaak van ons bestaan. Ooit zullen we leren loslaten.…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is dat in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist de winter zijn ontkomen…

'k in deze grijze lucht mijn leven overzie door de kleur van de bladeren aan de bomen ook aan de droeve melodie niet kan ontkomen…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is het in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist ternauwernood de winter zijn ontkomen…

Zoals het Hijgend hert De moede hinde Aan de jacht ontkomen Was, smachtend naar Vers en helder water Zo dorst ik Aan mijn levenseind Naar het water Van genade…

hoe hard zij tegen de regen in fietste ontkomen aan kan ze niet in haar hoofd opzoek naar die ene stem nog altijd onbegrepen trapt ze hard verder vechtend tegen een zee van tranen…

velerlei onderdanen -slecht of niet bedeeld- tijdens de verplaatsing al minder van gewicht voormalige eenheid in het metrieke stelsel met voeten getreden door een geraamde post het kan -maar hoeft niet- op een aanplakbiljet: in slaapwandeling listig ontkomen…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

Er valt niet meer aan te ontkomen; de overheid moet als geheel een stap terug, één vijfde deel. Hoofdbrekens voor de economen! Ik heb alvast het mes gezet in dit (vierjambig!) snelsonnet.…

Ik was aan koninginnedag ontkomen (Los dan van al die drukte in de trein) De relativiteit van zo'n festijn Heb ik die dag doordringend waargenomen Het voelde minder nog dan secundair Voor mij als globetrotter in d'Anvers…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is het in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist ternauwernood de bittere winter zijn ontkomen…

Verdriet en droefenis is niet aan te ontkomen, melancholie druipt uit de kale bomen. Slechts één ding doet me goed: Het lezen van dat hijgend hert dat schittert in de zonnegloed. Maar zie daarna, met ogen wijd gesperd, de zwijnen, ook aan de jacht ontkomen, een einde maken aan mijn moestuin dromen.…

Het aan de jacht ontkomen hert of zwijn Kan zelfs niet meer ontsnappen met de trein.…

Ach m'n verwoede spasmen van onwetendheid in een hoekje op de vloer gelegen rest teneergeslagen ongezelligheid als braaksel op een vasttapijt ontkomen aan een slechte tijd van afval en afvalligheid…

Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust Wil stilte Lange lanen Proef zilte dikke tranen Wil bomen en blaadjes Wil ontkomen aan praatjes Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust…

voor altijd in de schaduw van lijkt er geen ontkomen aan het opgedrongen stigma in wat voor bochten je jezelf ook wringt, lijkt vluchten zinloos daar één blik of woord je genadeloos aan de grond nagelt door hen die geen scrupules hebben…

We kunnen er nu niet meer aan ontkomen De uitrol van de meimaand is van start Wat treft ons straks in ’t Hemelvaartse hart Een dadendrang? Of blijft het nog bij dromen? Herinneren, herdenken en herleiden Bespiegelen, bezinnen en bevrijden…

benoemen is een vruchtloos verpozen in het ongekende immense heel-al toch ontkom ik niet aan het erkennen dat ik me doorgaans gedragen voel er niet meer voor weg kan rennen dan wel kan zeggen wat ik er eigenlijk mee bedoel of dat ik deze gewaarwording, zo maar, zelf heb uitgekozen…