Alle inzendingen over geeuwt

Hij heft de poot, trekt de tong langs zijn plekken, geeuwt. Ver weg is een aanrijding. Een windvlaag trekt door de bomen. De luipaard geeuwt, rekt zich. De apen lachen angstig. Het ondier vertakt zich. ---------------------------------------- uit: Hersenmutor. Gedichten 1990-2005…

Zelfs in mijn dichten zwijg je, naakt is het blad, je raakt mijn pen niet uit, je geeuwt, strekt je uit, nog even. Ik wacht.…

tinten van kleuren zweven rustig rond in de tuin de zorgeloze zon geeuwt boven mij en jij jij slaapt…

de rolluiken neergelaten daarachter geeuwt de dood hij smeert een snede brood van al die kaarsen blazen al dat doven ietwat moe komt hij nu zelf stilaan aan uitblazen toe.…

Zijn kennis geeuwt benauwdheid. Angst stilt zijn adem. Stoerheid schuifelt af als ik hem aanraak, breek.…

Koning winter geeuwt, totdat het uit haar keelgat sneeuwt. De lucht is wattig als een wit schaap. Tijd voor stamppotten, met name hutspot goeie grut, sjort, klamp vast gast, zal motten. Uit de grond, is gezond voor onze botten.…

Verse sneeuw, onschuldig, een engeltje dat geeuwt. Witte tranen, gedragen, bewaard in een eeuw. Stille schaduwen, zo licht, in winterdagen geborgen. Kraakheldere nachten, ijskoud, maar toch verzachten. Geen woorden, geen praten… Volmaakt is de stilte, in winterse klanken geschapen.…

me goedlachs de beste vindt geeuwt de nacht en sluit het raam zonder mededogen zowaar ik schrijf blijf ik niets van waarheid vinden doorklief ik uren die ik vrees daar de tijd niet wachten wil ziehier mijn beeltenis wat mij blijft is een reeks zonder hoogtepunten, een vlakte met een eindeloos verlangen…

zo mooi, spiegelglad 'k vertel het mijn kat ze kijkt op en ze geeuwt, bah, ze miauwt "het sneeuwt"…

tussen al die ruimte binnen steen verandert het gezicht van mijn geborgenheid de weg is zoek, langs veel te brede zomen er is geen pad dat veilig is wel is er mijn keel mijn hart en wijde oren en een stem die stilte schreeuwt mijn roep in angst de ruimte geeuwt en alle deuren sluiten…

Kijk, hij geeuwt. Hij praat met de stilte, wordt moe van zichzelf. zou een stoel willen zijn kon hij comfortabel in zichzelf gaan zitten schrijven dat hij gelukkig was. En was dat dan ook.…

trippende ego vergrijzende onmacht loze beloften verpakt in een leus te veel van hetzelfde te weinig herkenbaar schreeuwt om de aandacht neemt bij de neus levend in leegte en zwijgende massa respectloos loslippig in roddelcircuit vertrouwen beschamend de hand in de kassa geeuwt zich verkiesbaar mijn stem krijgt hij niet…

Zilvermeeuw De lucht geeuwt, een meeuw ziet zijn kans waar en eet een ijsje uit mijn hand.…

Een meeuw schreeuwt de zee achter het duin, wind verstuift het land, passie tussen eb en vloed helm geeuwt wuivend, wortels diep in zand genegen in het zwin, het zilt bekoort en voedt, bevrijdt ze de elementen in haar aardse tuin, die kleine zeemeermin, - mijn godin -, die golf en horizon berijdt, meer waarde, meer vrouw, meer min.…

het was warm in het spel van zon en wind dat zomert langs de kusten verstrooiing geeuwt zijn honger in gedachteloos vervelen schoonheid bleekt in veel gezichten delen drinken is gegund omdat het dorstige tekort wordt aangevuld met bier en wijn voelt verbranden nog geen pijn pas veel later als de vlakte weer verlatenheid blakert…

Ik zie de flonkering in de gracht een licht dat luistert als overwinning op het duister de reling van de brug buigt licht voorover onder het gewicht van de nacht er ligt een glanzende oude stuiver in het koperen vallende blad de vis geeuwt zijn kus aan het oppervlak plast dan rustig verder in zijn koude vacht ik geef geen cent voor…

Ondanks het grijs, de zon komt op weer bewezen wat gisteren hypothese daarover praat ik niet en verzin het grote zwijgen, dat valt Jij gemarmerd Jugendstil betovert op de bank waarop ik lig het licht dat aarzelt aan jouw buitenkant parelmoert en opnieuw verdicht Jij kraakt, geeuwt de toekomst uit weet mij kijken met ziel en lijf…

nu lach je om zo'n oude man als ik een oude man met malle dwaze wensen een sentimentele oude dwaas dat heb je met die oude mensen jij lacht je mooie tanden bloot in een onbevangen leven en ik denk bij iedere nieuwe dag, ben ik meer dan gisteren gaan beven jij geeuwt en slaapt je zorgen weg ik peins en ik kijk naar je gezicht en als je…

De hond geeuwt. Het verveelt hem. Heb je de krant? vraag ik door je rits.…

Men geeuwt er al verleden uit. Maar één van hen, de mooiste, jij, nog niet verlegen met haar leven, is met de aarde iets van plan. Ik wil haar schooljaar overdoen: haar smoezen, fratsen, onvoldoendes, haar appelflauwtes om een niets, de droesem in een oude droom.…

Koning winter geeuwt, totdat het overtollig uit haar keelgat sneeuwt en alle kids vinden dit wits ontzettend lollig.…

De ronde zee waar wij zwalken, die eindeloos wenkt en geeuwt, en ons doet van begeren balken, en ons verre vrouwe verweeûwt: wij ankren in de taveernen waar geniepig een rust ons smijt. Daar wachten ons rood de deernen. Daar raken wij 't leven kwijt.…

Eindelijk valt de zwarte sneeuw de rode krokussen gillen van pijn zijn of niet zijn is buurmans klein bestaan een floers van rouw geeuwt Als de rook uit de giftige smeerpijp in het dronken land van bevingen de armen van Geest de ene vergeving na de andere door de strot knijpt Hulpvaardig staan de bolgewassen gereed om met hun mantels liefde…

Je praat met de engel Je lippen weven elk woord De duivel ligt te slapen Maar elke zin wordt gehoord Je danst met de engel Je schoonheid een lied zonder eind Veren trillen van genot De duivel geeuwt, z’n slaap verdwijnt Je flirt met de engel Elke streling een avontuur De duivel wordt wakker Door de hitte van je vuur Je verleidt de…

Hij schikt heel streng mijn leven naar zijn lot, En glimlacht met zijn grote grijze ogen En krult, vraagteken van een wijze spot, Zijn schone staart en geeuwt (maar ingetogen) En geeft een kopje en slaat zijn scherpe tanden En klauwen spelend in mijn drieste handen.…

leen zal hij zich niet vervelen Truus en Co, meestal samen rennen vrolijk door het bos plukken zomers blauwe bramen en zien weleens een rode vos aan het einde van het pad vlak bij de kastanjeboom zit tijger Tim stil op zijn gat hij voelt zich treurig, voelt zich loom Truus en Ko schrikken echt wel even van tijger Tim die brult en geeuwt…

transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand van heden lijken karaf en liggende loper in de ruimte samen alleen alwaar een desolate sfeer over stilte schreeuwt bedekt de strakke blauwe kroon een einderloos korrelig tapijt dat onverstoorbare hitte geeuwt…

onze majesteit denkt goed na over Corona tijd verfde haar eerder gedragen jurk zonder enig Spijt heer Klaver Geeuwt viering Prinsjesdag voor hem blijkbaar te veel heer Grapperhaus zeer sombere uitdrukking gerimpeld gezicht van hoofdhaar tot keel mevrouw PvdA heel trots op haar bijzondere hoed schuin op hoofd gelijk…

zegt de een en geeuwt daarbij, ‘Niet heel veel raars, gelooft dat vrij; Wat dal, wat berg, de Harts, de Rijn, Wat blauwe lucht en zonneschijn.’ Doch de ander, op wiens blij gezicht Een glans nog van verrukking ligt, Roept! ’Berg! - dal! - o! - de Harts - de Rijn! Zó ’n blauwe lucht! - zó ’n zonneschijn!’…

verliep elk uur van de dag maar zo rustig als dit moment, nu ik aan tafel zit, de thee inschenk, op mijn gemak de krant open sla beseffend dat de zin van het bestaan wellicht in gewone, aardse beslommeringen sluimert en dagelijks voor het grijpen ligt ik vouw de krant weer dicht, de hond verheft zich langzaam uit haar mand, geeuwt en…