Alle inzendingen over geheimenis

Adem en stilte, geheimenis. Geest die alles doorgloeit en vernieuwt, die mensen en dingen herschept en hertekent; dauw van een nieuwe morgen, een nieuwe dag; Gloed en hartstocht, verlangen en vervulling, woestijnwind en tedere bries, rust in de avond. Adem en stilte, geheimenis.…

Je komt en gaat en vult de leegte met groter licht en duisternis en hier en nu en al wat is geheimenis - maar alles trilt en ongewild zal 'k blijven hier in duisternis.…

Het maanlicht vult de zuivre heemlen Met glanzende geheimenis, De luisterblauwe verten weemlen Van Die alom en nergens is.…

Mijn handen rieken van uw reuk waar ik uw steel en blaren kreuk, o gulden Afrikaantjes, en 'k hou van u zo veel en teer als straks uw parkskens gloeien weer saffraan-goud in de laantjes; ik riek u dan zo bitter-fris, onaards en vol geheimenis.…

Bij een volk met vreemde zeden, levend in een ver verleden, kwam dit Woord als naar beneden, toen reeds een geheimenis. Daarom valt niet te vermijden, dat het vaak, in later tijden, vrees en tegenstand verwekt. Maar zie waarheid diep verscholen achter tekens en symbolen; niet éénduidig en direkt…

het lijkt alsof geheime klanken klingelen in het verfijnde fluweel er is zoveel meer liefde verborgen in mijn hand als ik de blaadjes streel het frisse groen rondom beklemtoont het tere leven zoals ik het met de ander deel…

Laat mij door Uw stilten ommedolen, waar het schendend woord van hen niet is, dat ik – in een donker woud verscholen – bij de geur van Uwe bosviolen word omvat van Uw geheimenis.…

Ons leven is geheimenis en ieder mens draagt zijn mysterie; is duizendmaal een nieuw verhaal van vreugd en van miserie, en eenzaamheid, gemeenzaamheid, ze doen ons beide groeien tot eens het water van de stroom in zee zal vloeien.…

Met ouder worden zou de wijsheid komen en ‘t diep besef dat alles ijdel is, maar soms komt iets van vroeger in mijn dromen en hoor ik weer een klank geheimenis; dan zingt mijn ziel opnieuw van dankbaarheid al is er weemoed en een hart dat schreit.…

Hoe triestig: mensen willen doden om zelf dan spoedig heel beroemd te zijn; vergeten wij dat tien geboden ons willen leren over dijn en mijn en dat eenieders leven heilig is - een groot geschenk, een diep geheimenis?…

In 't diepst van die geheimenis komt Hij mijn ziel steeds nader als alles mij te machtig is. Zo straalt Hij door mijn duisternis, vormt Hij mijn levenskader, beleef ik Zijn getuigenis.…

Mij zelve is het een geheimenis, Zo diep, dat ik mij zelve niet meer ken. Dan lach ik, doe ik, of er niets ontbreekt, Of alles voort leeft, zoals het moest zijn, Of nooit de dood iets van wat ik eens mijn Noemde wegnam. - Maar de ure komt, die wreekt.…

Op zondagmorgen is mijn moeder vol geheimenis, met lippenrood en donker-krullend haar. En ik vang elk gebaar waarmee zij minder moeder wordt, steeds meer het meisje dat ik van een foto ken; dat uitgelaten door de golven rent in een voorbije tijd, toen ik nog niet bestond.…

Omdat niet alles te bevatten is, raast de ontdekkingsreiziger voort, al ontdekt hij ieder geheimenis, bij hem ontbreekt het toverwoord.…

We zijn zo haastig, vol van zorgen en weten niet de weg naar de geheimenis.…

Nu komt de tijd van herfst en van verlangen, van regen en van wind, van ergens blijven hangen omdat het sterke licht verdwenen is en nachten vol van dromen, zwanger van geheimenis, het denken en het voelen weer bevolken. Welk woord kan wat vermoed wordt, hier vertolken, welk beeld het teken zijn van droom en daad?…

Ons leven: steeds weer zoeken, vragen, herkenning ook en dwars doorheen de dagen een lied dat altijd nieuw is, een voorsmaak, een geheimenis. Zo dragen wij de schat in aarden vaten die wij eens moeten achterlaten.…

Wonder dat in 't leven is Voor mij zelf geheimenis, Ik, die steeds bespeeld weer word, Die van hoogte in diepte stort, Wonder 'k weet u mij gemeenzaam Zonder U voel ik mij eenzaam, Maar waarom gij komt en vliedt Wonder, ach, dat weet ik niet.…

Ons leven: steeds weer zoeken, vragen, herkenning ook en dwars doorheen de dagen een lied dat altijd nieuw is, een voorsmaak, een geheimenis. Zo dragen wij de schat in aarden vaten die wij eens moeten achterlaten.…

Die beloftevolle geheimenis bloeie minzaam, bewaard door 's Heren kas.…

Met regelmaat haal ik mij lieve doden Zo leeftijdloos nu helder voor de geest En sprakeloos ervaren wij het feest Door de geheimenis ons aangeboden Met om ons heen weer volop lenteboden In mij dobbert een pril zoetwater beest Waar ben ik toch zo angstig om geweest?…

Zo heb ik plots weer blijdschap mogen vinden in woorden vol geheimenis en tederheid die zingen als de warme zuiderwinden maar soms ook als een klacht ten hemel schreit. O zalig wie zo in de taal mag leven: hem werd de echte rijkdom ooit gegeven.…

Gezegend is uw nagedachtenis, Uw hoogbeeld heb ik in mijn hart bewaard, Vind ik u weer in Gods Geheimenis?…

d' Almachtige blijft een geheimenis buiten onze verstandelijke perken. Diens Wezen met harde uitleg sterken? Zwervende leugen vol vermeende kennis. Onblusbaar straalt de eerzame Waarheid: het besef dat de Heer van al het leven op onvatbare wijze de Schepping leidt.…

’t Was in ‘t vroege morgenuur toen Maria ging naar het graf angstig en nog helemaal overstuur leek Zijn liefde voortaan zo veraf het graf stond angstwekkend open er gaapte een lege duisternis van schrik wou Maria gaan lopen wat was dat voor een geheimenis? de zweetdoek, het opgerolde linnen werd haar Heer dan weggenomen?…

Spraken dan zacht van dit geheimenis,- En zij verstonden 't hemels teken, stichtend Een heerlijk huis, tot ere der verheven Vrouwe Maria, die Gods Moeder is.…

mijn tranen vallen over verdorde rozen die nog op groen vertakte stengels staan hun harten doods en uitgesproken die het stervenstij moeten ondergaan hoe droevig dat iedere roos moet sterven als mooie seizoenen die ook weer vergaan dat wat ons lief is, wij nu moeten derven maar in de lente opnieuw in bloei gaan staan zoals geheimenis hangt…

’t Was in ‘t vroege morgenuur toen Maria ging naar het graf angstig en nog helemaal overstuur leek Zijn liefde voortaan zo veraf het graf stond angstwekkend open er gaapte een lege duisternis van schrik wou Maria gaan lopen wat was dat voor een geheimenis? de zweetdoek, het opgerolde linnen werd haar Heer dan weggenomen?…

Ik dobber ver beneden haar een beetje rond, ik volg de geschoren lijnen van haar geheimenis en ik zoek de sterrenhemel in haar zwarte vacht. Ze lijkt bovenaards, maar ik kijk naar Francien, die zichzelf vaker van de onderkant beschildert en het effect is dan ook verbijsterend schoon. Nog even en ze springt naar me toe.…

Een Mariabeeldje staat onverdroten in zijn nis heel oud en klein van stuk draagt sinds jaren de geheimenis van kommer, verdriet en geluk. Altijd hangt er innige sfeer iedereen komt er graag, of keert er geregeld weer tussen bloemen, kaarsen en groen wordt Zij vereerd of een blauwe hemel hier veel geneest.…