Alle inzendingen over geloken

Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. ---------------------------------- uit: Verzen (1913)…

zag de onrust in je slag je wiekte traag op warme winden fladdert om de nieuwe stroming te hervinden die je lift vleugelt zacht geloken pauwenogen op een witte ondergrond de poten zwart al uitgestoken voordat je op de kroon van bloemen landt nectart gulzig lentes eerste vocht vouwt je vleugels als de wind weer aan je sjort en…

niet ver is dicht maar ook gesloten nabij maar met geloken ogen een vers vol mooie woorden klapt toe je ogen met een verre glans gedicht voor mij…

Nu lig ik in de zon, mijn ogen half geloken. Wat er ook voorbij gaat; niets ontsnapt mijn aandacht. Ik wacht, zonder mededogen, op het onschuldige moment.…

Amorfe zweem van liefde bezoedelde het vals geluk Tanende macht in verlopen pracht Slordig gevoel van geloken passie Talende aantrekkingskracht van het otium wacht…

zij kust de zon met geloken ogen voelt stralen van nabij geluk het is alsof liefde voor even, teder, over haar frêle ontvankelijkheid is gebogen * (L'Encyclopédie vivant (5))…

Over onzin dan gesproken, als men iets niet heel begrijpt, over ogen die geloken, het zicht langzaam naar beneden glijdt. Over waarheid en ook leugens even zwaar of even licht, maar komt altijd bovendrijven en dat noemt men het gewicht?!…

haar ogen bewogen braken stilte in toenadering handen streelden verlangend jouw komst je weerde haar af woorden als straf ze draaide zich weg verslagen haar ogen hernamen weerkeerbaar de stilte geloken…

Onbewust in schemerduister halfverscholen half geloken begint zij ongemerkt haar gang door vocht omstuwd en nevelwolken Onmiskenbaar trekt zij zienderogen hemelwaarts rijzend in een baan om aarde een welving in haar lichtend spoor Voor Majka…

na een mislukte oogst wordt met geloken ogen de muziek op deze woorden doorgewezen naar een kies; hoelang zal het nog duren in deze onbepaalde ruimte zonder enig benul, onbezonnen, ondoordacht, zelfs niet doenlijk of uitvoerbaar doch te zwaar om te dragen…

Ik mis je verlaten een eenzame ziel geef me je warmte Ik vraag je gelaten met geloken ogen laat me liefde zien Ik bid je knielend met gevouwen handen laat me morgen leven Ik smeek je nederig met gebogen hoofd hou van me...vandaag…

er is dit jaar iets minder rood in het roze van mijn prunuslaan het wit zit meer naar boven raakt aan het blauw dicht tegen hemel aan in zuiverheid weer mooi geloken door kou blijft deze pracht lang staan de zonovergoten harten heb ik gemist toch straalt het laantje een feeëriek gezicht…

Verzwijgt de mist de taal der handen tot elk gebaar verzwelgt in het dichten van half geloken ogen wordt zelfs het horen niet meer gehoord waar klanken nooit de juiste hoogte bereiken luister en ontvang woorden in nevel, versta de stilte en voel verborgen taal…

laten we eens stijgen in hemelse klanken met geloken ogen zalig zwevend vrij door witte wolken naar ’t hemels blauw zich in ons verliezend in kleurig sterrenvuurwerk lichtjaren verderop en verder tot de uiterste grenzen en dan veilig weer aarden ’t liefst in ons waterbed…

ongesproken blijven ze vooruit gerold in namen, één voor één en geen verlies aan zeggingskracht toch verdwijnend, naar een niemandsland hun band voor eeuwig stil geloken in de ogen van verraad het kwaad was al geschied nog voor dat men het noemde rond de uitbraak van vandaag ik had het zo graag anders gewild maar weet nu dan mijn…

ik zag je haar in blonde duinen je ogen golfden zee in donkergroen licht vlocht blauw in zonnestralen bruinde huid uit wit van toen we ontsluierden geloken blikken huiverden van liefde in elkaar we kusten rood tot roze vochtig werd en aten nacht tot aan de morgenster…

Als een violist die met geloken ogen zijn melodie laat suizelen, zo zacht streelt de wind het bedauwde gras. Aardse geuren kruidig gevormd, kronkelen omhoog langs ontluikende bloem omzich te vermengen met lange zilverwitte zonnestralen, die door de morgen schemer, de dag doet ontwaken.…

er kwam een raaf voorbij hij dacht dat hij een kraai was, maar hij glansde groen en blauw als pauw en kolibrie gelijk boven bloemen, paars in roze toonbaarheid hun hart geloken in satijn zo stil verhaalt het zijne van de fijnheid der bestaan immer gaat er de abeel teveel een droombeeld leiden…

Woorden slaan weer wonden het vallen van de tong kletst knap gespleten verborgen verlangen Helder groeit het besef onvertaalde zinnen kloppen hart en hersens ineens in één ritme Ogentaal geloken zonder zicht op reden is alle rede zoek verbijsterd verloren…

in het zachte dromen met geloken ogen namen heiligen jou vaak bij de hand om samen te lopen of de heuvels te bezoeken van het santiago bedevaart land opgegroeid in kathedraal en basiliek met de mystieke geur van wierook zonder wiet na een heerlijk opschonende biecht met een vleugje kerkelijk magie want zij bepalen nog…

Mijn kind, wat ben je stil met je geloken ogen. Mijn kind, wat ik graag wil is, dat je opgetogen mijn wereld in zult komen, zodat je niet meer hoeft te dromen, maar werkelijk kunt beleven.…

twee mooie dames als loket in de Zuiderkerk gezegd dat nimmer in hun schrijven is te wonen dat gedichten enkel schuil geven bij onbeslagen brilleglazen niet geloken ogen helder licht volle maneschijn dat polyfonie mooi is in oren om te voelen ze waren er rood gloeiend bij bij zijn woningnood wisten niet waar ze zoeken…

zij heeft zich met stilte gekleed in zachte ondertonen haar ogen licht geloken hoofd peinzend gebogen maar de lach is al omvattend in tevreden weten er is niets vergeten de boeken liggen open spreken hun eigen taal warm zingt zij mantra’s en speelt met hun eentonigheid ze kijkt me aan of ik met haar mee wil gaan voor even…

zij kust de zon met geloken ogen voelt stralen van nabij geluk het is alsof liefde voor even, teder, over haar frêle ontvankelijkheid is gebogen kom mij halen zie mijn ontsloten gebaren of tast met zwoele stralen langs mijn lente pril haar met jou wil ik vrijen in lyrische talen maar laat mij nog even hier en dan…

"... ...met ogen geloken had haar hart gesproken, werd de stilte doorbroken door 't geluid van haar stem 6 juli 2019…

sneeuwklokjes schuchter de kopjes scheefweg geloken witwassend een zee tussen de bomen, en daarna de anemonen, vaak wit en soms roze akoniet, geilend geel gillend om aandacht, schiet uit de grond krokussen, Japanners flitsen foto's wereldoverstekend naar het Lange Voorhout de lente naakt en smaakt naar zoveel meer…

de hand door je haar de mist in je ogen alsof je het wist maar niet kon geloven je hals is zo zacht in zijn neiging naar schouders je armen zijn kracht mijn hand langs je kin omhoog naar je lippen het bloeiende rood geloken als wijn om even te nippen je neus is gewelfd in de boog naar je ogen je wimpers gekruld uit het zicht ik…

hand door je haar de mist in je ogen alsof je het wist maar niet kon geloven je hals is zo zacht in haar neigen naar schouders je armen zijn kracht mijn hand langs je kin omhoog naar je lippen het bloeiende rood geloken als wijn om even te nippen je neus is gewelfd in de boog naar je ogen wimpers gekruld uit het zicht ik ga…

ik zag ze lopen naast elkaar geen hand in hand die band was al verlopen zij licht en grijs hij krom maar lang niet dom ik zag zijn drift in vage passen altijd op een tweede rij hij veerde op als hij een ander zag de ogen iets geloken maar zij beheerste het toneel dirigeerde veel te veel haar lieve lach sloot snel de luxaflexen…

toen werd hoop geboren en hun hart sprong op de dag opende in duizend kelen juichend, tussen al het leed vergat de tijd minutenlang de nacht één voor één vergt het daglicht reeds het donker uit geloken ogen, want ze mogen nu weer open zijn daar sluiten armen liefde in warm gekoesterd, aan haar veel te lang te leeg gebleven…