Alle inzendingen over generaties

achter de ploeg loopt een man golvend worden akkers geruld een sterke os doet zijn werk trekt door oerkracht de voren mensen en dieren wachten op de rijpe maïs van het veld generaties lang zwoegen in de keerkring van tijd Naar het schilderij van Juan Miró…

ik spijker protesten aan behang dat al te lang draagmoeder is van tegelspreuken en goede wensen haar banen hebben generaties binnen lijnen van fatsoen gehouden de kleuren zijn vergeeld als eelt op religie en ervaring de muren zijn gestript een nieuwe spiegelwand kaatst enkel jou en voelt je aan de tand…

Ik weet haar doodgewoon een overvolle tram in Amsterdam het Damrak waar mijn oma kwam met hoed, zo statig toen nog geen verkeer en nu ze is er weer in andere gedaante straalt ze door generaties van weleer behoedt zij zonder het te weten zonder naam, zonder te heten de reiziger naar wat ik weet niet, maar wel dat ze is die geboorte…

woorden laten zich niet schrijven beelden liggen nog niet vast op het doek al zullen kleuren zich nimmer vermengen door dromen van vroeger souvenirs zijn bewaard voor generaties die komen gaan, tot hun plek gevonden is evenals de jouwe wetende dat jij daar bent en licht geeft in het duister…

jaren wist in de neus en jukbeen partituur van voorgangers uit het eerste uur toch heb ook jij het avontuurlijk nomadische bloed en de onrust uit de volksverhuizingstijd waarin het leven zich op ruwe wijze presenteerde wat men helaas noodgedwongen heel snel leerde jouw bestaan heeft dit allemaal gezicht en body gegeven de generaties…

wij voelden liefde in de zachte voorwaartse vleug van de menigte handen gingen hoger armen bewogen synchroon met het gaan van de stoet wij ademden gelijkheid in kleur en exposure gingen tot verre generaties terug om eenheid te brengen in de exegese van toen tot heden er bleken geen spijtoptanten wel leuke nieuwe ideeën over…

met zwarte lagen dekten wij ons toe behalve zij die dat door branden nog even wilden vertragen een lach van het is mooi geweest was niet altijd feest maar wij hebben voor ons werk gestaan de plicht gedaan het gaf rust aan nabestaanden te weten dat zij die gingen nog altijd deelden in het fysiek en geestelijk aanwezig zijn in…

Kinderen mogen van hem spelen op de begraafplaats naast zijn huis of mogen daar stil zijn en bloemen neerleggen op de graven en mogen de volgende dag op school zeggen: 'Luister, gisteren legde ik bloemen neer op het graf van je oma.' Huis bij de rivier. Vissen in de rivier. --------------------------- uit: 'Alvast', 1998.…

Hij klaagt hardop dat hij de nieuwe aardappeltjes niet meer haalt. Ik roep dat ik ze al gegeten heb, dus hij moet terug naar Start of naar de Gevangenis. Hij strompelt toch al zo moe. Zijn hart. Maar een vriend hoeft niet snel te zijn, van mij niet persé, alleen in de buurt. Hij moet niet zeggen dat het weer weer in de weg zit. Ik weet al…

Zij zitten hoog, op dunne banden, in de marge van het verkeer. Hun strook is niet ingelijfd, zij zijn op weg in een tragere eeuw, missen de koorts de wereld bijtijds te bestrijken, de verte aanwezig te rijden, breed en brutaal. De auto is jong, zingt de werkelijke taal. Op de fiets komt men nergens. In ijdel evenwicht sturen dichters hun…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

Mijn herkomst is oneindigheid Mijn toekomst ver te zoeken. Ik tel de dagen van mijn reis Die lang is als de horizon. Soms als ik in een spiegel kijk Zie ik, dat ik op niemand lijk. Zilveren glasplaat dat ben ik, Die langzaamaan beslaat van schrik Naarmate ik het beeld herken En zie dat ik mijn moeder ben. Binnen het telraam van de tijd…

Zij bijt haar jongen niet dood, als de wereld ze aan wil raken. Zij geeft ze als talenten uit om winst te maken: rijkdom, roem, kroost - krenten in de korst van haar liefde. Nee, zij bijt ze niet dood, maar knibbelt en kaagt aan hun adem, snibt in hun taal, roert haar tong in de heimelijkheid tussen hun lakens. Zij hokt in hun wil, een instinct…

zij weet van het hete bloed dat al generaties lang door de aderen stroomt de korte lontjes het warm gemoed wandaden die te snel worden geschoond het is eigen in voor en tegenspoed maakt geen vrienden tenzij belonen dat doet zij dwaalt door de koude gangen van het slot dat eens geliefd was door zijn feesten het is leeggehaald…

Geef mij de stem van die ene mens, geef mij de stem van mijn vader in mijn oren tot mijn verre ogen hem ontwaren tussen de tenoren tot ik weer zijn handen voel waarmee ik die van mij ging meten, welpenhandjes met de vuisten van een vent. En dat dan de stem van mijn zoon mij roept met de stem van mij met de stem waarom ik roep. --------…

Mijn zoon spant bogen samen met mijn vader. Zij lijken sprekend op grote mensen die gemeen- zaam aan het werk terloops wijsheden verkondigen. Terwijl mecano-onderdelen tot een brug worden gesmeed legt vader uit dat sommigen na honderd jaar de over- kant bereiken. Zijn wij sommig? leidt het kind hem af. Vader geeft geen antwoord maar…

Er was toch al met tegenzin, dat bleef je zien, een bankje neergezet. Hier dan, harde planken naast een boom, als je zo nodig zitten moet. Maar liefdeloos of niet; het bleef bezet. Een oude vrouw, al in zichzelf gekrompen, half voorover, hoofd onder de takken door en kin vooruit geschoven alsof alles haar was overkomen, alles voor haar was…

zij ruimt de rommel op die niet meer dient: een fotolijst, een hoornen bril, verlovingsjurk van anno dertig, de prullenkraam van een bestaan dat eens vol meesterwerken was. haar mooiste meesterwerk ben ik, haar mausoleum voor een dochter, de hare, die mij baarde en toch stierf, de missing link die ons verbindt, gemis dat vlees werd…

In het midden van je tweede generatie lacht het leven je toe en als het lachen je vergaat of er kan geen lachje meer af maak dan een grapje een lolletje, een geintje ook met jezelf, om jezelf voor die behaalde leeftijd! Laat gerust ook een traan huil, bid en verwonder het verlicht en vergroot je kans op 'ouderdom' ik bedoel oud en wijs…

nog even dan spreken mijn ogen nog niet in staat tot rusten te neigen ze staart mij immers aan zou ze mij mogen met mij willen slapen gaan ze zal zeker ruiken naar late herfstrozen en haar borsten willen een lentebloesem tonen het zijn mijn lippen die naar tederheid dorsten, kon ze maar in mij wonen zo draagt mijn grijs…

Eindelijk voorjaar, juichte de vlier in de bloei van zijn leven nadat zijn verkankerde stamvader die winteravond in stilte verrast was omhoog kijkend door zijn meelevende uitwas zag hij zijn bestaansgrond de hemel aanraken met onwennige tuilen, bleek als zijn merg hij bloeide wat hij ontgroeid was, aan duivelsbrood had hij geen boodschap,…

Voor mijn moeder en mijn dochtertje Zij luisteren beide naar een oud verhaal, wondere dingen komen aangevlogen, zichtbaar in hun verwijde ogen, als bloemen, drijvend in een schaal. Er is een zachte spanning in hun wezen, zij zijn verloren en verzonken in elkaar, -het witte en het blonde haar - geloof het maar, geloof het maar, alles wat…

Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud, voel ik de botten door zijn huid heen steken. Ik zoek naar woorden maar hij kan niet spreken en is bij elke ademtocht benauwd. Dus schud ik kussens en verschik de deken, waar hij met krachteloze hand in klauwt; ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud, en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.…

Maar langer nog dan levenslang hebben hun kinderen. Hoor ze tieren naar de wolken, zie ze schrijven met verbeten smoel: verzen waar het bloed in woelt. Ouders hebben het gemakkelijk. Ze gaan dood. Dan is het op. Wij gaan verder. Zullen onze wonden likken, wees zijn, onze afkomst eerst verloochenen en dan weer machteloos omarmen, schrijven…

de fundamenten waren goed geheid met houten palen in een bodem die massief verweven was met bijna legendarische verhalen de familie voette al in grond van middeleeuwen eenvoudige komaf maar heeft toch een gezel en zelfs een meester voortgebracht de franse revolutie bracht geen zekerheid de generaties werden niet benijd maar overleefden…

Verlept, gestorven zijn de rozen van weleer Hun stelen en doornen zijn slechts gebleven Herinnering rest mij uit hun jonge leven Hun geuren zo aromatisch en zo teer Hoe schoon waren hun vormen en hun kleuren Hoe lief’lijk charmant hun dansen in de wind Hun glimlach in stralende zon als van een kind ‘t Verdorren van hun schoonheid laat mij treuren…

Kerkklokken luiden het tijdstip in van acht uur een windvlaag laat groene bladeren knisperen de aandacht typeert het interesse van generaties zoals jong, welp, kuiken, kalf, pup, veulen en lam.…

Mijn grootouders, werden rond 1880 geboren. Onze kleinkinderen, zullen voorbij 2100, nog steeds in leven zijn. En hun grootouders? Zij leven nog zolang dat mag. Vier eeuwen ervaren ze, als één eindeloos moment. Vandaag de dag.…

hij rijpte uit haar schoot het lijfje rood ontdaan van alle vliezen moest hij voor eigen leven kiezen omdat de arts de navelstreng afsloot zijn eerste schreeuw ontplooide ook de longen, voltooide wat in aanleg was begonnen geluid verbrak de stilte en werd gesust door moeders huid kleine vingers op haar borsten, nu al voelend…

Als iemand die van je houdt niet van je houdt maar je wel op wil eten terwijl je geen appel bent noch de wortel uit drie, dan mag nee niet en kan je niet een raadsel dat je rok na rok afpelt als een ui, treurwerksgewijs tot alle generaties op zijn en een stem klinkt die op oudtestamentische toon beveelt zit niet zo te kutviolen. --------…