Alle inzendingen over genoeg

Dacht sterk genoeg te zijn maar reeds bij de eerste vloed verdween het als illusie in het wilde water bedolven door de golven mijn zandkasteel Wacht nu samen met de wind op het moment van stilte tot dan leef ik tijdloos verder met een half oog gericht op het teken van mijn zandloper om weer te starten met de bouw…

Maar het was genoeg geweest. Ze moesten beginnen leven en baanden zich een weg naar het onbekende. Naar het einde van de tunnel. Het kwam hard aan, maar dat was het begin van hun bestaan.…

In je ogen weerspiegelt het raam van jouw ziel het seint mij berichten heel lief en zo subtiel Jouw ogen zeggen alles één blik is dan genoeg dan lees ik je gevoelens die ik bij de mijne voeg Onze ogen vertalen woorden zijn niet nodig stemgeluid verzwakt want dat is nu overbodig…

je kijkt door de holle ramen van een gebannen toekomst ik drijf af uit jouw horizon verslonden in ogenblikken in een vingerafdruk van verdriet onuitwisbare liefde ik kon je niet meer troosten mijn woorden niet sterk genoeg jij was het gebroken wit wat verloren ging in het zintuig van vergeten door het zure heen…

Zo rekken we nog even ons en de morgen tot een zichtbaar genoegen en koesteren meermaals de prille ochtendzon.…

Zorgvuldig geplaatste stappen Weergalmen door de witte gang Één, twee, één, twee Telt hij in zijn hoofd Binnen 36 stappen Moet hij bij het einde zijn Terwijl op zijn voorhoofd Een zweetparel zich vormt Zijn marge is precies genoeg Zuchtend van verlichting Draait hij zich maar om Voor herhaling van zijn ritueel…

Langs de velden Gewas in bloei Mijn ogen dik Mijn hart vermoeid Donkere wolken Kou in aantocht En ik heb spijt van wat niet zijn mocht Hoe laat ik mijn hart verdragen Wat ik mezelf heb aangedaan Hoe bepaal ik wanneer 't genoeg is Wanneer ik in rust mag verder gaan…

Eindelijk een sport waarbij de mensen oud en wijs genoeg zijn om de sport ook sport te laten zijn. Seniorenvoetbal voor de 45+ is de oplossing dus voor schop- vrij, vloek- vrij, vecht- vrij, brandvrij, en politievrij voetbal te mogen spelen. Eindelijk sport, zoals het ook bedoeld wordt…

bedrogen en in bovenschrift vertolk ik gevoelens in een gedicht tracht het je te zeggen voorzichtig balanceer jij op mijn woorden in een nee de lijdensbeker vult zich nu met mijn gezicht en spiegelt lippen bij gebrek aan dadendrang wat ik zie en zag valt te verhullen met het gemengd genoegen van een handgebaar pak ik mijn spullen…

Zo jammer dat je niet eerlijk kan zijn Zo jammer dat ik niet goed genoeg ben voor jou Zo jammer dat dit jouw manier van oplossen is Zo jammer dat je niet de definitie kent van trouw Zo jammer dat je je zo laat kennen Zo jammer dat je je niet kon openstellen voor mij Zo jammer dat je niet bent wie ik dacht dat jij was Zo jammer dat ik gevoelens…

Honger, ongestild koos alles in wat ik leef, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten,zo het wachten ingegaan,dat ene woord wat kwijnde, als milder antwoord me schuldig bleef, draag het bitter tot het einde.…

laagje voor laag vormt zich iets in mijn lijf en leden zoekt zich een juiste plek waar genoeg te kniezen valt emoties onverwerkt uit vroeger tijden kleven nu aan die van afgelopen jaren, hechten sneller, rollen ook veel verder, harder dan ik nu nog hebben kan wat zal het duren voor ze weer als sneeuw voor de zon…

Zoals je daar staat, fier voor het raam, en geur verspreidt, zo aangenaam, gelijk het sap van verse citroen met je sierlijk blad van heldergroen dat bedekt met viltige harigheid mij vaak tot strelen heeft verleid, weet jij mij steevast elke morgen een waar genoegen te bezorgen.…

Geert Wilders heeft genoeg van het gewroet in zijn fractie en geeft geen commentaar meer op nieuwe onthullingen.…

Door ijver en vlijt altijd tot helpen bereid wie het ook aan jou vroeg je vond dat het was nooit genoeg Nu na een leven vol gave van dienst ben jij diegene die onze dankbaarheid verdient nooit liet je ons alleen staan daarom zal de pijn jou te verliezen nooit overgaan.…

met een verse pen schrijf ik dit lied streel de losse letters die ik naar je toe zweef kijk naar je donkere ogen of de sporen paden vormen soms is een woord genoeg om de nacht te troosten soms niet eens alle zinnen om een tel te koesteren al wat ik kan is hopen dat je het wel leest…

De media lijken niet genoeg te krijgen van de beelden van een verminkte Khadaffi.…

de wereld draait door angst regeert bifudus, rimpels het moet linksom het moet rechtsom want we zijn het waard daar sta ik dan in mijn blote uppie oud genoeg voor een gratis griepprik ik wijs alle, al dan niet goedbedoelde adviezen af en laat alles op mij af komen ik ben ik *voor Monique, je vroeg erom*…

nee, ik hoef geen terras heb buiten niets te zoeken liever blijf ik binnen kruip achter het behang stof genoeg om van te kwijlen in de kast ruikt het naar muizenpis en oude boeken de ruggen versleten het papier half aangevreten door kenners zoals ik © papiervisje…

Huil niet om mij Maar vier mijn leven Huil niet om wat ontnomen is Maar lach om wat ik heb gegeven Mijn leven was rijk Had van alles precies genoeg gezonde gelukkige kinderen Met een heerlijk leven voor de boeg alles komt goed ook deze tranen zullen drogen En kijken jullie lachend naar dat sterretje in den hoge…

Jouw oogopslag verraadt jouw kleuren die je tot dan toe goed verborgen hebt weten te houden onze onzichtbare lijn is duidelijk voelbaar en laat jouw wangen blozen je hart sneller bonzen woorden lijken overbodig daar gewoon zijn al genoeg is…

wilde pluisjes blazen naar de toekomst vragen maar ze bleven haken waren nog niet rijp genoeg om uit de bol te gaan laat nu mijn gedachten vrij ze moeten vliegen maar ik heb ze niet meer op een rij alles uitgeplozen gestopt in oude dozen maar kan ze niet meer kwijt laat het mij niet overkomen dat onvolgroeid gedachtengoed ik…

De jaren, de uren samen konden niet lang genoeg duren de momenten waarin wij wanneer we thee dronken het verdriet met vreugde weg klonken... alles wat maar te drinken was: thee met een vleugje van vervlogen dromen konden we dichterbij elkaar komen.…

Hij is geen jager of begeerde prooi, niet stoer genoeg of bijzonder mooi, geen prijsdier, gespierde godenzoon, geen gilnicht ook, maar heel gewoon. In doe-het-zelven enigszins bedreven zou hij graag in zijn dure nieuwe flat kamers en keuken delen, bank en bed, voor altijd liefst en niet voor even.…

Maar de drukte is nu wel genoeg geweest, eindelijk terug, de rust in mijn geest.…

Laat nu de doden komen de geraamten zijn genoeg men zal ze kleden en van vlees voorzien niemand zal het ooit bevroeden dat zij reeds gestorven zijn hun bestaan zal niet meer stoppen zij kennen emotie, liefde noch verdriet het zijn de robots zonder zorgen wat zij missen is heel essentieel géén geestelijk leven is hun deel…

Mijn lichaam maakt mij moe Het maakt niet uit wat ik doe Pas mij aan Hoever kun je gaan Soms genoeg Maar dan juich ik weer te vroeg Helaas was het teveel Ik ben kwaad en emotioneel Waarom ben ik in dit lichaam geboren Een antwoord zal ik nooit horen Het doet pijn, nooit meer de oude ik te kunnen zijn.…

Ruimte zat, plaats genoeg! Ze zegt niet: het is niet eerlijk, ze zegt niets. Er is nog plek zat in die notendop…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

als moeder voel ik mee met jou als vader bezorgdheid om dat wat komen gaat korte lontjes hier, intolerantie daar de wereld is te mooi om er ons hoofd over te moeten breken ik minnekoos je mijn kind de liefde voor jouw bestaan en dat van ieder ander zou genoeg moeten zijn om het leven mooier te kleuren…