Alle inzendingen over gepeins

Kinderpasjes in verse sneeuw Kriskrassend over het tapijt Aan het venster een schrille geeuw Met gepeins: waar is toch die tijd?…

nooit heeft het mij aan tijd ontbroken wat ik vandaag niet uit kon spoken ging naar morgen er was geen race tegen de klok maar wat moest werd ad hoc opgehoest nu korten uren hun minuten met gepeins en overleg de tienden van seconden zijn al verder van mijn bed het razendsnelle kaatsen over een reclamestunt is vervangen door de…

' Het regende en God verzonk in gepeins (maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren) en al peinzend waadde hij door leven en door dood, door waanzin en nalatigheid, door waarheid en door angst, zag hoe zij frunnikten aan elkaars jas en daalde peinzend af langs de smalle trap van hun rede — 'Ik heb het geweten…

achter gepeins over gemis schijnt vaag de kans voorbij de schijn doemt soms de oplossing bij de intuïtie ligt vaak de waarheid kom van je wolk verwarm mijn aarde beleef de liefde zonder voorwaarde…

wat is verveling meer dan in gepeins verzonken zijn het is een wachten op iets dat spoedig zal komen bijvoorbeeld de trein die door onbekend oponthoud wellicht wat later aankomt doch soms is oponthoud een onontbeerlijk moment van overpeinzing zoals ik in het begin van dit gedicht al schreef…

je ziel te grabbel voor de hele stoet zelf ben je ogenschijnlijk in gepeins verzonken je geeft je bloot als in een openhartig boek en ziet de dames naar je lonken je waant je in een roes doch weet maar al te goed je hebt gewoon teveel gedronken…

In wind wentelend gepeins.…

er hangt mist in het dorp en even sluit ik mijn woorden de liefde is groot en langzaam waar ook voor verte van blad en vogel geen uur zo stil in vreemd gepeins als niets dan vrijheid zo vredig mag ik droom mij wit en onderweg jouw rust in nevel en dageraad…

Omgeven door een muur van geluid zoek ik vergeefs de stilte dwalend door de nacht verzonken in gepeins schrik ik op van elk geluid dat luid klinkt in het donker ik zie niet wat ik hoor een bay huilt een kat miauwt terug in mijn bed sluit ik mijn oren de stilte is oorverdovend…

ik zag je in je glazen huis gesondeerd aan alle kanten jouw komst hield alle deuren dicht je entree was keizerlijk niet vederlicht de vuistjes al gebald oogjes in gepeins verzonken maar morgen is dat klaar en vrij van tijd en zorgen dan ga je naar je echte thuis…

afgeleefd mens -of dier- een stuk in zijn kraag en in gepeins verzonken begint plotseling te lachen op die vreselijkste dag vluchtend uit het labyrint -met bloemen van allerlei kleur- de ontploffing is nabij het schietwerktuig der vijand met lange achterpoten laat dat rugdeel van een kledingstuk vrij wat een volgeling bedekt…

de dichter in gepeins verzonken vindt plots het woord waar hij naar zocht in puur geluk zowat verdronken raakt hij aan klare taal verknocht niets kan het lieflijk vers nog stuiten verwonderd kijkend door de ruiten ziet hij het kant en klaar gedicht zomaar gedrukt op haar gezicht…

Ons daaglijks voedsel is sinds lang het brood der smart; Mijn werk verging Tot dor gepeins; en van de vrede in 't hart Vergaat de erinnering.…

gepeins in gras een gele vlek glimlacht. aan flarden openkrabt de bolster uitvliegen.…

verleg je grenzen als je ze overschrijdt of loop jezelf voorbij waardoor ze vervagen verlies jezelf in onnodig gepeins waardoor je vergeet gewoon te leven liefde te geven waarvan je weet als je nu terugdeinst eindig je als gewelf waar heimwee blijft knagen bij elke volgende mijmerij want je bent haar kwijt kunt haar alleen nog…

de zolder ademt al reeds lang verbruikte lucht kraakt en kreunt in iedere zucht door verstoring van zijn rust en evenwicht schrikt hij op uit lethargie en jarenlang gepeins veinst gewetensvol zijn schatten te bewaken onder stof en afgedekt met smoezelige lakens toen later het kale peertje knapte en licht slechts door het luikje kierde…

een stil gepeins boog zich dichter toen geluk toch, nog heel gewoon was in een kinderhart voor twee kindervoetjes zó blij als je daar dieper over nadenkt lopen er bij 'wijze' allerlei zandverhalen door elkaar gedachten aan vroegere vreugd vermaak dat lieflijk in het geheugen blijft hangen langs gouden kriebelende zandkorrels tussen…

Het kust mijn beminnend hart langsheen de weg van het gepeins. Muziek tovert stilte over een melodie die de diepste snaren van mijn voelen raakt. Dansend op mijn golven zwevend over mijn gemoedsrust. Muziek zet mijn hart en ziel wagenwijd open. Soms als een klaterende regenbui of als een eindeloze horizon. Muziek...... Carry…

er ligt een pad op straat en het lijkt wel of hij grijnst toch is hij plat en eenzaam overreden was veel te traag geweest door diep gepeins hoe hij over kon komen als de meest beminnelijke heer in kwakkelend geslachtsverkeer verstild bleef zijn lijf op de rijbaan plakken waar mooie dames over hoppen zodra die echter voor hem…

ik sprak haar aan vanuit het verre: een café vlakbij't station 'Het Verre' zij zat diep in gepeins verzonken: m'n ongeschreven dagboek tussen haar een muur een klein verduisterd raampje misschien verliezen wat je nooit vond en mij was ik haar even kwijt waar ben je?…

Maar ik zag zijn gepeins en liet hem. Plots zei hij: volgens mij staat in de bijbel dat er zoveel mensen zijn als zandkorrels, zou dat waar zijn? Kan toch bijna niet? Om zulk soort dingen, kan ik hem zo zo..hoe heet dat.. zo liefhebben.…

met al een poging om mezelf te zijn bij vrienden die geen eisen stellen en beschikbaar zijn wanneer ik kom of roep dat ik eenzaam ben Met jou is mijn poging tot een relatie anders Soms gaat het goed gedachteloos, vanzelf zodat ik achteraf niet weet of we verbonden waren Soms denk ik erover na en dan verdwaal ik in mijn gepeins…

Ik loop in de leegte Niets kruist mijn pad Ik heb alles verloren Wat ik eens bezat Nu loop ik hier alleen In diep gepeins verzonken Ik denk nog wel eens terug Aan de ogen die mij verdronken Niets keert het tij Een verwelkte roos zal nooit meer bloeien Dat gebeurt bij mij Nooit helen de wonden Ik leef in de schaduw Van wie ik ooit…

Ik val in mijn stilte Zink terug in diep gepeins Overdenk al mijn gedachten Beleef gevoelens tot het kleinst. Ik hoor niet meer de stemmen Van hen, voor mij druk pratend Ik reis alleen, graaf dieper De bodem achterlatend. Dan een vraag, aan mij gericht Ik antwoord snel en stug Wanneer men zegt: "Vertel dan meer!…

stukken verdriet dacht ik in steen een beeld te geven mijn werk brokkelt af de dagen zijn gekrompen handen in gepeins verzonken ik hakte op herinneringen in maakte een sterk begin het is bij pogingen gebleven liet mijn harten bloeien maar de stenen bleven koud er konden weer geen tranen vloeien sleep mijn puin naar de ravijnen die…

stukken verdriet dacht ik in steen een beeld te geven mijn werk brokkelt af de dagen zijn gekrompen handen in gepeins verzonken ik hakte op herinneringen in maakte een sterk begin het is bij pogingen gebleven ik liet mijn harten bloeien maar de stenen bleven koud er konden weer geen tranen vloeien ik sleep mijn puin naar de ravijnen…

Dit is de vrede: een diep en helder licht Doorglanst mijn zacht gepeins, mijn stil gedicht.…

Ik heb al heel wat gedronken ben al best een beetje teut, raak wat in gepeins verzonken iedereen in het café heeft leut. Geloof me de stemming steeg maar ja het peil dat daalde, mijn glas was al weer leeg had nog veel dorst, ik baalde.…

De beelden zwellen aan en in mijn hoofd ontwikkelt zich een zandstorm die met vlagen mij van elk oordeel en gepeins berooft. In deze halfdroom, zonder iets te vragen, is mij een nieuw en ander mens beloofd die aan de einder op zal komen dagen.…

Vlinderkens tintelen langs open bloemen zachtkens strijken ze de boom des vlinders de lenteregen had haar takjes gebogen onrustig cirkelden ze tussen de bloesem In verbeelding en gepeins sloeg mijn mensenharte gade ze vlogen waarlijk schoon in harmonie met haar omgeving Ze vlogen in grote getale om de lamp heerlijk…