Alle inzendingen over gerimpeld vel

verdwaald in donker licht zoek ik mijn vertrouwd gezicht wat bij klaarte niet meer lukt jong en fris zijn weg voor goed op reis met tijd, zo snel bewijzen zijn er wel als ik zie, mijn gerimpeld vel !…

hij had kanker in zijn stem dat iemand hem belangrijk vond ontstelde hem maar hij vermande zich het was een lang verhaal op het ritme van de son* zijn kinderen vervaagden in zijn blik maar zij, zij was er nog ja, zij wel vijfentwintig kilo knoken een bruin gerimpeld vel ’s nachts hield hij haar als een machete tussen zijn ontvleesde…

Staan mensen versteend met hun paternoster langs de Seine met gerimpeld vel te kleumen. Te staren als wassen beelden enkel te luisteren hoe vlammen wakkeren en wapperen als vlaggen. Als gekrulde tijd naast en bij die handenvlijt nu als wrak samen met hun gebeden als bedelaars met 'n stil gebaar.…

Zwakte De gerimpelde lach Die stoïcijnse blik De held op sokken Die zeven kleuren kakte Repoussoir* Mensen, dieren op de vlucht Grote blokken. Van steen Beschouwingen; inzicht Eén apocalyptisch Enorme kathedraal En een flinke reus Een Goliath die verplicht.…

geen ligstoel die mij meer bekoort dan die waarop je zont geen ogen die ik mooier vind dan die waarmee je spint geen blik lokt mij zo fel dan je donker vel nooit vertel ik iemand hoe je mij bedwelmt ooit vertel ik wel de zon van je ogen in dat vel.…

Dat eerste geweld dat zonovergoten land dat zo begeerd vel…

Haar hand had het moeilijker op weg onder zijn T-shirt naar zijn vel hij was sneller streelde haar kneep haar tepel lichtjes ja dat wel…

Vreemd is dat toch, Mensen die menen Te weten dat zware Depressie hetzelfde Is als niet lekker In je vel zitten - Geen benul hebben Ze van de vraag Die ik mij stel Leven of niet leven? - Dat is heel iets anders Dan dat jij me vraagt: Hoe zit je in je vel?…

Geen troost, geen zoete woorden Geen gehuichel aan m’n graf Ik ben u vóór, ik beken Mijn leven was u tot straf Vervloek me als ik verstijf Vervloek me als m’n mond niet meer sluit en mijn ziel zal in rottend vel de tranenrivier afdrijven naar de kolken van de hel…

mijn hand al gerimpeld, het vel dat wel mijn hand dus strekt zich uit over de stilte sneeuw, een onzichtbaar dik tapijt helder wit geweven haast glanzend sluipt op tegen een licht glooiende heuvel mijn korte vingers begeleiden de opgaande lijn in de vallende rust naar de verte toe zelfs mijn denken, mijn denken, vraag…

Een klein mollig roze handje Naar een oud Gerimpeld en gevlekt Uitgestrekt...…

Jouw handen, gerimpeld en zacht neem ik voorzichtig in de mijne ik streel ze met liefde en leg ze dan in de zijne. Vier handen, gerimpeld en oud hebben altijd liefde gegeven gewerkt tot het eind gezwoegd in het leven. Handen die groot hebben gebracht die met liefde ons streelden handen die tederheid brachten en alles samen deelden.…

Grijs en gebogen, Gerimpeld en oud. Zie laat haar praten, Een schatkamer vól goud!…

mijn huid raakt gerimpeld, doch de ogen zien schoonheid almaar toenemen door het rijpen in de vele voorbije jaren, en voelen zich minder verplicht om het “ waarom” te verklaren ik lijk dan ook meer door het wezenlijke verlicht; dat vaak het tegengestelde op liefde is gericht zelfs of juist als het vergankelijke in toenemende mate…

Het ruige herfstbos, vol dooreengeweven loof, heeft kunstig aanzien van oude, gerimpelde, maar smakelijke appels.…

Ik heb met mijn slanke, iele vingers hele bomen aangesleept en hen met een zaag versneden en daarna met een bijl gehakt tot bruikbare blokken open haardhout Ik heb hele akkers omgespit met ijzeren spaden en de blaren op mijn handen in jenever gedept ik heb met diezelfde handen mooie tekeningen gemaakt, knopen aangenaaid, vele bladzijden van…

kortstondig de kinderen die spelevaren op de vijver schoorvoetend gaat het volk voorbij een monitor toont iets afwijkends iemand zucht – kucht twee vrouwen twijfelen over de aankoop van een bundel 'steek je hand onder een bladzijde en je schrikt je ziet de poriën in je huid zó dun is het papier'…

ene cent Honger heerste bij haar, in elke cel ik wil slank zijn bleef ’t argument Gerimpeld zag haar zo bleke huid geplooid aan haar, als oud gordijn Zij bezag zichzelf in het winkelruit en wou nòg een ietsje slanker zijn Verschrompeld zag haar jonge vel slanker dan slank werd zij, beslist Opgevolgd had zij haar eigen bevel nu lag zij…

ook in de lente van de ouderdom, vol met babyboomers uit de vorige eeuw, rijpen nog zoete druiven al dragen ze gerimpeld vlies en lijken stram om nog tegen vele winden in te wuiven ze hebben vaak twinkelende ogen en worden harten goudgerand door zorg voor hun nageslacht; de kinderen van de kinderen, die nog niet in het moeten van…

Je voorhoofd in vieren gestreken, gevouwen, gerimpeld, geplooid. Wanhoop, verbeelding, berusting, overleving. Een kwart negatief van je spiegelbeeld ben je niet zelf.…

pas dan als Gij mijn verweerde hand; gerimpeld met aderen beslagen ontvangt in de rust van uw schoot aanvaardt Gij mijn zware dagen…

Zo'n gerimpeld appeltje met een beurs plekje zo hier en daar, ligt op een fruitschaal als het onuitgesproken gebaar een miskend geschenk te zijn van moeder aarde; dat geen genade meer vindt op grond van de menselijke esthetische waarden.…

ervaar de beelden die ik houw uit diepe lagen voel je ook de zwaarte van gerimpelde gelaten? vooral die uit doodsangst praten en geen speeksel voor de tong kunnen vragen…

Hier gonst de ochtend het licht dat ogen vult waarin de slaap nog sluimert Overrijp ligt het fruit in de koperen schalen van de tijd De dag glanst nog onwennig op beslagen ruiten en in een oogwenk bonst het hart de nacht vaarwel Voorbij zijn ook de late uurtjes de ontkurkte flessen het eindige naspel De dagen raken versleten…

Het steegje loopt een beetje krom net als jij huisjes, klein, gerimpeld als oude handen zomaar een steegje doodlopend, keitjes gebroken door de tijd…

ik zie mijn huid ouder worden mijn kinderen bruinen mooier in de zon dan ik ooit kon ik had slechts factor 4 en smeerde dat op mijn benen de zon scheen fel…

laten we de jaren laten zo ze waren de dagen tellen die we samen zijn speciaal de ogenblikken van elkaar verstaan ze opslaan als te korte uren maar hoe dan ook onder "voldaan"…

Velen verwijten poëzie vaak Onbegrijpelijkheid, Clichés en Schijnbaar weinig samenhang Maar juist die mensen zijn als Lentemorgens bij een Kaarsverlichte Zonsondergang…

Ons hele leven en dat is véél!…

Angstige gedachten pijnigen het hoofd door medicijnen lichtelijk verdoofd. Niemand die ze ziet tikkeltje gebogen zilte parels vullen groene ogen. Ze vallen op jouw foto tracht ze te drogen alles komt goed lijk jij te knipogen. Roze Lelies helder-rein-onbewogen sterk zijn zij die wij graag mogen.…