Alle inzendingen over geruis

niettegenstaande het droge geschrijf hakkelen woorden door huiver over torens naar het nieuwe in stadse stappen door schemerig geruis waar toekomst de straat is met soms nog wat losse tegels waar het onzekere licht uitbreekt door de holtes van het laatste verdriet waarin onze harten razen in de storm van volwassen liefde…

De wind is een ding en de bladeren zijn een ander. Ze ruisen onderling al lang samen met elkander. Ik sta daarbij en luister mij niet moe. Soms schijnt me alles vaag, soms alles klaar. En als ik even mijn hoed af doe, is muziek een beweging door het haar.…

geruis geraas en toch hoor ik heel hoog een koolmees zingen…

Het zee-geruis zal ik nog dan gedenken als diep in zand, mijn hoorloos oor vergaat, als lichten mild mijn ogen niet meer drenken, als zonder woon mijn ijle wezen staat. Naar 't zee-geruis zal ik nog dan verlangen als naar het liefst wat mij de wereld dee.…

Een mens hoort niet wat er aankomt doof is hij onder een geruis dat denken heet. Eenzaam blijft hij, alleen.…

Een mens hoort niet wat er aankomt doof is hij onder een geruis dat piekeren heet. Eenzaam blijft hij alleen.…

Het zee-geruis zal ik nog dán gedenken als diep in zand mijn hoorloos oor vergaat, als lichten mild mijn ogen niet meer drenken, als zonder woon mijn ijle wezen staat. Naar 't zee-geruis zal ik nog dán verlangen als naar het liefst wat mij de wereld deê. Zij zingt de kroonzang aller wereld-zangen, de op zandig veld neerdonderende zee.…

ik heb je woorden uitgeblazen en zacht je ogen dichtgeplooid nu kleed ik uit jouw tere huid terwijl mijn oog er licht op gooit mijn oor heeft zoet geruis gevoeld de vleugels van mijn neus zijn stil ik zie jouw handen geurig woelen en wat jij denkt is wat ik wil…

de mensen zullen 't niet verstaan, Schoon zij het groot geruis der vleug'len hoorden, Mensen zijn klein, hóóg is der Lied'ren baan, Zij kunnen hen niet vatten, noch vermoorden. Zo ga dan snel, mijn zang, mijn afgezant! Breng zachte troost! - Mijn Lief is zeer verlaten, De nacht is koud en duister 't eenzaam land, - O!…

het is haar rustige glans die me naakt voor haar laat staan want hoe wil ik haar voelen op mijn huid innig mee palaveren met haar zacht geruis blauwe spetteringen laten vervagen tot wondere regenbogen gedachteloos genieten van wat leven heet simpelweg gelukkig wezen…

of als geruis, gedragen door de wind.…

om het huis een trein vol loden zand het spoor verwaaid, de daken gedicht in de lucht een blauwe spiegel glanzend op het heetst van de dag het verstand steekt zijn koppen bij elkaar schaduwrijk, het is geen gezicht nu nog 'n hongerdorst, geurend naar het lijf dat ik niet omhelzen mag…

er is geruis in de vervaging van het leven ik wacht nog wat, wil het ongrijpbare eruit tillen om het in glas te blazen even breekbaar hoe wij spreken…

Zacht geruis de wind onder mijn vleugels glijdend naar de horizon Kijk nog een keer om duistere vormen vervagen als ik me een weg baan naar de zon…

Toch hoor ik onmiskenbaar het geruis van de bladeren waarop de regen valt in het donker. Het regent nu niet, maar het regent.…

blikken kruisen woorden vallen lege stiltes hard geruis lege blikken harde woorden stiltes vallen net als thuis...…

zie je de meeuw zij vangt de stilte op boven het geruis van de zee zoals ik het zachte lispelen van het licht met een gedicht binnenin waarop golven drijven…

Weemoedig klinkt geruis mijn bloedbaan zingt een verlangend lied op 't ritme van de wind door samenzang met regen wordt melancholie ritmisch weergegeven in gedempte melodie…

veel te veel aan je gedacht en dat kan ik niet uitstaan het geruis van vleugels een diepe nacht met een volle maan en ik onrustig in het lege park denk aan jou in mijn armen zo lang al niet mijn liefste denk aan mij…

ik laat me stromen komen gaan geruis loos stil verzanden maar iemand neemt me op er zijn geen god vergeten stranden eens kom ik met de tijden mee terecht terug in zee…

hoe het kan dat jij zonder een woord mij in jouw schaduw zet me doet luisteren naar de melodie van het blad dat net genoeg wind vangt om ruisend te zijn ja, ik wil hier wel zitten het geruis opluisteren…

roodglazuren rozen groeien in koude nachten geliefd in haar seizoen haar lippen bleek en wangen koud zo rook ik haar winter als een geurmelodie en haar geruis van bladeren als een zacht geraas…

Stedentrip, backpacken Vliegreis of cruise naar Caribisch geruis? Niets van dat alles: door Legionellavrees Blijven we veilig weer Wekenlang thuis! © Inge Boulonois…

Brekend water, gekluisterde golven, Onder een stortvloed van geruis bedolven. Doofkloppend eigenwijs, Spartelend tegen de stroming in, De reis naar het onbekende. Omstreden toekomst, Ongrijpbaar als water... Kristalhelder Later, bij terugblik.…

nu de stilte daalt nu de stilte daalt groeit duistere eenzaamheid in lege bomen de oudste dromen weerspiegelend in de zee stromen vol najaar het geruis van de golven de maan helder als een ziel…

ik schrijf de nacht vol met geruis; het lawaai van stilte als ik de bevroren menigte naar een volle leegte sluis roep nog met verstijfde lippen, de ogen zien naar binnen rest mij de schaduw die het geketend waken zal beminnen…

Zeedennen wiegen stil naast palmen vol geruis.…

Een vogel vliegt op, even geruis, verder niets, alleen de wind. Een lichaam bijna onherkenbaar, half begraven. Aarde die roept om vergeving voor zoveel leed.…

Ik luister naar jouw stem zie in het blauw van je ogen de warmte van de zon het geruis van de zee de mystiek van de wolken de wereld aan mijn voeten maar niet te lang en niet te vaak want het grijpt me naar de keel en het verlangen het verlangen doet zo'n pijn…

ik geef jou het woord je mag er een verzinnen het maakt niet uit zolang het van jou is denk er een klank bij het geruis van een vlindervleugel of eender welke klank die tot mijn verbeelding spreekt tot ik een deuntje hoor bij het woord dat jij verzon ijspegeltrom…