Alle inzendingen over geschreid

Droog, droog die tranen op je wangen je hebt lang genoeg geschreid. Mijn naam is op aarde nooit meer te vervangen en over alles bloeit onze liefde, zonder eind!…

Toen in de schemering, Dacht 'k in de schemering, Dat in de schemering - Iemand mij riep --; Toen heb ik zacht geschreid, Heb ik heel stil geschreid, Heb ik zo lang geschreid - Totdat ik sliep.…

Toen, in de schemering, Dacht 'k in de schemering, Dat in de schemering - Iemand mij riep --; Toen heb ik zacht geschreid, Heb ik heel stil geschreid, Heb ik zo lang geschreid - Totdat ik sliep.…

In een lente droom van ongekend verlangen lijkt eeuwig van korte duur als chaos verwaaid door de tijd in een windvlaag van tranen geschreid door een voorjaarsbruid zonder sluier in de ochtendnevel voelt zij zich onbegrepen dag lief…

Och, hij wist niet, dat er 's nachts op die stoep was geschreid. Nu, dat hij en de meid het niet wisten, dat was minder; - maar dat ZIJ er hoegenaamd niets van vermoedde. Dat was wel hard voor mij.…

Zoute tranen hebben we samen geschreid. Mijn lieve dappere meid, houdt moed. Eens komt alles weer goed.…

Ik had een lief - bij mijn vertrek Zag ik veel tranen in haar ogen; Die wangen, bitter nat geschreid, Hoe spoedig kunnen zij weer drogen!…

- Lang nog in mijn ogen waren de tranen, in die nacht geschreid.…

het zeilschip vaart uit haar ogen golven die het strand kussen vangen haar geschreide tranen waarin sterren nimmer doven zullen schrijft maanlicht volzinnen in de zee die klinken als 'n ondergronds gezang speelt de wind met het rulle zand dralend drijft zij uit het zicht…

Heb ik heel even zacht geschreid Het was de tijd, Voor u om heen te gaan - Maar, ach! Dat gij gestorven zijt Doet wel weemoedig aan.…

Gij, scherp en krochtig krijt des schreienden contrapunts, wie zong de elegie "Ik heb geschreid, mijn handen zijn als droge bossen."? Bladen (als deze) hebben dwaze (en lede) ogen, vader, hebt gij mij gehoord?…

Klap na klap kregen we te verwerken drie van de familie in acht maand tijd nu begint het pas echt door te dringen worden opgekropte tranen zachtjes geschreid Verdriet om hen die we verloren hebben zullen we langzaam aan een plekje geven de tranen drogen die gehuild zijn en verder gaan weer met ons leven…

ik vlucht met het gelaat onder najaarsbladeren; de ongenade in jaren diep wanneer de jaskraag van een nog trage lente de scheefgezakte stilte bedekt op mijn mond en onbetoverd luistert hoe ik adem en sterf achter alle bomen; geketend in wind door de schaamte die maar nachten blijft slaan, geschreid, in het huiverend schaduwhout…

Later; haar handen nat van tranen Verhieven zich met zoveel majesteit Als engelen, naar het kind gaande Dat aan hun witte vleugelen had geschreid.…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij mij aanstonds als uw kind begroeten, Als ik ontwaken zal uit mijn dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot?... Maar wat dan?…

En eens zul jij mijn tranen drogen die ik te vaak al heb geschreid want echte liefde, dat weet je is niet voor even, maar altijd.…

Geen ziet hoe het daalt uit dat duistre wolk-gespan, Als de tranen stil geschreid van een hoge sterke man, Die men voelen wel maar zien niet kan. Langzaam zakt de stad in het duistren van de nacht. Langzaam valt de regen uit de duistre hemel, zacht Als een woordenloze klacht. 1889…

Geen ziet hoe het daalt uit dat duistre wolk-gespan, Als de tranen stil geschreid van een hoge sterke man, Die men voelen wel maar zien niet kan. Langzaam zakt de stad in het duistren van de nacht. Langzaam valt de regen uit de duistere hemel, zacht Als een woordenloze klacht. 1889…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot…… Maar wat dan?…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd op uwe schoot... Maar wat dan?…

Wat heb ik vaak zo droef geschreid in eenzaamheid: Kom in mijn armen, blonde meid! Uw bijzijn geeft mij zaligheid: Kom in mijne armen! Gij, die van mij zo wordt bemind, mijn aardig kind, o, kom mij kussen, als de wind, die kussend ook de bloemen vindt! O, kom mij kussen!…

week maandag Liet je me weten dat Het over was tussen ons, Dat je het wel had gezien, Dat je helemaal klaar was met mij, Die zo lang jou op handen Gedragen had - te veel, te vaak, Naar je zin want een man Die zich alleen maar uitslooft Voor zijn lief is geen echte man, Zeg jij hardop in je gedachten - De hete tranen die ik heb geschreid…

Tussen vier stenen muren worden tranen geschreid van teleurstelling en onmacht een eenzame strijd. Tussen vier stenen muren worden tranen gewist het snikken verdwijnt en op klaart de mist. Tussen vier stenen muren schijnt door een kier weer de zon waar het stopte met huilen en waar 't leven weer begon.…

Ik houd van ogen door weemoed gewijd Ik houd van ogen die hebben geschreid Die hunkerend uitzien van groot gemis Of starlings staren van droevenis. Ik houd van ogen die prachtig spontaan Van grote smart naar geluk willen gaan Die moe van gemijmer in avond’lijk land Weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt.…

de blonde Goudriaan vooraan, de schele Kast, die jongen van Peen ruggelings tegen het Periodiek Systeem, de mooie zware Wieke van der Linden naast de leraar die zij beminde, de kleine Vink, de dorre Krol, magere Kossen, Kooiman de hater, Spoelstra de schaker, Johnnie de meid, Rie die zo lachen kon, edoch later nog zoveel heeft geschreid —…

wanneer het jaar zijn laatste dagen slijt en nevelsluiers zelfs mijn geest behangen kan mij een vreemd vertrouwde pijn bevangen die ik aan de vervlogen jaren wijt ik raakte veel van mijn illusies kwijt met stille weemoed en een vaag verlangen zou ik nu alle tranen willen vangen die in het leven door mij zijn geschreid maar als de lange nachten…

gebleven, En die het dan weer vriendlijk liggen laat: — Ik heb die verzen niet voor mij geschreven Met al die rijm en moeielijke maat, — Voor jou — ze zijn voor jou juist kameraad Met zorg gemaakt, gedrukt, en uitgegeven: — Ik heb ze zelf duurder dan jij betaald — Want het kost véél verzen te laten leven — Ja ééns heb ik er zellefs bij geschreid…

JAKOBA trad met tegenzin Ter snode wereld in; En heeft zich aan het end geschreid, In hare onnozelheid. Zij was hier nauw verschenen, Of ging, wel graag, weer henen.…

Van u droom ik zoveel en zoveel uren Heb ik geschreid met op uw beeld te turen. Ik heb zo vaak, in stilte alleen, gemeend, Dat gij van elke kant, door alle muren, Verschijnen zoudt en wij tesaam vereend Verbleven tot ge uw hart mij had geleend Om 't nimmer, nimmer, nimmer terug te sturen.…

strekken naar de hemel en weven een zachte sluier rond het tere, grijze blad dat door licht omringd zich nog verdiept in de wijsheid van zijn aardse zijn net zoals leven en dood kruisen poorten zijn trage wereld waarin hij dromen bouwt rond vermoeide schaduwen van zijn jeugd maar waarin hij ook woorden bewaart die in slaap geschreid…