Alle inzendingen over gevaren

alles zo prachtig dat vergelijkbaar is met Rembrandts meesterstuk willen pronken met al het schoon dat wij op ons levenspad tegengekomen zodat een ieder mag mee genieten waardoor ze even van hun angsten mogen bekomen de illusie van veiligheid loopt dan vol overmoed door het straatbeeld dat door menigeen is gewenst het gevaar…

IJsbloemen Verdwenen opgelost verloren Mijn liefde onze band Mist ontneemt mij elk zicht Brengt mij gevaarlijk dicht bij de rand Ik doe mijn ogen dicht Uitgeput van het huilen Jij dendert door mijn hart En veroorzaakt diepe kuilen Mijn blik is veranderd Zo anders als voorheen Gebroken groene glans Waarin jouw beeld verdween Mijn…

Was jij niet die kinnenstrelende man waar ik naar opkeek als naar de zon; die me op handen droeg uit gevaren met ogen zo helder als ’n klat’rende bron en dat ik dan zei:”Oh God, bewáár me!”? Was jij die man? Was ik die vrouw? Waar is mijn hart? Ik heb het nódig! Nóú!…

samen met jou was een mooie tijd Maar soms gaan de dingen niet zo als je verwacht Blijf niet op me wachten tot diep in de nacht Er is zoveel mooiers voor jou in het verschiet Mijn liefde, die ik je niet meer kan geven, verdien je niet Maak er wat moois van, denk niet terug aan die mooie jaren Maar je weet het nu, de Liefde heeft ook zijn gevaren…

compleet verward tegenover haar belager staat in de stilte van haar schreeuw woedt de woede in haar lijf duurt een seconde wel een eeuw voelt haar lichaam koud en stijf in de kilte van de nacht woedt de onrust in haar geest zoekt zij innerlijke kracht voor haar strijd tegen het beest in de stilte van de storm komt haar leven in gevaar…

Tovenaars strijden hier tegen elkaar, om elke hoek dreigt er gevaar. Hoop is plots voorgoed vervlogen alle waarheid scheen gelogen. Redding brengt alleen een Halfling met om zijn hals die 'ene' ring...…

Meer dan naakt kan niet Het nu wordt een kristal Glanzend in de ronding van de borst De vloeiende lijn van de bilnaad Eros laat een lichtkegel vallen Op het welig woelend vlees Het zijig haar tussen hand en schaamlip De blik zwelt over de rand Kantelt in haar beschaamde schoot En ach…dat straatarm hart Die spier die lilt Slaat gevaarlijk…

Uw naasten met uw beest te kwellen Of aan gevaren bloot te stellen, Is toch een weinigje te veel. Geen paarden worden losgelaten; Geen stieren zwerven bij de straten; En ook de hond blijve aan de band. Dol worden kan geen mens beletten; Maar laat ten minste wijze wetten Mijn huid beschermen voor zijn tand.…

Freud zei dat alle dochters met hun papa wilden trouwen dat weet ik niet maar papa was mijn held ik liep naar zijn geopende armen hij liet mijn fiets los toen ik zelfstandig trappen kon in mijn ogen kon hij zelfs een dode goudvis repareren papa kon alles maken mijn papa werkte in een grote, gevaarlijke fabriek. het was er donker,…

niet transparante keuze tussen puritein en licht venijn daar waar mogelijkheden verwaaien en rechtuit fabuleuze draaien neemt kent plezier de geheimzinnige weg van wel geweten maar niet gezegd of waar obstakels en stekels wegen markeren die in eenmalig proberen geen veiligheid gaven maar wel nieuwe vragen naar ultiemer genot en gevaar…

Zij heeft geen weet van wat weerszijden wacht en vrouwenbesnijdenis zij is waarlijk erfzonde vrij maar de mogelijkheid van gevaar windt op. O, het voelt zo spannend! Dat is je geraaie, wappert mijn tong. Nog een keer! Volbracht of niet het is de hoogste tijd een Teletubby voor mij geen partij.…

Maar nu ik ver gevaren heb En lag op de oceaan alleen, Waar zelfs Da Cunha en Sint-Heleen Niet boren door de kimmen heen, Voel ik het trekken als een eb Naar 't verre, vaste, bruine land...…

Slaande molenstenen schuim gespaand ratelend de drooglopende houten tanden, niet zonder enig bezwaarlijk gevaar De stroom hopeloos fonkelend vloeibaar plat voorbij glijdend voedend ons allen die aanbidden en persoonlijke offers aanlengen onwetend over de zon is echt God gebeden De brug hooggelegen en bedakt piepend betreden met lomp…

een geitenhoeder lacht als hij de kudde drijft grijnst als wind de hoofddoek van een schone verwaait een vredig dorpsdecor waarin tijd de ogen langzaam heeft gesloten voor vernieuwing buiten pas avonds als ouderen de luiken sluiten verheft weerstand zijn stem vloeit drank om onvrede te uiten nog gaan zij zich niet te buiten aan gevaarlijke…

verstrengelende benen omklemmen mijn ziel innig gelijkgestemd in een klampende reflectie in het vruchtbare dal waar kometen vergaderen de aarde in een grijs gevaar slachtoffer van dit tijdssyndroom de kansen van slagen zijn nihil onrechtvaardig eigen schuld toch kwaliteitsbeheersing is onheilig volken veranderen en groene zeep helpt…

Na 't zwerven en stuurse staren Over de eeuwige zee, Na 't eindeloos tumult van gevaren: De stilte van een vredige stee. Maar het is anders geworden, Mijn makkers zijn vroeg gestorven Of in ander alleen - zijn verzworven.…

zijn verdwenen en nog zichtbaar in real time ervaar hoe lichtsnelheden beelden tonen die uit het begin van de tijd pas nu tot ons zijn gekomen waarvan het bestaan al eonen geleden is gedaan door de geboorte van een nieuwe constellatie in de mystieke boeken is zijn aanwezigheid een dieper ervaren van de weg naar een nirwana zonder gevaren…

Het lekt en likt ternauwernood de onbeschermde schenen Legt blarend billen bloot en vindt zijn krachtig element in pijlen als in stenen Is in verlichten van de zee waar vóór het vallen van de nacht de Asunción zijn zeilen bolt in ademloze kleurenpracht We spelen er gevaarlijk mee Gebald rolt het de hemel uit met orenpijnigend geluid…

De laatste uren van dit jaar ze zijn geteld en ook gewogen; is er iets wat we ons echt heeft verblijd en zijn we ontsnapt aan groot gevaar? De kleine dingen, die blijven belangrijk want zoveel dat niet de kranten haalde heeft mensen geraakt en veranderd, heeft kinderen doen groeien.…

‘Is dit nu barens- nood, met hijgende gevaren tot aan de dood? Ik wist niet, dat een leven komen kon zo rood en bloedend, als een ondergaande zon.’ ‘Maar nu is dan verrezen dit verblijen, een heel zacht schreien, een heel klein wezen, dat aan mijn borst zich voeden kan, en dorst...’ ‘Een levend kindje werd mijn wens...…

ergens diep in mij ligt een sleutel maar ik kan er net niet bij ter ontsluiting van en om te ontdekken wie ik eigenlijk ben van een afstandje kijken en onder ogen zien wat ik van mezelf niet ken met het gevaar te stuiten op minder mooie verhalen en in een bos vol van emoties te verdwalen maar is het wel nodig al dat gegraaf in je diepste…

Ik ben niet meer onzichtbaar, en ze zijn geen gevaar. Gelukkig ik kan weer denken, en aandacht aan iemand schenken. Ze luisteren weer als het moet, ik begin een gesprek vol goede moed. Gelukkig ik ben er vandaag, er zit geen knoop in m'n maag. De zon schijnt alleen voor mij, gaat deze dag nog voorbij? Gelukkig, zei ik dat echt?…

ach dames, blijf niet langer onbevlekt een goddelijke taak voor u is ... baren het veilig vrijen blijkt nu vol gevaren zo heb ik na wat rekenwerk ontdekt het is de kinderloosheid die ons nekt gehoorzaam mij, sla ongeremd aan ’t paren houd Nederland straks financieel gezond behoedt u voor condooms en ook voor pillen maak van de ware liefde…

over drie jaar volg ik je de wijde wereld in broertje, zul je me vertellen wat zijn de gevaren daar in de grote wereld?…

De blik van het kind zei dat het gevaar voorlopig niet was geweken. Kon ik het oppakken? Kon ik het in mijn armen nemen en voorovergebogen de geur van het hoofd, de lichte haarinplan- ting waarnemen? Het kind bezag me met minachting. Ik inspecteerde het lichaam op kneuzingen, wondjes, schrammen. Het kind keek mee.…

economen koel en afstandelijk door de bank genomen Laisser faire laisser passer graag Wij spelend voor blinde krachten formeren samen een onzichtbare hand zo komt het natuurlijk proces tot stand met geen tot sturen bij machte Het echte wonder is ons tijdenlang wel varen hetgeen wij caeteris paribus willen verklaren instorten is een gevaar…

een nieuwe lente een nieuwe tijd heeft ons beslopen is in onze ziel en zinnelijkheid gekropen een tijd waarvan Herman met zijn liefelijke Mei nooit van heeft kunnen dromen een tijd vol krankzinnig absurdistisch gevaar een tijd niet meer tegen te houden een tijd die niets dan onheil lijkt te beloven deze mei is zonneklaar het einde…

Maar binnenin loert het gevaar. De ikke-ikke-zwam zwelt daar.…

Zo gaan wij samen weer op weg naar morgen en weten ons gedragen door elkaar, al drukken nog de vele, zware zorgen en wijkt ook niet het dreigende gevaar; Het leven zelf houdt altijd licht geborgen en maakt wel vroeg of laat beloften waar.…

maar die ik in mijn hart meenam Een paadje met afgebrokkelde randen waar ik meer dan eens mijn voet verzwikte omdat ik nooit toegaf aan "niet kunnen" en het elke keer gewoon wéér flikte Waaróm zou ik niet op dat randje lopen ik was toch goed in evenwicht bewaren toch is het me vele malen overkomen want op die leeftijd kende ik geen gevaren…