Alle inzendingen over gevels

Terwijl de rood- bruine gevel zich ondanks zichzelf nog steeds gespiegeld weet in de avond waarop mensen luidruchtig naar elkaar op zoek gaan.…

De tijd voelt als een verse appelschil, al wordt het straks vast licht en zou hij willen hij hoort ook nog steeds helder en te luid nachtelijk aanzwellende golven van ooit gillen. Er zwelt een hele stoet schuimkoppen weer golven, wederom amper te stoppen. Meeuwen soppen, meerkoeten deinen mee op ook deze aanzwellende februari zee. Wordt…

gevels bezwijken door constructieve missers instortingsgevaar…

spiegelen langs de boten ik woon al lang in deze buurt de gevels heb ik met mijn geest ommuurd het plaatje heb ik in mijn hart gesloten…

* Waar gevels wit gekalkt zijn en schaduw vrijt met licht, daar vindt stilte haar rijm en kent zwaarte geen gewicht. *…

het huis waarin ik woon wordt afgebroken de gevel is niet meer om aan te zien het wemelt er op zolder van de spoken het huis waarin ik woon wordt afgebroken ik vraag me af waaraan ik dit verdien zie op tegen het ongemak van dien het huis waarin ik woon wordt afgebroken de gevel is niet meer om aan te zien ze gunnen me nog even tijd misschien…

Een tsunami van herinneringen Baant zich een weg In de zee van mensen Tussen oude gevels Om ons te vervoegen. Zij zijn van beton, Maar wij wijken niet.…

De gevels heb ik met mijn geest ommuurd. Dit plaatje heb ik in mijn hart gesloten.…

De kikkerprins in zijn keel Zit klaar voor de sprong Door een ruime borstholte Blind en blozend Gehinderd door gisteren Bijt hij in het zand Kust de gevels Voelt zich met al wat kruipt verwant.…

vragen want waarom deze gevels gekerkerd liggen in de spiegelgladde wagens dat weten op deze verbannen middag enkel de slaperige vogels in de bomen de bomen die meer bepaald platanen zijn…

Een IS-beeldenstorm vlakbij Masul, ’t bekogelen door fans van een fontein, een gevel die zo nodig wit moest zijn - vernielingen…, en ons ontgaat het doel. Of hebben Shiva’s kwast en fles en kris een archetypische betekenis?…

Twee K2-klimmers gaven het niet op Toen zij daar boven in problemen raakten Hoewel zij hun bizarre tocht niet staakten Is hun ambitie zwaar over de top Cas van de Gevel en Wilco van Rooijen Hun avontuur van vriezen en van dooien…

Kuilbalen, Staat er eenvoudig Zwart op wit In het halfhoge gras Voor de boerderij Waar mensen wonen Die we nog nooit Hebben gezien - Achter de gevel Woont een raadsel - Deze dag, Elke dag…

in Sellingerbeetse omhoog met een rotvaart onbewust gleed je snel als een stokstaart hemelwaarts op de gevel staat Opwaarts het gebouw een andere loop er dreigde sloop kerkje in de bouwstijl Amsterdamse school bleef bestaan een stichting pakt er dorpsactiviteit aan kunstenaars gaan in het kerkje exposeren iedereen blij dat het kerkje…

Ver gedruis van ontwakend verkeer, een vroege tram die de remise verlaat, donkere huizen in nog stille straten, gevels die zich in de verte verliezen in de ochtendnevel die daar nog hangt.…

mijn straat de oude gevels opgelapt waarachter onbekende ogen het ouderlijke huis vol generatiekloven nu te koop een mengeling van klank en geur blijft hangen als versteend elke belegering van leegte wordt erfgoed van hernieuwde hoop…

versierde gevel geeft het hart weer van degene die hierachter schuilgaat als een warm bad word ik welkom geheten en tot in de puntjes door haar nagelopen daar waar jongensdromen werkelijkheid worden gooit zij haar zwarte lokken los evenals haar heupen…

geen doorkomen aan onder de linkse brugboog ligt een futennest in het voortuintje van een dode duif vleugels tegen de gevel in werkelijkheid kan het hek naar de vrijheid altijd open - zeg het me niet - hoeveel zwarte wateren moet ik afzoeken lage winterzon op de bodem van de singel ligt een vuilnisvat…

Ze loopt door het dal van de verlaten wereld langs gevels van puur porselein Door de sombere straten verlangt ze naar de wereld De wereld die nooit meer zal zijn Verborgen in verlangen in dromen en verhalen en diepe stille wensen Geborgen in de duisternis en de eenzaamheid van ons, verlaten mensen…

Ze kijken hun ogen uit de gevels van de Leidse panden De levendigheid handel & wandel aan de grachten het verkeer Een dame & heer die voorzichtig oversteken een hond,uitgelaten Ze kijken hun ogen uit zullen er niet ...over praten Stilzwijgend aan de oude gracht waarin... bootjes op en neer.…

we zagen hoe het licht op de gevels viel hoe de schaduw in een zachte dans de zon verdrong hoe vogels in stilte afdaalden we zagen hoe de zinkende stad in het water wegkwijnde laat me jullie meenemen mompelde het water met de hand voor de mond…

ik ben een huis met open wonden toon mijn zwakte niets is verborgen wie wil er verder voor mij zorgen herstelt mijn gevel pleistert mijn zonden ik draag de wonden van de tijd maar mijn wortels liggen diep gespreid ik bied beschutting , rust en zekerheid heet u welkom met armen wijd…

knarsende spil: hij neemt gekuist door de biecht nog een slaapmutsje hij heeft de gevel gewit met een kardinale fout…

welnu achter deze gevel komen woorden tot leven zoals destijds bij de bouw de metselaar dit huis liet groeien steen voor steen zo maakt de dichter met zorg de juiste keuze woord voor woord…

een holle stengel van vezels onderbroken door knopen waar het blad hecht van de toendra tot de tropen woekeren zijn wortels tot een halm elders opduikt hij bloeit één keer in een eeuw en verdort dan tot glimmend hout staven waarmee ik een steiger bouw om op te klimmen tegen jouw gevel…

o, diep mysterie knaag niet langer aan mijn diep verborgen hart laat donkere woorden schemeren in het leven van het onbewuste spookbeelden in mijn lusten drijven onrust in mijn verlangen arme woorden neergeschreven in de gevels van de tijd verbrast in het verlopen licht van vroegere eeuwen…

Ze lagen niet alleen 'bij nachte' Ze wachten niet alleen het Nieuwe Jaar Ze trekken met hun kudde schapen waar gras in pol of spriet welig groeit Dichtbije natuur en einder boeit voor herders ogen Met eigen ogen zag ik ze in een gevel in hazenslaap versteend.…

Zware woorden klinken tegen de gevels die scherp omlijnd zijn in de eerste dagen. De bruggen overbruggen diepe sombere waters Geen lach weerspiegelt. Hoe schoon en mooi het klonk en was Het verbond is verbroken. De stad breekt zichzelf af Ze geeft niet meer Ze gaf…

nu in den haag een gratis kaart met het oog op het meisje van vermeer hier ergens aanwezig en dan het htm-meisje die van de bus en tram door haar hulp kijk ik een kwartier later vierhonderd jaar terug zij parelt hoog aan de haagse gevel in de stemmige zaal heb ik een ontmoeting haagse meisjes onvergetelijk…

laat maar ik wil niets meer bezitten dan de kiezels die ik uit eenzaamheid raap langs een veelvoud van rivieren, onzichtbaar voor hen met dode gezichten niet dichter dan jij al weg voor stilte in mij vloeit en dichtklapt tot gevels met luiken gesloten zoals mijn woorden die ik tel en bevochtig wanneer uit de dakgoot…