Alle inzendingen over geween

Ik hoor luid geween. Men wil water, nu meteen. Dat kan geregeld.…

Of God bestaat en of Hij hoort Het smeken van mijn machtloos woord, Of Hij siddert bij mijn geween, Weet God alleen.…

Bij kleuters klinkt geknars en geween : hun favorietengroep valt uiteen. Studio 100 is niet verwonderd : die trutten waren een blok aan hun been !…

Vergeving eindigt op geween.…

geen onedel, geen vrouw'lijk geween Verlaag' hem! - Wat ook van zijn zijde verdween, De sterv'ling heeft luttel van noden!…

Het water, in 't metaal bevroren, Splijt wel het zwaarst kanon vaneen, Waar 't vloeien kon, is niets geleên: Zo breekt hem, die zijn leed wou smoren, Het hart door opgekropt geween.…

Luisterend naar de stemmen, verdrinkend in het geween. Angst voor alles, zelfs angst voor de 'schrik'. Leven als een muisje, heel alleen,..., zoals ik.…

De markt trekt eindelijk een beetje aan Maar de bevolkingsgroei is aan het dalen Gelukkig was het snel te achterhalen Wie ons die nieuwe krimp heeft aangedaan In ’t kabinet: geween en tandgeknars Die AOW’ers liggen weer eens dwars…

Gelijk wanneer een nachtegaal alleen Wel tracht te zingen, maar niet kunnend, treurt, - Tot ze, als een andere 't lied begint, meteen Uitklaagt in lange liefde, beurt aan beurt, - En bei de bosjes vullen met geween Van tonen, tot de zon de kimmen kleurt.…

Strenge stemmen verlaten de aarde, bezingen de razernij der dingen en het geween van bloeiende bloemen: de oogst van een roekeloos tijdperk. Was het een offer op verlaten altaren? Het bleek een halsstarrig ademen. ----------------------- uit: 'Stemmen', 2013.…

bloedkoralen letters uitgevlakt tegen de mozaïeken wanden door gesloten verten over rillingen in steen gaan diep uitgekerfde vingers ze krassen kringen van geween maar vinden slechts verdwijnen in die nacht toen ook de maan verscheen…

Schrijnend was het afscheid één bloem slechts op haar kist intens stil bleef het geween geen vriend, familie om haar heen is er dan niemand die haar mist schreiend neem ik afscheid één bloem slechts op haar kist.…

't Is Halloween, dus alles kan gebeuren Dat klagelijk geween, de klank van knoken Een dwaallicht nadert om je te bespoken Een zombie die je ziel aan gort gaat scheuren? Kom ik zo aan een naar en pijnlijk end Of krijgt een losse lampjesfiets een prent?…

oog in oog met een nieuwe dag zie ik de zon die uit de kabbelende rode plas opstijgt reigers op één poot loerend naar de kikkers die lente kwaken hoor ik keien kletsen kindergelach zachtjes geween om niets…

Navalny is ten slotte wreed vermoord de gangster in het Kremlin lacht gemeen is ongevoelig voor oprecht geween want poetin ploert is vreselijk gestoord WIE NU NOG ACHTER POETIN’S RUSLAND STAAT PLEEGT NET ALS TOEN HET ALLERHOOGST VERRAAD…

Navalny is ten slotte wreed vermoord de gangster in het Kremlin lacht gemeen is ongevoelig voor oprecht geween want poetin ploert is vreselijk gestoord wie nu nog achter poetin’s Rusland staat pleegt net als toen het allerhoogst verraad…

Zacht geween hoorbaar boven ik luister waar komt 't vandaan Dan start de heggenschaar met oorverdovend lawaai! Het wenen verdwenen, herrie overstemde het, toch was 't warempel net, alsof er huilen klonk ik sta nog steeds te zoeken! Dan stopt de motor, brandstof is op weer klinkt zacht geween!…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

Maar ’t hardere goed, Zegt ons mensengemoed, Het lijdt wel een bui, wat geween: Laat suijen* en zeuren, Laat regenen, treuren, Wat mooi was, gaat mooi ook heen. --------------------------------------- kleen: klein suijen: neuriënd of zoemend wiegen…

Een oud huis vol vergeeld papier geschreven herinnering grijze kamers pijnlijk gefluister lege kasten stil geween Een oud huis vol harde woorden een gestolen jeugd boeken worden steeds herbeleefd Is dit nou later ?…

je doorprikte haar met woorden felle hagelstenen kerfden een voor een zwartomlijste zinnen in de cirkel van geween een ingesloten schreeuw bedekte jouw fluwelen adem het zachte kleed van dromen gedragen tot de nacht verscheen droge ogen keken achter sterrenruiten toe…

En de aarde beefde onder al dat leefde zo snel dagelijks leven veranderd in een hel niet wetend wat hen overkwam daar in het exotische Bam dat verre land door droefheid overmand bedolven onder tonnen steen niet horend het kermende geween van hun geliefden zoekend wanhopig weinig resultaat boekend…

de deur was even dichtgevallen rust in de tent geen liefde geen geween nog voor de lente keek ik naar buiten zag jou, mijn zwarte vogel meteen vloog je binnen nu zet ik alles op alles om niet opnieuw de deur dicht met jou binnen of jou buiten sneeuw waait naar binnen en smelt…

na verdreven stormen kleurt de ochtend rood zwart en grijs verdween de nacht verborg haar tranen liefde schonk haar dromen bitterzoet geween wat ooit zal worden geboren draagt zij in haar hart en al het grijs verdween stil is haar verlangen ogen berusten zacht in wensen ooit vervuld…

Ik weet niet meer wat de te doen Ik weet niet meer wat niet te doen Ik weet niet meer waar naartoe Ik weet niet meer waarheen ik moet Zo verloren, zo alleen Zo verlaten, zo veel geween Mijn tranen stromen inwendig door Een stortvloed van pijn en verdriet die gutst door mijn lichaam heen Ach, ik weet niet wat ermee te doen Ik weet niet…

Het bracht je veel geween: hij had je in zijn macht. Zijn Queens had hij onthoofd met vorstelijk gemak. Dat werd ook jou beloofd door die royale zak. Zijn plannetje bedierf, daar er een zoon verscheen. Twaalf dagen later stierf jij in het kraambed, Jane…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht.…

Alleen het troosteloos geween Van regen...…

[een uur na hare geboorte, met hare moeder overleden] Leentje, ontwaakt van ’t lange slapen, Wierp een blikje om zich heen, Zag, dat hier niets was te rapen Dan ellende en droef geween. Leentje sloot haar schuldloze ogen; ’t Sterven was voor haar gewin, Ze is toen juichende gevlogen, Moeder na, ten hemel in.…

herfst omklemd in zacht geween o wrede dood, hoe kon je… het laatste zomerlicht zo verdonkeren sterven in argeloosheid sluipend door het struikgewas waarin schimmen zich terugtrekken ik ook… in verzuchting…