Alle inzendingen over glasscherven

haar gronden en haar stammen een massagraf van scherven die languit in het bos verder liggen te sterven de kleinste vonk die de zon onnadenkend aan onze hemel verliest schieten ze tot een vlammenleger dat de tedere kleuren en al wat de bloemen geuren in zijn hete armen wurgt het landschap smelt weg in een bloedbad van asse…

op de rand van de stilte de laatste momenten ziel zingt in spraak van diep bedroefd de laatste zwarte kaarsen branden ze verorbert het laatste kostelijke vocht ze drinkt en soupeert het op vertrouwd in laatste uren van oorsprong het volle gewicht in het laatste glas tot het valt in scherven zo volmaakt was het nooit…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

naar een ander wad met wolken ruisend met een dode langs de zeereep, langs de kustlijn strepen trekkend als een rob naakt en geil in het licht van vuur, glasscherven werpen awel, dit weekend lees ik nog eens terug naar oegstgeest, om het af te leren, wolken krabben…

je breekt me steekt me met een mes een gebroken fles scherpe glasscherven die rondzwerven door mijn hart voor mijn ogen is het zwart ik voel geen liefde meer is dit de laatste keer dat je me pijn doet dat je mijn tijd verdoet ik wil niet opgeven maar ik kan zo niet leven je kan me niets meer geven het duurt nog maar even…

Je strooide glasscherven waar ik mijn liefde gezaaid had IJzerkrullen in mijn harmonie Je knakte de bloemen die ik vers geplukt had Je kerfde diepe groeven in mijn hart Met spijkerschoenen liep je mijn gevoel binnen Ik heb mezelf bijna verloren maar diep in mij wilde iets eruit Groter groeien sterker worden Sterker en nog…

terwijl het zonlicht met glasscherven speelt heerst doodse stilte op verlaten wegen huizen zonder buren kraken onder het geweld van onteigening ramen en deuren versplinteren de tijd en waar liters verf teksten braken op muren overwoekert graffiti gevels en straten onkruid groeit tussen stenen en asfalt in het dorp door…

de storm trotseren in je stem (zo is de weg naar jou) met naakte armen de honing uit de korf van bijen stelen handen vol edelweiss plukken en uit de hoogste takken het gaafste fruit meebrengen (opdat je mij opmerken zou) maar in je armen danst reeds een prachtige fee gebaad in rozenwater en beschilderd terwijl mijn muilen glasscherven…

hoofd Het gevecht is voorbij Ik dacht dat ik voor eeuwig zou blijven vallen In deze duistere droom De gedachte dat jij mijn leven zou leiden Werd me teveel En ik zou opstaan Je de vorm van mijn hart tonen Mijn tranen barstten uit Als glazen parels bengelend over de afgrond van onmacht Mijn strijd is gestreden De vloer bedekt met glasscherven…

een ijdel schildpad in maatpak gehesen walst kruipend in mijn oren hees bronstig voert het mij van manhattan tot berlijn zwierig en innemend zinspreekt hij van frivool tot weemoedig poëtisch lispelend walst schilderend hij met ouderdom en verval glasscherven zijn het die verlokken tot kijken in spiegels van het leven het bladert…

Doet het pijn wanneer voeten in de duizenden glasscherven die jouw leven vormden, dat uit elkaar spatte, zich vertrappen; oefenen dat zij over vuur lopen.…

Er golven witte kandelaars door de nacht ik zie hen op de weg naar Thebe ver van de blinde massa Het bovenaards ivoor van engelen draagt mij en gouden meeuwen krijsen onze naam zij hekelen de getergde gnomen die met hun waanzin de aarde vermoorden die niet net als ons op blote voeten door de kasteelgangen stampen bezaaid met glasscherven…

verdwaasd dool ik in cirkels, onherkenbaar hier struikelend over resten van 'n verse vechtpartij, kruipt bloed weg achter ontelbare glasscherven die stil getuigen straatnamen zijn onbeduidend, geuren beklemmend rennen plots gehavende zielen rakelings langszij opgaand in een mist van vertwijfeling met de dood in het hart aanschouw ik een…

Pijn, pijn van binnen ja ook van buiten maar van binnen dat schrijnt het hardst Alle tinten rood dat is het gevolg van de glasscherven maar nog veel erger.. Pijn, pijn van binnen ja ook van buiten maar van binnen dat schrijnt het hardst Waarom doe je me dit aan? Wanneer is het genoeg? Waarom juist ik?…

( voor Ovidius Naso ) De dorstige bloedzuiger verstopt gevaarlijke glasscherven tussen de plooien van haar glooiende schaamlippen. Het gladde slipje van gele zijde kriebelt als duizend harige rupsen tussen haar strakke, gladgestreken benen.…

Ik weet waar je woont in een bos van zwarte glasscherven niet meer is het dan een opgedroogde zee. Een begraafplaats is je woning waarin deuren eeuwig gesloten zijn en dode ogen door een doolhof dwalen. Verleider......luister! In die woonplaats van spinnenwebben dicteer je beslissingen van zout om die in wonden te wrijven.…

tandenborstels tussen peterseliestekken op de vensterbank vanaf de schutting komt klimop de nieuwe scheuten willen meedoen als het groen tussen de wegen naar je hand bij je vingers loopt het dood als je nou een ring droeg wind jaagt de veren over het gras misschien als de wind iets harder blaast dan hoeven ze niet te komen over de glasscherven…

leven zonder grenzen gaat op den duur vervelen respect wordt nu gevraagd met aandrang als het kan vanuit het politiek Den Haag (laat mij niet lachen man) en met veel verve wordt alles afgebouwd de AOW, het ziekenfonds salarissen en ouderzorg (belastingen en gouden handen die zeker niet, o neen) zelfs onze trotse kassen nog enkel maar glasscherven…

leven Maar hoe kan ik dan nog naar het hoogste streven Ik voel de wind langs mij heen gieren De duivel zit mij telkens te klieren Hoe moet ik de moed erin houden Is dat wat de stemmen wouden Gedachtes zij brengen mijn hoofd op hol Ik wordt van die stemmen dol Beelden vol bloed Heb ik niet genoeg geboet Ik sta met mijn blote voeten in de glasscherven…