Alle inzendingen over glijden

je stille glimlach in de straten tussen gevels steeds kleiner loopt de nacht mee in lijnen grijs of zwart de huizen ademen de ochtend in minnaars de zijden kousen nog glanzend tussen hoofd en buik de wil tot meer of ik van je houd vraag je en ik glimlach wanneer de lichten uitgaan in een stad die groter wordt je gooit…

Hij is aan 't baantje glijden. Op de pannen aan de overkant... een ekster... geniet er van de sneeuw. Vier, vijf pannen wipt hij naar omhoog, laat zich dan zomaar glijden. Met een plof belandt hij in de goot. Hij schudt zijn veren uit... klimt dan maar weer omhoog, en laat zich roetsj...weer glijden. Lachend zie ik het zo aan.…

Je handen glijden langzaam over mijn strakke bloesje De opwinding is zichtbaar als mijn tepels zich aftekenen Je vingers knopen langzaam mijn bloesje behendig open Dan sluiten je handen zich om mijn zachte borsten Je handen glijden langzaam over mijn lichaam naar beneden Daar vinden zij mijn geheime oase en kreunend laat je mij genieten…

op de slee glijden we van de heuvels wit is hun kleur, de kleur van hoop zonder enig obstakel glijden we recht naar beneden ik voel me weer kind, in harmonie, samen met mijn kind maar als ik glijd van de heuvels van het leven gaat alles veel moeizamer ik kom hobbels en putten tegen, ze gooien me omhoog en weer omlaag…

Om te voorkomen dat de Damster jeugd De zware criminelen zijn van morgen, Heeft men daar over hangjeugd grote zorgen, Een nieuwe frisse aanpak doet hen deugd. Als in hun woonplaats zelfs de keukens hangen, Wat kan men daar van hangjeugd nog verlangen?…

Hier glijd ik van de trap traag maar gestaag het ongewisse in Hier stuitert mijn besef van lijf zegt ho en boem is weer opnieuw beginnen Hier wacht ik hoog of laag op een naakte trede Dag roede dag loper hier glijd ik.…

Nog net zag ik het kopje van tafel glijden: in de valpauze.…

Trager dan de trein glijd de slak met haar huisje naar de witte lijn.…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

[Haiku] sierlijk als zwanen glijden lichtende nevels over donker land…

Statig wit glijden Dompelen, kop in veren Eeuwig herhalen…

Langzaam glijd ik weg met jouw kus vol ongeloof in deze straten.…

Pessimisten glijden soms ongelukkig uit. Gelukkig beuren optimisten hen dan op.…

Glijden over zee als grijs-wit gekleurd wonder proef je de vrijheid.…

We weten: er is niemand die ons redt, we zijn gedoemd omlaag te blijven glijden.…

Ogen zoveel ogen glijden aan mij voorbij Ogen ogen maar die ogen zitten er niet bij…

De zwanen, onverstoorbaar, glijden over de Dommel.…

uit nachten van verwassen seizoenen veranderden kleuren in fraaie tinten met zon in de ogen brandende zanden erdoorheen heb ik gedroomd zelfs in de schaduw waarop ik mij verdwaald voelde zonder aanwijsbare reden oh, dan weet ik schrap wat niet past bij me glijden uren voorbij wat het verlangen ook voedt…

zoals druppels glijden van een blad geen houvast meer in jouw leven de emoties drijven je ogen druipnat het wordt stilaan tijd om opnieuw te streven hou je vast aan de takken van de bomen want een felle rukwind kan plots verschijnen en kan zorgen voor wanorde in je dromen laat je gevoelens nooit meer ondermijnen zet je leven terug op de…

ik schaats ik schaats enkel met woorden eerst was het slechts krabbelen heel langzaam voorzichtig glijden eerst niet meer dan vrijblijvend babbelen en ongemerkt blijken de woorden mij te leiden ik glij naar onbekende oorden waar ik nooit eerder ben geweest moeiteloos ervaar ik het glijden en dat het geschrevene als maar beter spoorde…

als ik in je ogen kijk adem ik donkere lucht als ik mijn ogen sluit glijd ik weg in de nacht…

Als mijn handen over je dijen glijden glijden tintelingen door heel mijn lijf Ik zou makkelijk tot ‘t eind der tijden willen vertoeven in ons nachtverblijf Als mijn lippen jou je dijen beroeren schiet mij het bloed door gans het lijf Zou ‘t wellicht mijn liefde vervoeren gedurende dit aller fijnste tijdverdrijf Als jouw dijen mijn benen…

vurige vingers glijden van de rand van de wereld gloeiend is de zon er bij lichtend op in onmacht en verdwijnt als een dief…

zonder grenzen hart en ziel verkennend oeverloos strelend glijden mijn handen van je rug als een traan die valt…

langs rode pannen glijden loden luchten in de dakgoot levensgroot springt doodsverlangen naar beneden…

twee mensen glijden als één over de vloer hij een pooier zij zijn willige hoer ze dansen dansen samen zij warm afhankelijk hij kil en stoer twee mensen glijden als één in een bed hij getrouwd en klootzak zij voor hem alleen maar een slet ze vrijen zwijgend samen de pooier en zijn hoer haar liefde verloren hij koud en klaar ze…

In hun barkassen en feloeken glijden ze aan mijn oog voorbij. De horizon kleurt karmijn en rimpelt nauwelijks na. 'Oh nee, rietmaaiers, daar toch niet! Om godswil niet mijn laatste nachtegaal het zwijgen opgelegd.' Feloeken en barkassen glijden ginds tegen de horizon voorbij, ver van mijn oog en hand. De Eufraat kleur bloedrood.…

Hij wacht nu al tijden tot hij eruit zal glijden, want nergens ziet hij de treden.…

Herinneringen glijden van heuvel naar zee inslapend naar benee.…

Mijn dromen zijn als water glijden door mijn leven heen, later, alsmaar later.…