Alle inzendingen over glimp

Zo mis ik nipt een glimp van dat bleek naakt Dat een oude honger stilt En van zelfvertrouwen blaakt…

het onzegbare verpulvert op gloeiende mazen van mijn woordenzeef soms is een zin bijna aanwezig in een verdichting dan voel ik een glimp van een korreltje onstoffelijk goud daarom hou ik van Don Quichot, Dali en Pablo Neruda…

Ik ving een glimp op van mezelf toen ik eventjes niet meer keek en begon toen zachtjes te beseffen dat ik de persoon gemist had waar ik vroeger toch op leek.…

Geef mij een fiets of kar met paard, het snelverkeer is niets voor mij. Quod erat demonstrandum: jij reed langs. Ik zag je van opzij maar heb vooral je nagestaard.…

Het zwart van de nacht de grauwe pijn van verlies duisternis spreekt niet al te zacht maar gluurt ijzig zodra het vriest Een glimp hoop, nog wat schuw markeert kleur in mijn schaduw…

wat je een ander  laat zien is slechts de schaduw van je innerlijk…

Zoals je lacht en zo verlegen lijkt het kleine kind je laat verdwalen je in het labyrint van leven kijkt de waarheid niet kan achterhalen de winter koud en guur een dwarreling in vergane glorie tinteling van wat er komen gaat neuriënd op klanken van euforie terwijl ik dromend het denken laat verlegen elk uur verraadt mijn glimp de…

Een glimp van opa, hij is alweer vertrokken -- maar ik ruik hem nog.…

vlinder in de trein mijn god dacht ik als daar maar geen haiku van komt ----------------------------------------------- uit: 'Het glimpen van de welkwiek', 2001.…

Je laatste glimp ver voorbij, een wazig beeld broeit in mij. Spijt gutste door alles heen, lange duisternis toen jij verdween. Spijt zal mij altijd achtervolgen, jij was mijn eerste en mijn liefste die mij compleet heeft verzwolgen. Je laatste glimp ver voorbij, je wazig beeld verscherpt in mij.…

Toch bljf ik zoeken in de straten van de steden in de schaduw van de kasten een glimp zonlicht weerkaatst in de krotten naar een gezicht als sterrenlicht…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

Een voorzichtig blauw Gluurt door een dik grijs gordijn Naar een glimp van groen En blij zingende vogels Hunkerend naar de lente.…

de grond bezaaid met sierlijk groen en overal gezoem gefladder en gefluit ik luister en verstil vermoed een glimp van hoger hand…

Hallo jij Ik ben blij Via jou Zag ik mij Nu ben je weer weg Ik zag nog maar Een glimp Van mij Nu kijk ik uit Naar een jij Voor beter zicht Op mij…

spiegel het zwaard dat jou neerhalen moet in een glimp van vergeving de kleur van haat verzaak in de strijd jouw eigenheid niet staar in hun ogen vergevingsgezind…

Wat zonnelicht over vallende bladeren, een glimp in de straat van een kind dat roept, twee geliefden die luidkeels lachen en zoveel mensen die haastig verderlopen; naar waar? naar ergens? een hartslag die aanhoudt en duurt al vallen de bladeren…

Wanneer niet in het gedoom, Wanneer ik niet ginds nog zag De glimp van haar rode lach.…

je laat me er vast een glimp van zien want vannacht nemen we geen afscheid van elkaar we leven in een fantasie… in dromen die alleen in deze nacht uit zullen komen. onze silhouetten in het donker onze naakte voeten in het zand in dit eeuwenoude land waar ik zo van hou leven we vannacht een leugen die we liefde zullen noemen.…

Soms, fietsend langs donkere grachten, duikt je blik ongevraagd een woonkamer binnen, stuit op een glimlach, een hand op een schouder, maar je bent al voorbij. Niet meer dan een tiende seconde lijkt nodig om haarscherp te tonen waar het om gaat. Moet je in je huis misschien gewoonweg trachten te kijken alsof je er toevallig voorbij rijdt.…

Lach een lachje voor mij, hou een hartje voor me vrij, gun me een glimp al is het van opzij, je lichaam voelt die taal niet maar mij maak je blij, en kijk dan dat alles zegt in mij, het is niet ik maar...wij...…

Mijn schaduw volgt niet meer Vlucht voor mijn aanwezigheid Wil niet langer gebonden zijn Aan de grillen van het lot Dwaalt eenzaam door de tijd Naarstig op zoek naar een glimp van zichzelf Mijn schaduw Werd een dolende…

Ik zoek die holle nevellach, dat sprookjesgeheim van vroeger dat je stil van binnen aan jezelf vertelde. Wacht maar, voel haar verloren in je zijn waar hart en ziel zich verbinden in zilver en maneschijn.…

je zwarte hoed was handelswaar completeerde altijd jouw outfit in het openbaar een bekend verschijnen zelfs als glimp kon jij nooit onopgemerkt verdwijnen alleen al je ogen waren gekend de gouden handtas en je dito nagellak gaven stof aan een karakteristiek in hun kleine roddelcircuit maar wie al jaren op de set verkeerde genoot…

Een ijzeren glimp breekt mijn verdediging. Pijn voor wat zijn randen raakt. Mijn vlees splijt open, mijn bloed onderbroken. Troostend warm maar vriezende pijn Gevoel breekt in oneindige stukken en gaat ervandoor. De uitweg gesloten, pijn opgesloten Mijn gevoel is verloren, weggelopen, verdwaald.…

Zware regenval zwiepende ruitenwissers ik rem af en zie bogen van brekend licht glimpen van glorie groot Jeronimo van Elk…

onze levenslijn als houvast in bange dagen die hoe dun ook uitgerekt ontzettend veel liefde kan dragen het voelde alleen voor het eerst niet verbonden in de realiteit van alle dag waarin jouw lach mijn leidraad was hoe ik ook mijn oren spits ik zal het voorlopig met de fotografische spiegeling van je blik moeten doen een glimp…

Een zonnestraal, het begin van een glimp licht. Een heldere gloed, straalt over het land, over de zee. Een afbuigend licht, weerkaatst op het water. Terug naar de hemel, waar de zonnestraal begon.…

fluister één ster het ochtendgevoel laat de nacht vrij in ontwakend gelach vat in één glimp die avondrood blues waar dagengeween tot traan is vergaan…

zo nu en dan een glimp zien van hoe leven oorspronkelijk bedoeld is een flits in een toekomst van samenleven in vertrouwen delen in gerechtigheid ---------------------------------------------------- uitde gedichtenbundel "tot leven geroepen" uitgave in eigen beheer www.aukjewijmagedichten.nl…