Alle inzendingen over godheid

met de ellebogen op de tafel zeven verticale kaartenrijen over mij zit, onzichtbaar, Bacchus speel ik patience, hij houdt zijn wafel tot nu toe, zeer zwijgzaam de zwijmelende godheid uitnodigend beloert hij mij ik negeer hem behoedzaam hij vraagt ‘geen dorst vandaag’?…

Is nu ene godheid nog van node, Met mijn hand kan ik de einder raken En ik schrijf mijzelve de geboden En verboden, die gelukkig maken. Jeugd en nieuwe schoonheid aan U allen Die als ik in nieuwe godheid geloven En vertoeven mogen in de hallen Harer tempelen en arbeidshoven.…

Thuishaven van de geest Van oude pijn de archivaris Oogluikende streler Stil of spreekbuis van verlangen Drager van een hazenhart Witwasser van blinde vlekken In deze tempel zonder godheid Buig ik diep voor jouw wijsheid…

Kinderstem Als vage gestalte in de vuurgloed van groen duister schemer het noodlot slaat hard toe door de donk're werkplaats zwart in zijn gloed waart de demonische godheid in het vuur van het lijden d'eenzame stem van het kind treft mij diep…

diep-koele zand; Geen bloemengloed, geen groen van sapp'ge plant Kleurt 't bleke egaal van vér-zichtbare kruin; Maar 't water, neerfilt'rend, doet, tuin naast tuin, Laaien van tulpenrood 't wijdvlammend land, En ruist als bossen op, tot waar de rand Vaal is door helm en ziek'lijk struikenbruin: Stormend door open mensenleven, laat De Godheid…

Ik meende ook: de Godheid woonde verre, In ene troon, hoog boven maan en sterre, En hefte menigmaal mijn oog Met diep verzuchten naar omhoog. Maar toen Gij U beliefde te openbaren, Toen zag ik niets van boven nedervaren, Maar in de grond van mijn gemoed, Daar werd het liefelijk en zoet.…

Der Godheid toorn is een geducht onweder, Waarvoor wij allen beven moeten, schoon Er velen zijn die nimmer als een veder Bewogen op der wereld wind, die teder Nooit, neen, vals-fors tiert om de hoogste ceder. Maar al wie rein blijft, krijgt op 't eind een kroon.…

Wonder verward weer, Voel 'k mijn geheugen: „Liefde, gij Godheid — Liefde, gij leugen, Tot uwe diensten ben ik altijd Lachend bereid.—…

De hemel slaat geluid, ik hoor hem door mijn stenen, En zegt, mijn Sterre staat in 't heilige gebied Waar zij de Godheid, waar de Godheid haar beziet, En, voegt het lachen daar, belacht mijn ijdel wenen.…

Oh Grote Godheid niet om te stoken gij moet zo lopen dwars door de Leidse Hout Sta op en kom dat bed uit voor dat machtige circuit van de Zorg en Zekerheid want al is het nog zo koud en vriest het dat het kraakt met de bloemen op de ruiten Voorzichtig het is glad buiten zorg dat je niet van de weg raakt de auto rijdt meteen voor wacht…

Haar schater klonk in schichtigheid van hert (een godheid glijdt er af, teloor, voorbij). Het ziet haar lijf, de ziel kan er niet bij. Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar waar handen ijlen naar zijn handen maar het komt niet aan. Een hese klacht vertakt zich in de snedigheid van zijn gebaar. Bliksemschicht. Weelde.…

geen stem in de wolkbreuk de plotselinge waterval van de daken glijdend druipende steen met hun zoute tongen verwoest o geen stem onder het afdak geen oog en geen beeld en geen godheid buiten het raam wuivende takken en de echo van een licht over de grond kruipend nee een stroom wild rode robijn een wilde stroom en het daglicht…

Bedenk, dat de enkle wenk der Godheid, zo verheven, Wanneer 't haar slechts behage, u wegrukt uit dit leven; Bedenk, terwijl ge u hecht aan de onbestendige aard', Hoe ras de dood, die rang, vernuft noch schoonheid spaart, Uw levensdraad doorkerft, u stuit in al uw pogen: Zie daar dan hoop en waan in rook en wind vervlogen.…

In de klassieke Oudheid waren Verschillende godheden Actief die het Leven van de mens Op aarde sturing Wilden geven - Naast een god Van de liefde Waren er ook Meerdere die de Slaap konden sturen - Drie van de vier Slaapgoden waren Erg betrokken Bij de mens die Graag wilde gaan Slapen - alleen Als je bezoek Kreeg…

De tijd, geduldig, laat zich sarren als wolk van een hond in wiens grijs een oude wijze wrede godheid woont. Hij likt het bloed van knieeën en kiezels. Tussen de tanden kraakt zijn zand.…

Ik gaapte hem aan alsof hij een godheid en een grote magiër was, wat hij vast ook was, waardoor de laatste muziektoon mij voor altijd met weemoed vervulde en ik er zelf op mijn manier achteraan holde.…

En nog wil God de mensheid eren: Gods Zoon werd mens, en stierf op aard, Leer mensdom, leer uw zelf waarderen; Zo veel is uw behoud zelfs aan de Godheid waard.…

En nog wil God de mensheid eren: Gods Zoon werd mens, en stierf op aard', Leer mensdom, leer uw zelf waarderen; Zo veel is uw behoud zelfs aan de Godheid waard.…

Ik weet dat liefdewoorden, ongesproken, Het wonder van de Godheid rijker tonen, Dan perken van bliksemende Orionen, Tot tijdelozen uit Zijn kiem ontloken.…

Toen u mijn zuchten steeds mijn liefde kwamen melden, Die ik herkomstig zwoer uit uw volmaakt gezicht; Toen ik geen godheid had dan u en 't minnewicht, Die ik tot Afgoôn van mijn ziel en zinnen stelde. Toen ik in proos, en vaars uw grote glans vertelde, Die ik veel schoonder vond dan 't hemels zonnelicht.…

Ik lag en weende om dromen, die vervlogen Als kussen van een mond, nu koud en bleek, En dat de godheid mijner ziele bleek Stof als ik zelf en al mijn liefde logen.…

Schoon, majesteitvolle Woud, Statige tempel der Godheid, Wellekom is mij 't geheim, 't Somber geheim der gewelven Die, met een wenk zijner hand, Miek de Alvermogende Bouwheer. Schoon, majesteitvolle Woud, Rustig en vredig naar buiten, Zegt ge wat binnen gebeurt Slechts wie vertrouwd is met U.…

Ik weet dat liefdewoorden, ongesproken, Het wonder van de Godheid rijker tonen, Dan perken van bliksemende Orionen, Tot tijdelozen uit Zijn kiem ontloken.…

Er komt een eind aan de schuld van appels (en slangen), gegeten (en gevreesd) door dames en heren, die compost verwarren met het composteren van de geest De dichter plant een pit van de Adams appel en Eva verzoekt hem herhaaldelijk Maar de Godheid laat het zaad groeien tot onmetelijke hoogten die de appel doet verbleken Tot in verre…

Vertoon u Zomer, laat de macht'ge plooien Der slui'ren, die voor 't geestesoog verdonkren Der godheid beeld u niet tot voorbeeld strekken. Onthoud ons de gena niet van uw trekken Zo niet bij dag, bij nacht uw ogen flonkeren Grauw zijn de schoonheên, die uw leden tooien. juli 1907…

kan zij trotseren er pas aan geven Ook na de val wil zij niet rusten op zand en zee aan verre kusten misschien voor later maar niet voor nu Dan, in ‘t uur U is zij nog wakend de dood genakend verslaat de sater met blote hand Haar goddelijk verstand wil zij beschermen waar engelen wonen het leven kronen zoals beschikt De Godheid…

In 't licht der Godheid zien haar de Hemelsen, Boven uw aanval, Vader des leugens, Ver van uw kreits, Daar Waarheid heerst, daar juichen de Zaligen; Daar leeft de Godheid. Reinheid en vrolijkheid, Rust en vertrouwen woont voor haar aanschijn, Niet hier op aard. Gij, vriend der waarheid', vriend des Rechtvaardigen!…

Gij die vandaag de hemel kuist van vuiler dampen rotheid, O licht, o warmte, o levenslust, bedanke u, vurige godheid! - Mijn zonnig land... mijn verten... mijn jong leven... Kameraad, Nicht raisonniren... Weer u scherp, en eind als een soldaat!...…

geultjes tussen voren Je vraagt je af komt er nu nooit een ende Aan de zo dwaze domme ploegerij Je dacht met deze Premier is de brei Heel razend en akelig snel voorbij Wellicht vertaalt de Vis heel spoedig Al puzzelend het woord van de Apostel Naar Balkenende’s Christelijk erfgoed En mensen noemen hem dan moedig Maar er moet een Goede Godheid…

Elk doet voor ons haar zwart een tempel schijnen, Waarin een godheid onze aanbidding wacht. Zó, tintend 't Voor en 't Na met wondre verven, Wijdt Tijd geheimnisvol 't ons naadrend sterven.…