Alle inzendingen over golven

de wind is schuchter vandaag vanachter de duinen schuurt het zand over de golven die stil blijven liggen naast elkaar stappen we voort we zeggen net zoveel als de kracht van de branding die er niet is vandaag tenminste morgen kan het anders zijn als de wind stormt uit het westen dan houden we elkaar vast niet om elkaar te verliezen…

Wars van dwarse donderslagen zag ik mijn verliefde land dat verslagen en verstoken in de golven was gedoken toen het onraad werd geroken door het zinderende zand Waar de witte lammerluchten zich verdronken in het gras stonden nu verbroosde bomen over zoute zee te dromen van een land dat nooit zou komen en een volk dat nooit was Maar…

ik zag de honger in hun ogen het terloopse bewegen van gespreide vingers en hand in hun jacht naar energie voelde de spanning laveren in het golven van mensen als accu in snel laden en afname van potentiaal vaak hadden mensen hun maatregelen genomen verminderden expressiviteit en bewegen zonder openlijke extravagantie…

Mijn tranen stromen gedachten zijn bij jou Heb zo met je te doen omdat ik van je hou Mijn tranen stromen om jouw intense verdriet Je hart wreed gebroken en dat verdien jij niet Mijn tranen stromen in golven bloedrood Jij bent me zo dierbaar hebt emoties ontbloot Mijn tranen stromen voor jou voor je pijn Jij deed er alles aan om…

De wind is hard en jaagt koud over het strand hierdoor zijn de golven onstuimig en woest. De zee slaat ze met schuimige koppen op het zand keer op keer. Door dit weer en deze verandering in de natuur weet ik het: de winter staat voor de deur koud en guur.…

met handenvol zomer kom jij terug uit het vakantieleven de zon heeft kleur aan gezicht en lijf gegeven ogen vrolijken ontspanning en rust ik heb je te lang niet gekust mijn omarming voelt de branding van een warme zee in fraaie overslaande golven je lach deint langzaam mee als ik vertel van kou en regen hier jij uitbundiger over…

Wij werden door hoge golven dooreen geschud. Vasthouden aan de mast, koorden aantrekken was een must. We vielen van de ene verbazing in de andere. We legden uiteindelijk veilig aan de kade aan. Ons hart vond voldoening Vulde zich met geluk Wij waren elk een andere weg ingeslagen Na jaren nemen we de teugels samen weer in handen.…

klinkt als een fluisterende melodie, de kleur van hoop danst als een dromerige herinnering,als zilveren balletschoentjes gedragen door de wind zij op blote voeten in het natte gras de liefde lijkt te verdorren achter het huis op de heuvels aan haar horizon…..ruist de zee vliegen de meeuwen haar vrijheid hou van mij…..zingen de golven…

ik zag je in het avondrood na een dag vol zee en zon je oogde lief het bruinverbrande bloot dat contrasteerde met het fraai oplichtend blond waarin ik sporen van de golven vond je kus was koel en zilt het waterzout vroeg dorsten lessend om nog meer je hand speelde met zand jij blikte met helder blauwe ogen het genieten van een…

Mijn tranen stromen gedachten zijn bij jou Heb zo met je te doen omdat ik van je hou Mijn tranen stromen om jouw intense verdriet Je hart wreed gebroken en dat verdien jij niet Mijn tranen stromen in golven bloedrood Jij bent me zo dierbaar hebt emoties ontbloot Mijn tranen stromen voor jou voor je pijn Jij deed er alles aan om…

in eigen artistieke schoonheid ligt stil de kroon zacht in zilv’ren blank water die uitplooit in gouden lichtstralen gloort iets moois aan de einder op de maat van elk windzuchtje verankerd het leven bewogen zichtbaar en hoorbaar voelbaar zoals het leven geeft en neemt hee hee hee deze vivre dans overspoeld klanken en golven…

ze heeft de zee gekust wijl haar ogen dronken van verlangen over de deinende golven naar de branding staarden ze heeft de zee gekust met schelpjes in haar beide handen zand tussen haar tenen de wind fluisterend in haar oren, wapperend haar haren ze heeft de zee gekust denkend aan hem die ze zojuist een groet bracht haar vriend nooit…

Een rimpeling op stilstaand water golven van geluk overspoelen mijn hart nevels verstillen oceaan van ruimte de tijd is van mij vandaag een dageraad als warme sprei fijnbesnaard theater onbegrensd tintelend moment van tijd wandelend verder langs deze oever als grenzeloos bevrijd morgen dan zien we wel weer…

ik nergens aan ik laat me zorgenloos gaan ik laat me omringen met pure liefde van zuivere goddelijke energie al genietend sluit ik mijn ogen opdat ik de wereld niet meer zie is het mijn hart dat jij verloor is het jouw stem die ik steeds hoor zijn het jouw armen,die in de nacht mij met liefde verwarmen als een melodie deinend op de golven…

de melodie van mijn gedicht groeit in de adem die ik voelbaar leg tussen het spreken en de aarzeling het voelen en weer doven wanneer ik vrij ben voor het zingen van de tekst mogen de golven van de woorden terugslaan op een stroeve kust ook mijn verlangen naar de wind die beukend op komt steken en even later strelend zacht de lentegeuren…

het komt in golven, ook het vastklampen. misschien vergis ik mij van plaats en sta ik naast een koorddanser. de vraag verdwijnt; het touw verandert. de tas staat voor mijn voeten. dode hoeken krijten uit het zijvak, daartussen vele hoofden, voor wie ik was, nog zoveel wilde zijn. ik draai me om.…

De ziekte van jouw vader schilderde heimwee aan zee papieren schepen op golven van een onzichtbare wereld de aftakeling, zijn dementie het verliezen van zijn geest toen de planeet verkoos te zwijgen, ademde jij onzekerheid, zocht naar veiligheid, maar de dichtgetimmerde waarheid had geen spijkers op laag water, slechts onbeminde voeten…

En ik vang elk gebaar waarmee zij minder moeder wordt, steeds meer het meisje dat ik van een foto ken; dat uitgelaten door de golven rent in een voorbije tijd, toen ik nog niet bestond. En dat ik haar, dat zij mij vond, lijkt groter wonder dan tevoren. Op zondagmorgen word ik steeds opnieuw geboren.…

Als je het niet wist, als je het niet zocht, als je het niet zag, riep, voelde: laat het zingen aan de wind, laat het deinen aan de golven, maar zachtjes, om de stilte heen. Om de stilte willen woorden, zoeken mensen, is men eenzaam. Laat de pen de hand proberen. stilte om de schrijver heen. In stilte stilte dichten.…

In een oorschelp ruist de echo van het eeuwig leven wat zij ontdekte in een beweging met haar hand, fluistert de zee wind haar naam in ieders oren, ze bereed een eigenwijs dolfijntje over de golven van plezier, maar kon daarmee het tij niet keren.…

Om de zoveel tijd verdwaal ik aan zee geheel bewust een oneindige blik sombere dagdromen maken hun entree opvallend dat ik daar niet meer van schrik Golven deinzen nergens voor terug oneindig vertellen ze elk een verhaal avondwolken slaan een hemelse brug de zon spreekt bijna horizontaal Ik heb mijn gedachten in zee gestrooid zoals…

Is liefde een grote oceaan met huizenhoge golven of die niet te beklimmen berg door sneeuw en ijs bedolven Is liefde die prachtige oase midden in een eindeloze woestijn of dat niet te bestrijden virus waar allang een pil voor moest zijn Is liefde een stralend blauwe hemel waarin plots een regenwolk hangt of is het een hele drukke stad…

De zee legt zijn hoofd op het strand middels ontelbaar veel koppen van schuim het tij neemt het recht in eigen hand de wind verdwaalt in het hemelruim Het goudgele zand knispert een lied tussen schelpen, zeewier en kwallen de melodie van een rustgevend gebied waar ’s nachts sterren zich laten vallen De frisheid van de golven nodigt uit…

Onstuimig gaat het soms te keer Waar golven het strand beminnen In een zee met duizenden zinnen Hij strekt zich uit in schuimend nat Over haar zanderige gladde huid Reikt naar glooiend duinlandschap Waarop hij flink beukende stuit Zij biedt weerstand aan zijn storm Natuurlijk met haar bekken Hij begint zich na zijn heftige daad Langzaamaan…

Het moment waarop je denkt dat alles voorbij is, het schip de haven heeft verlaten, de golven zich tot kolken vormen en de zon doorbreekt. Het moment waarop je huilt van geluk, een tranenval van vreugde, als je eenmaal beseft, dat vreugde van binnen zit.…

over de bloemen en jouw glimlach over 't loflied van de zee op vleugels van een vogel die ik bewaren zou voor eeuwig ik weet nog mijn liefje de reis naar de dood het anker dat losliet tussen de stenen op het strand jij wilde ze vastbinden aan de dromen die je naliep en ik weet nog mijn liefje dat we schreeuwden om het vallen van de golven…

heb mijn doeken gevuld met alle tinten groen maar de lente wilde niet ontwaken in sierlijke lijnen bloemen gestalte gegeven hoe ik probeerde zij wilden niet leven krulde in blauw grijs schuimende golven tegen het strand het water liep dood in het zand pas toen de zon ging schijnen lieten schaduw en licht op het linnen de zielen weer…

Het gras kleurt grauw waar jij dromen verspeelt slapen zeemeerminnen op vaste wal, vervreemd golven klotsen tegen kadekust dromen hernemen liefste lust en jij schrijft brieven aan de toekomst vanaf de horizon tot aan het heelal voor wie het hoort, de zondeval is door jouw ogen droomgestoord maar het leven is geen carnaval door liefde…

Losgezongen van de ruimte onbewust zijn van de tijd valt er om je heen een stilte raak je wat je net nog voelde in een paar momenten kwijt Tonen,klanken,melodieen maken soms wat in je los zoals de wind in bomenkruinen bladeren ritselend in het stille bos Het geluid van zee en golven eindeloos neerslaand op het strand in het zweven van…

Neem je huisje mee op zee Mijn golven zullen je doen leven Blaas je bellen in de lucht Mijn wind zal waaien hier vandaan Laat al je zorgen even los Ik zal een hangmat voor je wezen Je omarmen met mijn vlinders Je gedachten met je lezen Geef je armen aan de mijne Spreid ze uit om te vergeten Speel muziek op grote hoogte Waar mijn hemelschepen…