Alle inzendingen over gordijn

Er zijn dagen dat boerentroost geen drank voor vrouwen is duiven niet meer uitvliegen met gevleugelde woorden liefs zelfs gordijnen uit zich zelf dichtblijven. Al waren er ook ooit dagen met veldboeketten en madeliefjes bankjes aan het water en vergezichten draaiorgels op straat en handen vol vrolijkheid zelfs vergeten doofheid.…

Toen stoorde de muziek even, wilde 'k een andere zender, liet het desondanks zo De behoefte dat op te schrijven Maar ook te kunnen laten, oplossen zoals alle gedachten bij yoga, zie ik mijn gestalte in de spiegel tussen twee gordijnen…

Uws lampjens schijn, Een rozengloor, Lucht bleekjes door Het blank gordijn Van kant zo fijn. En 't schijnt, die glimmer Bediedt mij: nimmer, O, nimmer, nimmer Verhoort ze uw klacht, Wat elke nacht Gij hier ook wacht, En smeekt en smacht Als zonder kracht Voor minnes macht...! O, sluimer zacht!…

Toen ik weer eens ziek was en de bloemen op het gordijn de tango dansten, door zoemende muggen begeleid. Toen ik bang van dromen tussen mijn vader en moeder genesteld in troostende warmte hun bedzachte liefde voelde.…

De schemering is de nacht aan het rijpen als ik ontwaak door een vleug gordijnen tocht waarna het afscheid nemen van een voldane mug zich uit in een verwoed krabben over de rug van mijn hand waarmee ik je adem heb verzocht het ritme van mijn strelingen aan te grijpen Een licht ontsnapt van de overloop nestelt zich in de kartelrand gevlochten…

die slepende psalmen de ganse gemeente massaal hijgend naar het einde van het vers hele psalmen en hele noten met lange uithalen en alles uit het hoofd vastgestampt de organist een eenzaam en machtig man in zijn kraaiennest achter het groene gordijn sleepte de gemeente tot ongekende hoogte mee deed de aderen zwellen zweepte de emoties…

gelaat geknield een man, zijn hoofd gebogen die ik van boven gadesla richt zich op met lede ogen die voelen alsof ik sterven ga vrees mij niet, aanschouw mijn ogen aanschouw uzelf, vel dan uw oordeel het edele paard valt onbewogen eer en ons respect ten deel zijn woorden zakken door de grond de grond stijgt op, de hemel valt een zacht gordijn…

Is het leven meer dan een dag Met zonnestralen in het oosten Loodsen van de dagenraad Met een purperen sluier Kruier van een nieuwe hemel Als de deken Waarin we worden gewikkeld Zodra het gordijn open gaat Is het leven meer dan een dag Met de ochtend aan de horizon Gezonden in een nieuwe luier Gewassen door de dauw Koud bij de eerste…

Schaamte voor het lagere deel waar wij heimelijk mee spreken achter gordijnen van angst, zonder dat was ik vrolijker.…

Achter het gordijn, dan ziet niemand de pijn. Ze is echt raar, ze hoort nergens bij, wie geeft nou om haar? Wat een zielepiet, ze hoort niet bij ons, ze hoort hier niet! Galmt voor ons huis, zit ze nu weer alleen thuis?! Ze kan niet op eigen benen staan. Over mijn wang rolt een traan.…

Uws lampjes schijn, Een rozengloor, Lucht bleekjes door Het blank gordijn Van kant zoo fijn. En 't schijnt, die glimmer Bediedt mij: nimmer, O, nimmer, nimmer Verhoort ze uw klacht, Wat elke nacht Gij hier ook wacht, En smeekt en smacht Als zonder kracht Voor minnes macht...! O, sluimer zacht!…

De maan bescheen ‘t naakte huid van haar, die achter ‘t venster zat Ze hoorde aanhoudend het gefluit en het vragende: Ga je mee schat Haar gordijnen schoven soms toe als weer een man de liefde zocht Ze was nog lange niet levensmoe maar feit was dat ze was gekocht Haar lichaam was zo jong en teer bijgevolg ontfermde zich die vent Over haar…

De gordijnen zijn gesloten als afgeschermd van de diepe nacht. Mijn hart zoekt naar woorden zoals de aarde zoekt naar zon. De mist is weer gekomen als reactie op de grond. Er is vandaag weer zoveel te doen en de zon breekt nog niet door. Daarom zoek ik een morgenster. Want ergens diep verborgen is zijn warmteland.…

Werelden schuiven voor het raam, misschien moet ik de gordijnen sluiten. In lange zinnen van achterhaalde aard blijft geheimtaal mij tegen de borst stuiten. Mijn praten valt daarom zwaar en ik vul mijn woorden met zwijgen. Al was het maar om pijnlijke stilte niet met klinkend kabaal te laten vallen.…

weet nu de natuur is ons waardevolste kapitaal ik zie wat ik wel of juist niet zou moeten zien misschien ik zie een groot stil verdriet met vragen die alsmaar vragen met antwoorden die het ons zeggen maar we luisteren niet ik vraag me niet meer af wie of hoe en wat uit te leggen en dan plots vanmorgen schuif ik gordijnen…

." Beatrix doet het gordijn dicht, de avond is gevallen weg is elk zicht op, gelukkig ook geen enkele plicht voor en zij Beatrix vraagt aan haar kamergezelschap: "Zullen we een fles koud maken en lang een spelletje doen vanavond tot diep, diep in de nacht, want slapen doe ik kort, want slaap vind ik doodzonde!"…

Mij zegt het niets, ik slaap wel in de rustgevende bladeren van een donker bos met tedere nachtdieren zoals ikzelf, graai ze maar weg, die duurbetaalde vensters naar het diepzinnige leven, roof en kwijl, primitieve geilaards, stompzinnige botterikken, vergeet niet die eerste drukken in het antieke kastje op de overloop, achter de rode gordijnen van…

Arm geboren uit de warme schoot, geen gordijnen en geen verwarming. Broer en zus in het tehuis geplaatst, niemand droomt er van om arm te zijn. Kansarm elke echte kans ontnomen droge waarde zonder dagelijks brood, in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Kijk gelaten naar de andere sparteling.. gewoon ellendig worden 'blootgesteld'.…

's Nachts check ik alle gordijnen of ze wel goed dicht zitten, of ze geen kieren hebben, die het gevreesde straatlicht doorlaten, met mijn aangeschoten ogen durf ik soms heldhaftig naar de lantaarnpalen te kijken, vaak veel te fel, ooit flakkerende olielampen, denk ik dan.…

De zonneschijn door het keukenraam maakt schaduw door 't gordijn. Naar links het groene van de tuin, wat kruimels en water op de verweerde tafel, voor een kraai of duif. 'k Hoor portieren openen en dichtslaan van mensen die naar de winkel gaan aan de overkant, een praatje hoor ik, een lach.…

dauw uit de bomen de druppels vallen plenzend op de opgetrokken dijen van de bloemen hun rokken vallen druipend open een deining van kleuren valt in de lucht en spreidt zich trillend lossen de strikken om de einder de grassen ontvouwen zich tot vers gesteven weiden En de horizon schuift uit elkaar van het blazen de warme adem wenkt de gordijnen…

Het tsarenrijk werd een gebied van staten Zodra het IJzeren Gordijn verdween Werd Sovjet-Unie GOS, maar viel uiteen De poppen dansten in de volle straten Doch streden niet veel later als soldaten In Noord-Ossetië tegen Tsjetsjenen Azerbeidzjan, Nagorno-Karabach In Grozny mattend met Tabasaranen Aguliërs, Koemukken en Avaren En Lezgiërs…

vanmiddag toen ik thuis dit liedje zat te typen kwam tussen de gordijnen door een straaltje zon terwijl over mijn wangen traag de tranen liepen omdat ik vandaag aan weer ‘n dag zonder jou begon het sprookjesboek is uit, het laatste blad gelezen, jouw ring heb 'k afgedaan en 't geeft een leeg gevoel ook dat zal wel een deel van volwassen-worden…

Ze komt terug, zet de drank op tafel Blijft even gebukt voor me staan Loopt naar het raam, sluit de gordijnen En steekt de bontgekleurde kaarsen aan Dan gaat ze naast me zitten De bank is voor drie personen gemaakt Nog altijd zit ze wat veraf En heb ik haar niet aangeraakt Ze zet een romantisch muziekje op 'How sweet it is to be loved…

En hoe dan in de ochtend je haar op het kussen het gordijn op een kier met mij ertussen kijkend naar het grijze zwerk, het plaveisel van de straat de kater die daar als altijd gaat het dak van de kerk de fietsers, na elkaar jij en ik een paar staat dit op mijn netvlies gebrand, want ik wil, ik wil dat dit voor altijd blijft en toch ...…

Zolang naar uitgekeken aftellen van maanden naar weken van weken tot dagen optellen van één tot vijftien wie niet mocht starten die was gezien het lot hing af van de Goden zij keken naar beneden en wij naar boven zelfs een niet gelovige zou zijn beginnen te gaan geloven en hoewel er geen mist was hing er toch een gordijn die onzekerheid,…

En toen is 't of zij, als een gordijn, hief de Lucht, en ik zag daar voor ons als kristal, Stralend en donker, en donker als de straal Van licht in sneeuw en regen, Mensen die leefden. ‘Ziet gij die slaven in hun zwarte ellende?’…

Door 't venster schemerings eerste matblauwe schijn; En de hand, van voor 't opene raam, Opent, naar zee, het gordijn; En het hart proeft een oud leed zilt Als de lippen het zilte schuim; En het bloed rumoert wild Als de wind die rumoert door het ruim; En de spier van het hart snoert saam Bij de wild opstormende hoon: ‘O leven, Gij…

Ze trok toen voor de dames Groen ’t gordijn nog verder open. Die wierpen slechts één blik: Die komen niet uit Nederland! De dominee wist hoe het zat: O, dat zijn emigranten. Met bootjes zijn ze hier gekomen, varend over zee. De oorlog heeft hen opgejaagd, zo zeggen alle kranten.…

Schuif gordijnen open en staar verwonderlijk door het raam waar kinderen en volwassenen zich vermaken met het gooien vangen van ballen, verbeelden van (zelf)portretten en verhalen, lekker rollen of dartelen als prille verliefde vlinders in volle vrijheid rond; een vallen en opstaan nabij.…