Alle inzendingen over grein

Gij zijt de berg en gij zijt ook het grein, Gij zijt de aardwoning en het hemelplein, Gij zijt de vader en gij zijt het kind. Ik heb mijn ogen die u zien, maar blind Zie ik u ook: in mij het bloedgedein Is zozeer u als de eindeloze trein Van vormen, die nooit eindt en nooit begint.…

zwaar weegt alle gram allengs in mij afgestort zo drukkend dat dit zijn vol zwarte gaten schiet en al het licht verdwijnt mij rest laatste kracht dankzij voorbije zonnen ik zag ze moedig ondergaan in eigen dagen opgeslokt door hun diepste nacht nog verwerk ik loden grein maar schijn nu eindelijk lang verhoopte supernova trek…

Een mens zou, zo zwaarmoedig worden, dat er geen grein hoop meer voorhanden was, echter: Vandaag is het somber, donker en nat bovendien, maar is een ding zeker: Morgen laat op zeker, de zon zich weer zien! Dan is het over met de dip, depressie en zwaarmoedigheid, immers zodra de zon schijnt, ben je dat allemaal kwijt!…

Ik ben de Strever naar het Ware Zijn, Ik ben de dronkene van `s Levens wijn, Die wonderlijk-krachtig mijn spieren staalde Wen ik, als onverschrokken duiker, daalde Tot in de krochten van het Diepste Zijn, Waar ik dan uit meebracht een luttel grein Waarheid, die klaar gelijk juwelen, straalde : Laat mij dan maar in mijn vreemd-lijkend Zijn…

Ik ben de dronkene van `s Levens wijn, die wonderlijk-krachtig mijn spieren staalde toen ik, als onverschrokken duiker, daalde tot in de krochten van het Diepste Zijn, waar ik dan uit meebracht een luttel grein Waarheid, die klaar gelijk juwelen straalde.…

Hij is een redneck in’t kwadraat: al is hij dan niet arm wat geld betreft, aan hem ontbreekt elk grein fatsoen en mede menselijkheid. Het mag natuurlijk niet, maar toch, een tweede Oswald* graag ? Een hartaanval mag ook, maar wel een beetje snel voordat de wereld echt aan Trump ten onder gaat. *H.L.…

Je grimmig oog snijdt Door merg en been en vel Alsof je een spookhengst berijdt De iris smeult, de pupil laait Ik begrijp geen grein van dit giftig spel De mistflard die in mijn kop verwaait Ik vlucht onder mijn donsdeken Tel snuivende rammen tot ik slaap Ze vermenigvuldigen in een luchtbel Hollen dartel naar een rillend schaap Het lijkt…

Geen grein verstand. Hoezo risico? Maar mijn gang alleen was een doktersgang, niemand kende druppelpis of wist van eenwording met de aarde, de mijne. Wat een herademing!…

Het is een groot gebrek van onze natie -het interesseert het volk voor nog geen grein, want haast geen mens in Nederland proeft fijn- dat men hier snert eet van de laagste staatsie. Mijn snert laat zich aan andere niet meten door haar aroma, zachter dan satijn; zij wordt door vrouw en kroost met smaak gegeten.…