Alle inzendingen over grijs

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

wat ik zie ben jij maar ook weer niet ja, voor een moment mooi, elegant en speels dan weer de ouder op je schouder; aan de schuivende panelen raakt een buitenstaander niet gewend wat ik voel, ben ik ook voor jou kan dat zijn als rook wanneer gedachten overheersen als jij voelt, kan ik dat niet grijpen zeker, tussen mijn kind en het grijs…

Die mijn wereld weer duizend tinten grijs laat worden. Want het antwoord is gegeven. Veel geluk en doe haar de groeten.…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht de stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen bekleed met witte rijp als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het…

ik heb met schaduw op zonnig papier contrast geschreven scheidingslijnen zijn fel maar later loopt de inkt opdrogend dood venijnig bijt zij stukjes licht in wat langzaam vergrijzend zicht waar in overgang zwart en wit ieder nog gaan voor eigen belang verre contouren scherpen elkaar maar van dichtbij is grijs heerlijk vrij…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

Je hebt diepte leren vragen in nachtelijk duister dwalen na grijs vergeten dagen er verscheen een zonderling in de met mist omgeven spiegel de maan toverde een glimlach en in brieven, ooit geschreven bekende je het verlangen naar dat wat nuchter tot genot leidde in het vermogen van vergeten dwaalden herinneringen terug naar haar hart…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen omklemmend soms met ijs als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan…

Ik weet het herfst nog voor het vallen van de blaren het grijs van grauwe ganzen in regen vluchtig afgepunt de zee die zich in druppels zaait op kleur van lappendekens fluisteringen tussen dreven hoor door kalende kruinen schuurt de wind zijn kille adem ongehinderd wint hij veld op de stilte van de warme dagen het tiktakt op de…

het voorspelbare grijs had geen enkele eis meer om voor te leven ambities waren zoek interesses verdwenen netwerken ontevreden toch ooit bij hiernaast aangeklopt maar kreeg meteen de kous op de kop de goeroes zijn kwijt hebben geen tijd meer voor kwezelarijen zo raakt doelgerichtheid uit zicht zijn ogen montuur loos nooit toekomstgericht…

waar in de kleur van gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld…

Ontdaan van grijs macabere dans verdrongen strepend licht dat wankel schrijvend dicht de hemel van zijn verloren glans. Onder de nacht van schetsend zwart onttrokken van haar zomergewaad het roodomrand het zuiver agaat getroffen in haar verlaten hart.…

bezield die ene lach de nacht voor altijd eenzaam onder het schijnsel van de maan verwoest gesmolten zinnen verdrijft gewonnen waan de ochtend voor het weten tikt zware uren naar het noen op jacht naar nog een leven vergeet zij het verloren toen haar handen kil gevouwen beide lippen prevelen zacht het is niet zwart en ook niet wit maar grijs…

toen ik nog water was in onschuld en jij van drijven wist kleurde ik ineens van krijtwit vocht naar klonter grijs vlot omzeilboot gemist toen jij van drijven wist en schapen sturend voorging aan mijn bestaan om pad te effenen en alles moest recht op maar water stroomt niet omhoog dus ging ik plat toen ik je lijf haast niet meer drijfdragen…

lijnen op papier begrensde openheid ontspande in plezier met rond verloor hij zicht en voor krullige tierelantijnen is hij nooit gezwicht zijn perspectief wist enkel dag en uur want morgen was vol onbekende zorgen hij kende de prijs van chaos door teveel impulsen tegelijk de medicatie voor ontwarren leeft nu in eigen tinten grijs…

nog de pijn Ik voel alleen nog de stilte van het intenste verdriet toen jouw hand koud werd en mij op dat moment verliet Ik hou van jou, niet van 'n ander en dat zal ook niet snel gebeuren niemand kan dat wat jij wel kon, jij wist mijn leven in te kleuren Het zal niet lang meer duren en dan ben ik ouder dan jou zelfs als mijn haren grijs…

We noemen hem de blauwe reiger Maar aan het water oogt hij grijs In zijn stofjas: een erkend zwijger Zijn roep is niet meer dan gekrijs. Hij houdt zo van die stille waters Hun diepe gronden en wat er leeft Onder het oppervlak, de praters Daarboven negeert hij beleefd.…

ik zit met het heerlijk warme weer buiten te genieten en de gezellige mussen tsjilpen zo genoeglijk ondertussen ik ontvang de grijs omrande enveloppe ik moet de inhoud lezen ik kan me nu niet verstoppen en de nachtegalen vertellen elkaar zo ondertussen de meest wonderlijke verhalen en ik lees …… heden is ons na een kortstondige…

Zoals een kleine druppel de berg verlaat langzaam maar onomkeerbaar na trage snel vervlogen dagen onzichtbaar vaderlijk Rijn en Donau gadeslaat zo trekt de kiem van grijs verdriet gestaag diepe groeven door de wangen en blijft jeugdigheid in de lange reis omlaag slechts in zijn glinstering bewaard.…

De wolken vertellen een verhaal hoe ik door het leven dwaal Ik kijk en zie ze veranderen Van zacht wit in donker grijs De lucht verandert van helder blauw in zwart paars Donderwolken boven mijn hoofd De wolken vertellen een verhaal Hoe ik het door het leven dwaal De wolken gaan voort Zoals het in het leven hoort Hoog Heel hoog Daar dondert…

de rug in het warme duinzand luchtig perspectief vloeit langzaam dicht grijs en dreigend als een verdampte ijzer die terug naar zijn bedding wil september knibbelt al aan de dagen gedempt en nevelig jagen ze zwarte zwermen zuidwaarts luchten lijken hoger gespannen van verwachting de bomen, de bloemen zijn zomermoe ze kleuren ingetogen…

Na scheiding onzer wegen kwam ik je vannacht zoals dat met eenlingen gaat genadeloos weer tegen verzonken in stiltespagaat op de Martelaarsgracht Alleen ik nam je handen waar zwart gekromd in diepe vouwen van de zakken in je winterjas grijs behaarde berenklauwen tussen je wijsvinger en duim een zaag fijn strak omklemd Vannacht op…

laat me, mijn lief laat me een gedicht voor jou maken al is onze dood onbegrijpelijk voor de beuken en de bloemen eenhuizig zonder stem, met schimmels langs heuvels, glad en grijs ik klaag niet, mijn lief om het mos dat aanspoelt door regen mij zacht kust in boomkruinen als zouden vruchten nooit verdwenen zijn en de…

jij zwaait kleuren warmt mijn hart waar regen al valt wolken hun grijs donkeren in zwart want je lach bloeit bloemen wild van het veld nog gehuld in zon voordat wind ze velt maar ogen verschrikken in het flitsende licht we tellen seconden donderen samen tot de volgende schicht verbazend dichtbij schokt de hemel voor even in…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. kijk nu nog even naar het blauw dat oeverloos de hemel kleurt en dat van heimwee wil vertellen, al weet je niet waar dat zo plots en ongenood vandaan komt, onafwendbaar.…

De gestaalde slurven braken bulkend beton hokjesgeesten tekenen voor het heersende echelon die kostprijs van het groen versus de opbrengst van grijs, alsof zij slechts stuivertje wisselen voor de allerlaagste prijs?…

Mijn irritatiegrens is in de loop der jaren verworden tot een grijs gebied zonder lijnen, grenzen, strepen Remmingen, die ken ik niet Een man getooid met een kort lontje explosief, niet zonder gevaar Wanneer ik ergens rustig wandel uit het niets is het weer daar Voel ik mij belaagd, zo niet begrepen opgejaagd en impulsief…

wat rijmt stilte toch vaak op schaduw ook al hebben ze onze taal niet gemeen of storm die weet heeft van mijn luwte terwijl ik wolken beeldhouw uit steen zo adem ik grijs naar binnen ervaar de heerlijke smaak van genadeloos vergif ook al heb ik vaak verloren het kleurt toch de geur van overwinnen zo kan ik ook borsten…