Alle inzendingen over grijsheid

gewapend met hark gaat hij de strijd aan met een dennenappel langzaam ademt tijd aan hen voorbij of toch achter de vrouw in de rolstoel pronkt het graf van een meisje zij werd slechts twee jaar…

novemberluchten zuchten over grijsheid en verval, toch is leven overal.…

De grijsheid blijft ons eerbiedwaardig. Maar, is ze ook al de kluts niet kwijt, Ze is, wat ze ook zijn moog, eigenaardig Niet op de hoogte van de tijd.…

Er komt iets van vrede aangewaaid in het blauwe van de lucht doorheen de grijsheid, in de glimlach van een kind vol wijsheid, in kleine, alledaagse dingen die ons met tederheid omringen.…

verstoken van woorden groeit er leegte om haar heen niet zo groen als de vorige keer doch onheilspellend klampt zij zich angstvallig vast aan datgene wat bekend is om maar niet gegrepen te worden en stilletjes op te gaan in de grijsheid van…

vele gieters huilt ze vol waarmee nieuwe aarde besprenkeld wordt totdat uiteindelijk de immense grijsheid open knalt tezamen met haar kwasten beteugelt zij de broosheid…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

ze wrijft grijsheid uit haar ogen terwijl de klok twaalf slaat krult de fauteuil om haar heen vergroeid, één met het heden spint er in haar schoot een lapjes met wie ze lieflijk de tijd dood…

ik sla de dekens op open de gordijnen en vind de grijsheid op de stoep het had aanzienlijk wat bezems gekost om deze uit m'n leven te vegen gisteren was alles kleurrijk opgedroogd maar ben vannacht toch weer ondergesneeuwd…

niet eerder bemerkte zij haar grijsheid `t kwam door die foto op haar deur herkenning verdrong ze toen iemand zei uw naambordje is een recente foto u komt vanzelf aan het einde van de gang sindsdien is ze haar huissleutel kwijt…

Ik vang jouw grijsheid op in 'n bal en rol deze langzaam van me weg en trek 'm weer dichter om 'm vervolgens heel hoog op te gooien om te zien hoe hij danst in de zon.…

grijsheid heeft toegeslagen niet alleen kleurt de hemel zo maar nu kruipt ze gestaag over het gras en betovert al zij tegenkomt op haar weg alsof het de ziel ontneemt bevriest ze harten van iedere gezindheid tot de zon haar kracht herwint…

kleren kleuren schuchter in het bijzijn van de zon grijsheid steekt vaal af tegen de muur waar zonden geen klaagzang meer aanheffen verstommen helse regenbuien achter 'n kinderlijke lach…

menig narcis rekt zich uit langs de kant van de weg niet dat dit mensen hun glimlach doen ontluiken het leven kleurt gelaten daar de beloofde zon uitblijft gaan grote gebouwen op in ontstane grijsheid er rest niets dan leegte…

Vandaag besloot je niet meer te leven was de grijsheid meer dan zat had je niets om nog te geven voelde je je al tijden mat boekte geen kleur noch vooruitgang vond jouw bestaan niets meer waard kon jij de lasten geenszins dragen verliet deze aarde in sneltreinvaart…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken als een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergankelijkheid.…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

alleen achter een bureau het scherm is de enige kleur in deze grijsheid van regen en vitrage thee geurt en verwarmt maar niet als jij straks ga ik door de kleurloosheid naar jou toe wacht je op als was je in het wit gekleed vaste vreugde in een weifelende lente…

Dagen lengen Nachten korten Het zwarte van de nacht Maakt plaats voor het licht Mensen dorsten Want de grijsheid van de winterdagen Wordt door stralen uitgelicht Ineens lijkt het weer te kloppen Zo is ons leven bedoeld In de stralen van de zon Warm Niet onderkoeld…

Is dit lente of misschien herfst: druppels grijsheid en treurnis, vlugge mensen. De avond sluit al vroeg de luiken want de regen willen we niet. Lente of herfst? Toch is water leven, begin en bron; Regen is echter triestig als het lente is.…

Zo de wijsheid Aan de grijsheid Waar verknocht, En de ervaring Zielsopklaring Schenken mocht; 'k Zou de dagen Niet beklagen Vol van pijn, Die me een leven Heeft gegeven, Dat me moest tot leerschool zijn. Maar, o Hemel!…

leven zonder hart Te leven als een robot, die puur zijn taken doet Gegoten in een vast stramien Dagen vullen zich met nietsheid Sluiten naadloos aan in de keten van mijn leven Vertrouwdheid dooft het laatste vuurtje Dat me laat sprankelen voor wat leuks Alleen diep van binnen leeft iets Een gevoel van onbehagen Niet te willen opgaan in de grijsheid…

Nu groeit het grijs heel hard en alle kleuren wijken want niets kan hier gezien zijn zonder licht. De mensen worden moe en groeten nauwelijks nog, ze willen enkel vluchten naar hun huizen waar warmte wacht of waar ze kunnen schuilen ver weg van ’t grijs en van de troosteloosheid die overal verspreid nog enkel toeneemt met de uren. Ineens lijkt…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

ineengedoken zit ze daar grijsheid te vroeg ingetreden ze lijkt haast versteend dromen bruut ontnomen nu de zon is zwart gekleurd vallen harten uit de bomen hangen schommels roerloos zij verstommen evenals ijle stemmen die roepen in de wind…

molshopen bleken stille getuigen die haar vertelden dat hij wederom op haar had gewacht verschijnen deed ze niet in tegenstelling tot flonkerende sterren die zijn nacht oplichtten overdag liet hij haar bespioneren door een uil die de slaap niet had kunnen vatten toch bleef ze verborgen met oog nauwelijks zichtbaar daar de grijsheid…

Spanning die rond raast in mijn hoofd Legt een band van ongeloof rond mijn hart De waarheid loop ik achterna Waar de werkelijkheid een vaag gegeven blijft Zie ik haar staan in de grijsheid van twijfel Bibberend kijk ik in mijn hart Is er nog iets weg gelegd Voor een nieuw bestaan…

Wie kent de grijsheid die de dagen bindt aan uren, aan niet gebluste vuren die steeds opnieuw ontvlammen? Toch blijf ik geloven in liefde die sterker is dan zelfs de dood, die mensen boetseert tot nieuw geboren worden in de nacht.…

regenwolken die traag over drijven vertellen van grijsheid en niet goed weten wat en hoe terwijl mensen zich vragen stellen en heimwee hervinden naar blauwe luchten en warmte als een deken om je schouders licht wordt gezocht maar is spoorloos en nergens laat geen schaduw vallen omdat de vruchten er triestig van zouden worden, ontheemd…

wolken drijven vechtend, om hun kleur vanuit de grijsheid op te tillen hier op deze aarde bloeit nog wel een bloem de bomen schatten waarde in en rusten in de grond de volksmond noemt de herfst het hart voelt koude winters in de splinters van wat oude tijd en spijt verwoordt wat ooit tot nooit gezegend is…