Alle inzendingen over grimlach

Zacht sluipt hij nader weet dat hij niet welkom is, maar vindt een warme plek waar hij ongestoord grimlachend kan vreten al langere tijd broedt hij tussen verschillende cellen op een meedogenloze aanval wetend dat hij, volgevreten, een zwart gat achterlaat het kwaad zal dan toch de winnaar zijn van dit ongelijke spel waar de knikkers…

in het circus weerklinkt luid gelach als de oude clown over zijn eigen schoen valt een glimlach of geschater als de spiegel met menselijk gestuntel ons wordt voorgehouden we vallen en we staan weer op al schrijnt pijn als paukenslag…

Deze boom wil me voor sneeuw behoeden ...bij nacht en dag Voor wind ook uit het noordoosten ...z'n grimlach Ik herken haar kwaadheid haar ingehouden woede als wind 'r schudden doet Ik zoek haar stam, haar takken zwart van verkilde winter Beschut me behoed me voor kou en neerslag van betekenis.…

Terwijl hij praat in zinnen die afscheid nemen maakt een grimlach ogen dood zwart wit spalkt zachte kleuren met een foto eens glanzend ingelijst barsten breken verleden tijd en splijten groeven en weer begroet één rode roos de eerste lentedag…

Woorden als pijnpunten, als grimlachen,glimlachen, omarmingen, kussen en wat dies meer zij Wat is wrang? wat maakt blij? misschien beluister ik het aan de zee, in de zee, op de zee.…

Gekromde schouders Op slot gedraaide rug Stramme spieren Die je beweeglijkheid Gevangen houden in een Traliewerk ontworpen Door meneer Parkinson - Wil je lachen, Grimlachen misschien, Dan houdt zijn masker Je stevig in zijn greep - Toch blijf je heilig En tot aan je laatste Eind geloven in de Vrije gedachte, los En niet…

Mijn vers heeft koude voeten van 't vriezen in mijn hart kan jij wat vreugde brengen een grimlach voor mijn part? Kun jij een lach verpakken en sturen met de post dan is dat somber pruilen weer even opgelost…

stromende water daarna ging het stroomafwaarts bergafwaarts, velen volgden hem naar de haaien hij had geluk, keerde als eerste om om gehaaid stroomversnellingen te nemen ach, wat was hij sterk schaterlachend nam hij de moeilijkste hindernissen omzeilde berenklauwen oversprong de waterval ontsnapte aan de arend glimlach werd grimlach…

ik ben tot bitterheid geworden en dwing mijn zelfspot tot een grimlach die droevig naar je lippen droomt vanavond heb ik om de hunker zitten drinken en om de weemoed in je ogen toen wij afscheld kusten er was zoveel dat ik had willen zeggen hoe oeverloos ik van je hield en woorden die ik niet kon spreken uit angst voor een ommuurde morgen…

Haar dagen rekken eeuwig voort, met bit're grimlach naar het heden als uitgerekte elastiek waaruit de kracht is weggegleden. Verlaten zit ze in de zon haar goede dagen zijn voorbij nog voor er ooit iets echt begon draaide het tij al averij.…