Alle inzendingen over grindpad

grindpad achter het hek aan het eind van het grindpad vraagt de stilte om aandacht geen geruis in bomen geen bewegend gras de vogel zingt geen lied de dood maakt me hier wakker ik wist nooit goed wie je was en waar kon je moeilijk volgen op je zelfgemaakt kompas je achterstevoren denken je eindeloze fantasie je knikkeren met…

De zon in het park waar 't grindpad ons verder leidt. We nemen de tijd.…

de landweg is weg het grindpad is weg de zandweg is weg snel weg voor de snelweg wij snellen weg via de verharde weg naar nergensthuis…

er is te veel in mij dat je niet meenam terug in aarde boven verzonken zerken langs knisperend grindpad schenkt de maan hoofdschuddend haar licht uit over marmerwit en zwart graniet dat het niet je graf is als ik wegloop…

de smaak van je lippen nog op mijn mond voel ik de avond door m'n haren fluisteren als ik 't grindpad verlaat en achter mij de deur dicht valt So long, Marianne…

Een zure vloeistof wordt bij hem naar binnen gegoten De haren op zijn tong rijzen tot grote groene Bergen beklommen door bolle bruine griezelberen Zwelgend in de galsap van zijn sexdode slaap Plengt de maan hem haar laatste zilveren traan In zijn ogen valt en hem wekt uit zijn droomorkaan Gilde het grindpad?…

Je eerste liefde zul je nooit vergeten, Je eerste liefde staat centraal je eerste liefde, moet je weten, zijn de eerste stappen op het grindpad wat later heel normaal een mooi geasfalteerd pad wordt. Omdat je leert van je eerste liefde!…

de schemering oogverblindend is vaak de waarheid doofstom, tot dromen toe bereid hoeveel huizen zijn er al ingestort eer de oerschreeuw werd gehoord de dageraad pak wat stenen van het grindpad in niet verklaarbare vormen gevat een wereld op zich met vele kanten net als ik of mijn hoogbejaarde tante…

bomen staan rijzig in een laan sierlijkheid toont zich rond elk uitlopend blad de aardse tuin stift haar kleuren rond de genomen stap krakend op het grindpad haagwindes groeien hechten zich vast aan schilferende dakranden verdoezelen het oud vogels figureren in schaduwvleugels rond het hemelruim dalen neder in het lindehout…

een grindpad slingert langs het lang niet gemaaide gras naar de saillante poorten van het uitgestorven kasteel waarvan de vertrekken verlaten lijken maar slechts wachten op nieuwe stervelingen om weer historie te kunnen schrijven met kaarsen verlichte gangen openbaren gehavende deuren zelfs gesloten reveleren ze de vervlogen geschiedenis…

Er komt een hoorspel naar het boek van Kluun Het knarsend grind, en het gepiep van deuren... Al die geluiden die zo'n drama kleuren Zijn dankzij Kluun ineens weer opportuun Opnieuw ontstijgt hij aan zijn stoutste dromen Dus hier zal straks wel 'n elpee van komen…

Het is hier stil tussen de zerken alleen het grindpad maakt geluid het ijzeren hek piept achter mij wanneer ik het weer zachtjes sluit. 'k Zag ook de plek met oorlogsgraven van vele onbekende soldaten ook zij rusten hier in vrede, zij die voor ons hun leven hebben gelaten.…

kerkhof dat in rust verzonken Te wachten lijkt op vers verdriet Ziet in de lucht het zilver vonken Dat strepen krast in het verschiet Waar zomerzon wordt uitgeschonken Op marmerwit en zwart graniet Dwarrelen bonte vlinders dronken Van nectar die het leven biedt Een jonge vrouw waant zich alleen En laat haar tranen vrijuit stromen Het grindpad…

Het grindpad strikt de vorst, een krakend klittend mozaïek. Het gras glimt knisperwitte scherven van gesneden glas. Donker ligt het groen te derven in de zwarte stilte van kluiten klei. Ik kruip onder dekens van dagen die niet meer te verteren zijn.…

beneden de begane grond en onder een deken waarop tekens zijn gezet, die allen kennis geven van belet, liggen de doden, zwanger van een wonder ze rusten zij aan zij in het vooronder aanvankelijk bood menigeen verzet maar nu houdt iedereen gelijke tred de optimist ligt naast de hypochonder als ik mijn stappen op het grindpad zet, knarst…

Sirene Onheilsbode Eenzaam en hoog Afscheid Van de fiets op het grindpad Zijn hand Zwaaiend naar mij Stilte Adem stokt Hoofden buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen…

Duidelijk nog dizzy van de rit bleef hij roerloos in zijn cockpit zitten tot hij vastbesloten uit het vaartuig gleed Hij leek niet erg op de dampkring gekleed doch iets scheen hem inwendig te verhitten omzichtig opende hij het tuinhek met gratie doorknarste het grindpad naar het voorportaal alwaar hij aandachtig m’n naamplaat bestaarde…

Duidelijk nog dizzy van de rit bleef hij roerloos in zijn cockpit zitten tot hij vastbesloten uit het vaartuig gleed Hij leek niet erg op de dampkring gekleed doch iets scheen hem inwendig te verhitten omzichtig opende hij het tuinhek met gratie doorknarste het grindpad naar het voorportaal alwaar hij aandachtig m’n naamplaat bestaarde…

schieten dwars door mijn ogen, de kassen, de hersens en dan door de schedel het luchtruim in, van een god uit steen gehouwen, zo kil en grillig, dat ik mijn zwarte longen tracht uit te roken, een dier ben ik, een gefusilleerde prooi op een seconde na, tijd en eeuwigheid zijn maar woorden en niet van belang, behalve rond middernacht op een grindpad…

Een begraafplaats Stil in Crooswijk Hoge bomen op een rij Een grindpad, serene rust Het is mooi Maar maakt niet blij Je rust hier nu al menig jaar Jouw werk is reeds gedaan En hoewel ik vaak verzaak Kom ik vandaag weer bij je staan Ik mis je papa Ik mis je meer In iedere zin van het woord Ik mis je als ik eenzaam ben En hoop dat je me…

Vroeg in de herfst kwam hij weder in ‘t schemerlicht zag ze zijn schaduw staan zij liet juist de stores neder zag hem over ‘t grindpad gaan. een zware deur ging open… traag trad ze hem tegemoet en nu was ‘t voor beiden hopen dat alles weer kwam goed.…

Vroeg in de herfst kwam hij weder in ‘t schemerlicht zag ze zijn schaduw staan zij liet juist de stores neder zag hem over ‘t grindpad gaan. een zware deur ging open… traag trad ze hem tegemoet en nu was ‘t voor beiden hopen dat alles weer kwam goed.…

De kist waarin zij rust sleept haar gehele huishouding als verslagen huilende slaven over het gangbare grof knerpende grindpad van het eeuwenoude kerkhof met schuine zerken op weg naar het diepzwarte graf waarin zij tegen haar zin in, zal moeten rusten, continue heeft zij zich ingezet voor haar dierbare kroost zij had zich opgeworpen…

Het verlaten grindpad knispert onder mijn voeten, als ik verder loop. De stilte die hier heerst, maakt me onrustig en schichtig kijk ik om me heen. Verderop staat een jonge vrouw, met een klein kind aan de hand. Ogen priemen in mijn rug, maar ik kan niet ontdekken wie me gadeslaat.…

De kist waarin zij rust sleept hartverscheurende aanhang van verslagen huilende geliefden over het gangbare grof knerpend grindpad van het oude kerkhof als gebogen menselijke zerken, op weg naar het o zo diepzwarte graf waarin zij tegen haar zin in zal moeten rusten continue heeft zij zich ingezet voor haar dierbare kroost zij had zich…

En daar bij hun in de straat hoor je het grindpad al knarsen. Je ziet het glimmende wegdek het is hard gaan regenen. Je vraagt je af zou hij als vader of kind nu gemist worden. Thans naar zijn jeugddagen terug kijkend waar memoires dagen beschrijven voel ik zo sterk het gemis de zuurstofbehoefte is daar te groot.…

Aan een geurig bloeiende wei door het grote bos bij Chaam omringd ligt een afgelegen jeugdherberg stralend vol opwekkend licht roze zuigt frisse adem van het morgenloof om de gasten na het ontwaken tot daad en wandeling te noden drinkt rossig glanzend laat avondrood op langs het grindpad naar de deur staan slanke berken in een lange rij hebben…