Alle inzendingen over grond

het huist al in warme tuinen struint op beschutte plaatsen in de duinen jaagt met de vogels in lied en gebied bij het zonnig lengen van dagen het cirkelt rond in takjes met vragen hoe krijg ik dit jaar mijn nest van de grond het is mijn lente nog steeds prenataal zij wordt geboren in een totaal onverwacht ochtendgloren…

nog voor de nacht valt en zich als een slapend dier onder de grond begraaft ontsteek ik de haard je kan hier schuilen of huilen of wat dan ook geen vragen die als antwoorden een eigen leven leiden met verzegelde lippen zal ik naar je kijken mijn ogen zullen niet spreken mijn handen vrezen ieder stemgeluid voel je hier veilig ik stippel…

Voor mijn vader Je ploegt het weerbarstig land En rust na uren zwoegen Even uit Het paard briest En lucht zijn gemoed Het kind in mij Brengt je het brood, Reikt je de koffie aan Die de emaillen kan En mijn hart verwarmt - De opengevouwen aarde Ruikt naar vers geploegde Grond - Dit is de aarde Die jou toen en nu Met…

Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

Als ding houd ik mijn mond en nagel alle grond gelijk. Ik ben er niet en kijk. --------------------------------------- Uit: 'Deus Ex Machina', jrg 11, 1987.…

Met jou wil ik de wereld rond Als ik viel en jij nog stond Hielp je me altijd van de grond Als ik het eventjes niet zag Was daar jouw glimlach De glans van jouw ogen Heeft me nooit bedrogen Eén blik is genoeg Alles op tijd, nooit te vroeg Ja tot het eind der dagen Blijven mijn ogen naar jou vragen…

de geknakte woestijnpalm laat in schroeiende hitte haar getergde oren hangen een andere bezweek onder haar eigen last in dit oord verdwijnt het leven onder zand in de verte trekken weerbarstige palmen ten strijde tegen de goden van de wind in de wolken wordt historie geschreven van bloedige confrontaties op de grond…

In kleine passen, gezicht naar de grond Langzaam in leed voort langs vele graven Een tocht die slechts oproept vele vragen Verzet en verraad sloten geenszins bond Verlinken en juist vechten voor vrijheid Bron van ellende dood, wereld bevrijd…

regen voedt de akkers waar restanten van wat ooit zocht naar herkenning toen de messen van het woord nog niet waren geslepen en elke stap verzonk in drassige grond die de zinnen en de zin van wanhoop en hoop gulzig absorbeerde terwiijl de zwarte vogel de dromen voerde naar niet gekende verten…

kun je even het stil afvlakken de avond verpakken in geheugenverlies ik raapte mijn tranen van de grond en plakte ze op mijn wangen zodat niemand ze meer kon vangen zodat niemand ze meer vond doe maar snel, doe maar gauw voordat de ochtend op me valt voordat ik mezelf bedelven zal morgen…

Kijk, we kleven vast aan de grond Dat leerden we door de zwaartekracht terwijl we altijd willen vluchten van alles wat ons niet bevalt. Misschien worden we onsterfelijke vogels die door de ruimte zweven en komen we los van ons vleselijke lijf. We houden ook niet rafelige randjes en van kwetsbaarheid…

Soms denk ik dat ik ben blijven steken bij winkeltje spelen geen klanten geen omzet in feite ook geen inkoop alleen maar spel Zoals vroeger in de grote keuken van mijn moeder in het ouderlijk huis met die vitrinekast met als doelgroep dat grote gezin vader en moeder 5 zussen en 2 broers Toen vond iedereen me zoet nu moet ik waken…

het is zo zwaar dat ik het niet over de drempel van mijn lippen krijg "afscheid" weerklinkt in een uithoek van mijn daverend hoofd en beukt zich tegen de moed die het recht houdt mijn tranen kauwen op de grond onder mijn wankele voeten, om dan een braakbal van niets uit te spuwen ik val een laatste maal in haar armen en mijn geheugen…

Blaadjes vallen als tranen, bomen nakend tot op de tak Een bed van bladeren verstomt mijn voetstappen Zonnestralen gevangen tussen 't kalende warm gekleurde bos De geur van de herfst doet mij naar adem snakken Grote sponszwammen schieten als "paddestoelen" uit de grond Herfst ontluikt ...…

Een restje zomer was blijven hangen in de rafels van haar katoenen jurk Zij keek naar buiten en zag dat het wit gevroren had aan de grond een heldere nacht met sterren geweest Na haar klompen aangedaan, de winterjas stapte zij rillend in de koude buiten ademde zij diep in, snuivend uit de jurk spande en loste op van haar huid…

jij was op de grens van altijd open waar gesloten stond was voor jou verboden grond geen basis om te stralen of energie te halen er moest een keuze zijn en niet alleen venijn als vrijheid ingeperkt wordt is er menselijkheid gestolen een stukje persoonlijkheid gejat dat van onszelf was zo worden wij tekort gedaan in…

Zat knusjes onder de grond. Helemaal gerold in een keurige bol. met bovenaan zijn dikke kont. Maar toen een eekhoorn langskwam. Schoot hij "WIEPS" wakker. wat was hij bang. Die arme stakker. De mol was geschrokken. en riep:" LAAT ME ALLEEN". en kreeg (toevallig) de waterpokken. en toen ging hij heen.…

de tijd waar ik oversprong viel dwarrelend naar beneden de ruimte waar ik in doordrong versplinterde tot plaatselijkheden vastgeklampt aan de adem van mijn mond heb ik al het bestaande uitgedampt tot aarde, tot grond in sterrenzeeën heb ik gezwommen zag de schepen één voor één zinken heb alle melkwegen beklommen om me uiteindelijk…

Al vier tandjes in je mond, beentjes stevig op de grond. Lijkt al groot, maar is nog klein. Wil nog graag bij mama zijn. Papa's smurf, opa's maatje, en ons aller kameraadje. Ik ben wat bang, het gaat zo vlug. Want ook dit jaar komt nooit meer terug...…

Heuvels lijken te dalen grond verschuift langzaam en drijft weg in de stroom van rood water. Het rode water volgespuwd met liefde sleurt je mee naar gebieden waarvan je nooit wist dat zij bestonden. Het bijna vlakke land ligt er verlaten bij zo zonder obstakels is de weg vrij.…

Morgen zijn we stof en stuiven we tussen groen gras en kransen vandaag bijten we appels in hun vlees het sap druipt langs de mond pas gisteren rukten we nog de klaprozen uit de grond nu is er geen vandaag gisteren of morgen het is middernacht ik maak me zorgen om niets…

een lans doorsteekt mijn hoofd borst buik zo alles, het verwondt het splijt mij, mijn wereld; een vaste aarde het pint mij in de weke grond de storm schudt mij sterk als speelbal naar alle kanten warrig worden mijn gedachten wazig het zicht op gehavende restanten en jij jij stroopte de schellen van mijn…

mijn vervallen mond op de joodse begraafplaats geen beest te zien - moeilijke tijden op de neusplantage - schimmel en virus de straat schoongeveegd de bedwinger van de zaak des doods begraven de vorst in de grond een goede gelovige doet de zonnegroet elkaar omarmen bij de gloeiende kachel muziek en poëzie…

liever, veel liever dan nachtschade in mijn bed heb ik jou, mijn lief in het groen ernaast daar, waar de blauwe sering de grond sierlijk begroet in de luwe schaduw van de toverhazelaar het gras is geknipt voor wat losbandig verzet kom meizoenend rollebollen tot de rozenmaand bloeit en bloesem ons bedekt als fluwelen regen…

kale winterbomen steken blote armen bladerloos de kou in handen diep in zakken begrijpend knikkend naar de naakte boom langzaam verder lopend door de lange winterlaan hoofd gebogen richting grond laat de zachte lente maar snel komen winter wil ik niet meer zien…

rond de gerijpte boom tilde ik gebroken tegels uit vergangen grond geplette wortels rauw geschuurd onder blinderend grijs ontsnapten rafelend aan het patroon van gesmoorde vrijheid later, veel later na vergruizing van kil beton dekte ik de open ruimte met jonge aarde toe…

een geselende hitte dorst 't oude wijze land en drijft meedogenloos de boer tot flagellant Sirocco en Zephyrus schroeien de droge grond zinderend zijn de luchten brandend de horizon in waanzin tergt de ploert de geest der pyromaan wouden en wijken smeulen onder Hephaistos' waan…

Gewapend met tandenborstels Trok hij naar de woestijn Voor het laatst ontdekte graf Spittend in de droge grond Stuitte hij op schedel en edelsteen Zich afvragend wat de context was In een mooie stratigrafie De lagen van het grondprofiel Met duidelijke chronologie Het deed hem allemaal niet zo veel ‘Een biertje en dan lekker slapen…

eenzaam springt het duizelend, suizelend van jouw handpalm in het diepe onbekende langzaam vliegt het zwevend, belevend zonder valscherm de afgrond tegemoet plots valt het rinkelend, klinkelend in stukken op de grond jij draait je om en loopt gewoon voorbij de stukjes van de puzzel het ontbrekende deel van mij…

gedenk miller en de zijnen deze canadese dode vrienden gedoofd in de bittere nacht begraven in veluwse grond in de kerstmaand van 1942 gedenk hen twee minuten en luister naar de vogels tijdens de stilte op 4 mei ze zingen de hoop op vrede hoog in het prille groen…