Alle inzendingen over grond-kots-mense

waar my voete die klam-nat van seesandkorrels voel waar ek kan lees uit hoogheilige boeke waar ek kan loop met ’n hart vol wense vér weg, van op-die-grond-kots-mense…

'k Ben in mijn kot gebleven 'k luister naar de stemmen die er niet meer zijn het duurt nu al even en ik vind het eigenlijk wel fijn ach, wees niet bang het grote misbaar keert terug en dan wordt leven aan een slakkengang weer snel herinnering, denk maar millenniumbug maar jou zal ik dan wel weer horen ondanks het geloop en ondanks het gedoe…

Zonder Koot en Bie, zou illusie werkelijkheid zijn geworden. Zonder Kees van Kooten en Wim de Bie, zou de Nederlandse taal veel armer zijn.…

poortje open, hond graag in kot dag in, dag uit zonder nadenken, lieve grote hond. poortje open, hond wil niet in kot uitzonderlijke dag één grote beet, hap knap klemmende pijn, open wond zonder nadenken, kwade grote hond.…

clichémannetjes en zoetzuurtherapisten ik mis Koot en Bie toelichting: Wat voor weer zal het worden in Den Haag?…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

passeer als een kind de brug schiet voorbij vanuit het raam kijkt hij op een snelweg een cirkel het oogst vanuit grafen dubbel eind in linnen vocht stijgt omlaag potgrond op een doelloos schip brug na brug het fundament schudt je wakker zo zie je maar je ziet maar…

Als de vlinders komen steek ik de riek in de grond. Als de krekels sjirpen blijf ik hele nachten buiten. In de grijze herfst duw ik patronen in het geweer. Eenmaal was er een vrouw. Ze kon er niet tegen. Ik zag haar niet eens vertrekken.…

liet jongleren In hun sektarisch clubje van Simplisten Die twee unieke taal-neologisten TV-iconen Kooten en De Bie…

Hoe onwaarschijnlijk lijkt de dood als je vingertoppen over elkaar hoort schrapen en ze als golven beweegt, koot voor koot? Is de werkelijkheid zo verlaten? Hoe onwaarschijnlijk blijkt de dood voor diegenen die in een roes van clichés gezamenlijk een rooskleurige boot drijvende houden? Men voor al het zwemmen vreest.…

Maar de EU-vetpot lokt haar uit haar kot : van Euro's raakt ze opgewonden.…

De Belg moet nu blijven in zijn kot en wipt ze buiten die met het snot zo word je niet ziek geen corona piek wordt het virus verplet als een mot…

toen door naar schilderijen keek werd zij gezien door koot een schilder die zoals het leek dr mocht ze was een stoot die schilder koot bekoord door door vroeg waar ze van bestond ze zei ik draag gedichten voor ik schilder met de mond dit schept een band zei hij terstond hetgeen ie toe wou lichten hij vroeg daarom hoe zij het vond dat…

met de macht een vijg van kots dampt achter heuvels en dwaze moeders huilen zacht…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

rust toch eeuwig gij zeveraar uit zuur gesproten zoek heil in het slijm van ene zoete kwijl uit mijn kots na danige overmaat gij, met zwerende vingers trek strepen met bloed doortrokken pus in de diepe zware grond van modder en schimmel gij baart de stank uit ongekende hoeken uwe gore geest zal doordrenkt geraken van het zwart…

Brand los, mijn hert, van al dat uw gevlerkte vlucht ombindt; brand los van kot en ketens, nu de wenende oge ontblind; brand los, mijn hert, 't is nu, 't is nu dat de hemelvaart begint!…

Er zat eens een zaadje onder de grond dat een beetje water toch wel lekker vond. Want hoe kon die nou zonder water groeien Hij wou boven de grond, maar dat was best nog wel even stoeien. Eenmaal boven de grond kreeg die frisse lucht maar wat was dat nou? hij van blijdschap een diepe zucht.…

Ze strijden voor een zelfde ideaal, De heren Westbroek, Nagel en Van Kooten: Ze willen onze leefbaarheid vergroten En stellen daar de burger bij centraal. Maar wat ze nou bedoelen met die kreten Is iets wat Joost als enige mag weten.…

wind giert meeuwen woest spat ruig zee brult leeuwen kots zuurt huig zout bijt lippen touw snerpt strak boeg op klippen ik een wrak…

Ik zou jullie allemaal zo graag willen verlossen van jullie eenzaamheid en het intense verlangen naar veiligheid en liefdevolle handelingen, maar ik ben maar een mens en niet de God die wij denken te peilen. Ik drink jullie stille tranen als te sterke drank, kots het uit als lichaamsvreemde materie.…

De zweep over de meute dacht Van Kooten Hij zette toen zijn paardenmiddel in En trok de teugels aan in elke zin Zo vatte hij het volk flink bij de kloten Want warme ballen ja daar houdt ie van Die Kees het is en blijft..een vieze man…

Ik bracht mijn auto ook maar eens naar Pon Om net als Kamp een kortinkje te krijgen Van Kooten zei al: 'Samen voor ons éigen' Een beurt, vier winterbanden, en geen bon Was geen probleem, ze kenden me daar wel 'U bent toch van Gedichten punt enel?'…

Wat schaamte is, Vraag je mij - Door de grond Willen zakken, Zeg ik, niet meer Willen bestaan In de ogen van De de mensen - Ik schaam mij, Zeg ik dan, En deprimeer de Mens die ik ken - Die ik ben…

De wijzers van december wijzen stilstand in de lucht. Treurwilgen huilen bittere aarde en de wind neemt mijn woorden mee. De nacht staart in het oneindige niets. Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

Ligt een kleedje Helemaal vol stof Midden in de kamer Rood van kleur Zomaar te liggen Want dat doen kleedjes Toch ?…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

, moest verboden worden woorden het liefst zonder klank en niets is anders dan de leegte een echo van leven, de door God gegeven dank leefde in de tussenwegen sprak je van moraal en hield mijn ziel daartegen, sloeg de wind, slaakten we kreten droegen dan dat samenzijnhart terug naar het slib, de modder verder, lager, dieper, in de grond…

(nu nacht verduistert en de maan haar plaats weer kent zoemt een slaaplied zorgeloos mijn lakens warm) aan elke arm verschuift een hand wat licht bewegen in de tegenvorm van nu kruist een zachte zuidenwind; haar zwaluwkind vliegt laag mijn dromen binnen waar een meizoen zachtjes bloeit groet immer nog haar glimlach, bovenaards…

mijn voeten vinden stevigheid op warme grond voorbij alweer de tijd van ongeduldig wachten houd in mijn adem en verzink in mijn gedachten hier is het waar ik mijn bestemming vond nu werpt de zon haar stille stralen in het rond 'k voel de geschiedenis en denk aan alle krachten die deze grond verwondden en een broze vrede brachten proef hier…