Alle inzendingen over haarlok

Haar hypnotiserende iris doet mijn hart smelten haar doordringende pupil verrijkt mijn geest wanneer haar haarlok als een zonsverduistering de mysterie van haar stralende lach voorleest.…

Hoewel de zon Mij langzaam wakker kust Bevinden mijn ankers Zich in het land van mijn dromen Ik blijf zweven Tussen nacht en dag Verlang naar alles Wat daar op mij wacht Waar bloemen geel, Rood, paars of groen Zich richten naar haar Om hun energie op te doen In mijn palm Een gouden lok Stevig vasthoudend Voor als ik straks wakker…

de haarlok als dichter al sinds lang gedoemd tot démentie verdroogd, verdord, háást uit de tijd denk ik zo soms met wel wat spijt aan mijn al eeuwen terug vervluchtigde esprit mijn hart dat klopte voor zo menig jonge vrouw natuurkracht die zich niet liet ringeloren waarbij ik fluisterend mocht horen dát wat ik graag vernemen wou ooit…

Kortstondig de betovering Aangeraakt heeft hij haar Aan de oever van de Maas, aan de kade Gekust en gestreeld met 'n haarlok gespeeld Haar wimpers op echtheid getest Wat rest... laat zich raden De betovering... kortstondig.…

een haarlok op haar ronding. het licht durft bevallig te vallen. ze bedekt zich enkel met naaktheid, tot aan de ring om de vinger. als ik haar lok eens aanraak gebeurt er iets of, hoe spijtig, niets vooral vandaag liefst nu, traag.…

hij heeft kind noch kraai wel twee kanariepieten twee bunder land en twee kolenschoppen van handen samengevouwen twee brieven van zijn vrouw een haarlok en twee ringen in een laatje bewaard tja, zo gaan die dingen…

ik zie haar kijken in een plasma van verlangen of haar oorbellen uitdagend genoeg afhangen of haar oogcontact pregnant genoeg de lading dekt of die haarlok op haar voorhoofd charmant genoeg de aandacht trekt of haar lip en kin subtiel genoeg begeerte wekt…

'k Bad dikwerf om een lok van Agnes schitt'rend haar; Zij weigert. 'k Vraag 't opnieuw als blijk van wederliefde; Vergeefs. Ik neem in 't eind een gunstig kansje waar, En vat met stoute hand een sluw verborgen schaar, Die, eer zij 't merken kon, een godlijk vlechtje kliefde. Nu juich ik in mijn roof. Maar Hemel, welk een spijt! Ach! dat…

Gouden warrige haarlokken losjes als tamboerijnbellen tikkende tijdloze klokken tenen die naar voren hellen draven langs zwarte grachten in warme zakken tissueproppen zijn frases zullen verzachten benen die niet zullen stoppen Twijfelachtig wil ze negeren en ontbering voorkomen haar tranen stromend dresseren wuivend pampasgras, pijnbomen…

het is soms dat ene woordje die ene oogopslag die ene klank die mooie haarlok die zo perfect op je schouder ligt je oorschelp er tussendoor laat gluren en uitlokt om eraan te gaan knabbelen dat kleine gebaartje die subtiele glimlach dat alles waarmee je mijn ruit aan diggelen gooit mijn blik verruimt en gelijktijdig verstoort ik…

in de onderwereld neemt Thanatos afscheid van zijn moeder de nachtgodin hij gaat op reis om mij te halen grondig snijdt hij een haarlok af ik weet het mijn tijd is gekomen de doortocht op aarde loopt dood zijn tweelingbroer Hypnos sluit mijn bange ogen en sust het vasthakende lijf in diepe slaap de veerman brengt me over de rivier…

Alleen wij In de nacht Donker Harde grond Zachte blaadjes Jouw lijf Op het mijne Jouw gezicht Boven het mijne Zwevend Je ogen Samengeknepen Je mond In die lieve Glimlach Je hand Die een haarlok Van mijn gezicht Wegstrijkt En mijn wang Streelt Aait Zachtjes Lief Je bent lief Fluister ik De lieve glimlach Wordt breder De ogen…

je lippen drukken een vochtige print op je ranke vingers terwijl je me uitwuift ik kijk nog even om en zie vrolijkheid in je ogen die blauwe parels je staart naar me terwijl de wind heel zacht een melodie in je oren fluistert een haarlok streelt je bovenlip en we weten beiden wat -houden van - betekent het handkusje raakt…

Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog. Laat het door het lachen zijn met vrienden en geliefden maar niet door levenspijn die op de huid blijft kleven.…

Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog. Laat het door het lachen zijn met vrienden en geliefden maar niet door levenspijn die op de huid blijft kleven.…

Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien. Laat het door het lachen zijn met vrienden en geliefden maar niet door levenspijn die op de huid blijft kleven.…

Freud haalde Venus in huis Romeins en in brons gegoten Ze rust op zijn tafelblad Met de rechterhand een haarlok schikkend In de linker houdt ze een spiegel Waarin ze glundert Vol van haar zelfvoldane, enige ik Onder de heupen vastgeknoopt Valt een doek geplooid over haar benen Het licht haakt zich aan haar schouders vast Haar gerekt lijf…

de haarlokken ooit donker bruinend tegen het zwarte aan met de jaren langzaam grijzer tot nu wit als sneeuw bladeren in een boek dat modellen toont hoeft bij hem niet hij knipt snijdt en scheert het laatste nieuws vertellend zijn mening klaar heeft hij over alles en iedereen niets kan ik bedenken waar hij niks van vindt over hoofddoekjes…

in de fietsenstalling haar ogen diepgroen als zij mij een knipoog geeft of onhandig tegen het zonlicht in kijkt, ze glimlacht wel naar me ik wil vragen of ik haar haren aanraken mag, haar gouden lokken draaien met haar gedachten mee ze is een denker ze loopt langs me zegt 'hoi' maar in gedachten is ze dichtbij en streel ik een haarlok…

Ik zag haar op de televisie, ze glimlachte als geen ander en haar haarlokken vielen speels over haar mooie gezicht ze kon zo in de Marie Claire of de Cosmopolitan maar naast haar zetel stond een dreigende mitralleur.…

Jij ging zonder voortekens Vergeefs zocht ik een vingerafdruk, verzamelde jouw haarlokken in de badkuip. Ik vond geen porseleinen scherven, bewijzen van mijn trilwoede. De kwelling van het lippenrood op de spiegel. Alsof het huis me de oorlog verklaarde.…

Je voelt een haarlok, aait een oor, en je tien vingers wachten even en lopen dan brutaalweg door tot de twee borsten die daar leven. Je zult ze zien, intens als ieder ander, Sander.…

Een haarlok viel laag op haar rode kaak en zij stak haar tong uit, want zij schreef moeilijk die brief en daaronder 'Dinska Bronska', haar naam. Ze stak ook de penstok in haar mond en zocht met haar ogen langs het plafond.…

Gaat hellende af naar d'ondergang: Haar haarlok moog van amber druppelen, De heldamp walmt haar op de wang. Haar treden kleven aan de ellenden: ‘t Gebrek houdt aan haar voeten vast: En van haar pad terug te wenden, Is naar d'ongrijpbre wind getast. Hoor, hoor mij, kinders! Mijd haar wegen! Haar woning zij u dood en hel!…

Nu op het steile duin, zie waar ze staat, Tusschen het helm dat waait, om haar gelaat Wind en haarlokken, en een hooge val Van stroomgoud achter haar, alsof de hal Des hemels leeg liep langs vergulden trap, Onzichtbaar 't blauw van goud, in handgeklap, Uitwuivend linnen en een geelen gloed.…