Alle inzendingen over hebben en houden

wij hebben de afstemming gemaakt door elkaar aan te kijken proberen te begrijpen wat en hoe je denkt in basisvergelijken genieten in openstellen van rust en vertrouwen in van elkaar houden vingers raken maken contact verdiepen centrums in samen verplaatsen moduleren energie voor opslag en gebruik in twee een zijn in…

de wereld was volmaakt toen wij kwamen het kraambed in uitstekende staat dat wij meteen eigenden met namen trokken ons plan zetten alle stempels in een persoonlijk perspectief maar met warmte en liefde de omgeving delen deden we niet het was ons gebied met alles hebben en houden gingen wij een leven opbouwen niemand leerde…

daar liep ik dan te zingen en wat op en neer te springen ik was zo blij want ik wist onbetwist hij geeft om mij hij was een knappe man die mij als zijn verloofde nam wij raakten met elkaar vertrouwd zijn een jaar later al getrouwd kleuters kwamen er geen bij geen voor hem en geen voor mij wij hebben gelukkig genoeg aan elkaar we houden…

Terwijl wij kruimelend ons brood opeten zien we zijn borstje rood vooruitsteken kleine kraaloogjes houden ons in de gaten hij wacht minutenlang vliegt dan weer op van struik naar tak steeds in de buurt als we omkijken na het weggaan zit hij op onze plek kijkt nog steeds alsof hij zeggen wil: loop nu maar verder ik ruim hier wel op…

In het dal kijk je om en kijk ik weg om de illusie vast te houden dat de berg die wacht dezelfde belofte is waar deze droom weer iets langzamer voorbij zal gaan.…

Ik houd van een mens in de verte, die nooit meer de mijne zal zijn. Waar slaapt hij als hij wakker is? In de armen van nevelen en koude oorden? Toe neem me nog één keer mee naar warme steden en lieve stranden. Waar licht in ons op zal bloeien door gouden straten en stralende zeeën.…

Het sneeuwt Het sneeuwt in mijn hoofd Een dikke, dichte sneeuw Grijs aan alle kanten Geen mensen Geen geluiden Alleen de sneeuw, de sneeuw en ik Af en toe zie ik de sporen Van iemand anders Plotseling houden ze ergens op Of ze gaan door maar ik verlies ze uit het oog ik weet niet waarheen maar ik loop door ik sluit mijn ogen genoeg…

Eens zal mijn zoon Uw rijk gaan bouwen Een baken zijn voor ieder mens Maar hem nu aan mijn hart te houden… Dat is, mijn Heer, mijn liefste wens.…

Dromen van verborgen werelden gezang in droefenis gehuld klanken die weerkaatsen tegen oude gewelven Ritselende gewaden van mannen die hun gezicht bedekt houden heen en weer deinende gewaden vol van het ritme het ritme van hun gezang.…

Mensen houden de tijd bij: gevangen in uren, maanden, jaren; nieuwe vrijheid is blijvend, zonder toekomstige gevaren. Hoe hoog is hoog, hoe diep is diep; levenslessen uit een levendige omgeving: wat is, maakt geen tijd oud.…

Houden van, was haar nodig hebben: hij voelde daar niets voor, zo'n samenwerkingsverband had zo z'n beperkingen. Om haar hart te kunnen horen kloppen, was een kwestie van experimenteren, kijken of de verwachtingen uitkwamen.…

Een dag, een heerlijke dag niet zomaar een dag maar een warme Vriendschapsdag Dank jullie wel, Cobie en Maria, voor jullie eeuwige Vriendschap Dank jullie wel aardige Marokkaanse jongens om de deuren van de tram speciaal voor ons nog even open te houden Dank U wel lieve Heer: als U bestaat, voor de bijna-onder-de-tramdame…

Houd je mond, want er bestond, er bestaat, een ander mens, waarvan ik wens dat ik weet, hoe jij deed, hoe jij denkt. Ik ben gekrenkt. Tot op het bot, tot in mijn ziel. De waarheid viel.…

ik hoorde botjes kraken zag ogen vragen om nog meer uiteengerukt tot een behapbaar stuk werd zij verdeeld onder de dragers in snelle mars trok de kolonne dwars door het land stilte kreeg de overhand uit alle richtingen kwamen de stromen naar de hoge heuvels van hun dromen zij zijn klein maar boordevol venijn mijn termieten houden…

Er zijn zo van die verre tonen dat mans dove oren ze niet willen horen van een ieder die op de vlakten wonen, ze houden zich verborgen, stellen uit tot morgen, in verwachting op de toon waarin niets zal worden verzwegen, waarin méér doorklinkt dan verwacht, luister wat zwijgt uit een eeuwig lied, fluistering van muziek, een kosmische mozaïek…

Met mijn rug naar de zee loop ik het lange pad af richting een plek waarover mij verteld is vreemde insecten en hagedissen houden mij nauwlettend in de gaten de receptie is leeg alleen het geluid van een brommende ventilator verstoord de stilte zo rustig had ik het niet verwacht u wordt verwacht wat?…

Zelfs de haan kraait niet En zit op stok Warm tussen de kippen In het te kleine hok Een slimme haan Die begrijpt Dat mensen het liefst Naar bed willen gaan Om te kukelen is het te koud Een sneeuwlaag dik Bedekt het dak Hij vrijt nu liever op z'n gemak Alle dieren Groot en klein Kleumen van kou En houden ook van zonneschijn…

Een hoge instraling is er dan ook, daar moeten we wel rekening mee houden! De zon is prachtig, ze zal optimaal schijnen. Ze brengt een lach op je gezicht, wees dankbaar en geniet zoveel mogelijk. Neem op tijd je rust en drink wat meer, want dat is heel belangrijk. Mooie zomerdag toegewenst.…

ieder begin gaat naar het einde zeg jij me, kijk maar naar de draad wanneer dan, vraag ik was het voor 't eerst dat wij de wind ontdekten zo hij komt en als hij gaat of anders 't vangen van de zonnestralen wolken op afstand daarna het zingen van de regen al wat ik los zou moeten laten bestaat bij gratie van wat ik nu nog bij me houd…

Overheerst door verwarde gedachten die mij in het donker willen houden totdat het licht weer zal overwinnen mijn hart dan zal gaan binnen dringen ik weer de rust in mezelf zal hervinden.…

laten we gaan struinen in het veen tussen veengras en modder tot de enkels wegzakken in een zompig land onder de schrale zon in de stilte van de namiddag komen zintuigen op scherp alle poriën open vogels houden zich stil wij ademen ruimte en elementen vinden steun aan de wallekant op eigen kracht * herziene versie…

niets anders om van te houden dan de donkere regenwolken de natte grijze luchtkastelen die over zijn heimwee hangen hij proeft voorzichtige genegenheid bij vreemden die op vrienden lijken hij voelt berekende afstandelijkheid bij verre familie die ooit dichtbij was en schrijvers, ze roepen hem toe blijf jezelf in wat je bent hoe je ook…

voordat ik ga slapen luister ik de huisdieren houden gesprek met spinnende functies en meer dan dat op hun dooie gemak ze schudden zichzelf smeken vriendelijke oogjes om te blijven uit pure genegenheid nemen ze hun plaats naast mij op bed en buigen neer (onvoorwaardelijk, ik hou van ze) op deze manier, op die manier het is tijd…

De toeschouwers houden zich in. Ik, zonder bewegen op de pedalen. Het lijkt een nieuw begin. Voorheen ligt aan scherven.…

tot overbodigheid en nu ik mezelf kleed met gedempte wind, de uren van herfst overhoop haal verliest elk geluid een naam mijn naam die als een afgewezen groet tussen houten lippen hangt verzwakt door de duizend splinters van huiverige gezichten ik val, onzichtbaar, uit dit geheel mijn handen te koud te klein om vast te houden…

het oude eiland draagt heel veel zijn duinen blonder nu de kou het leven deelt maar elders, in zijn dorp mannen rond het vuur der arbeid rokerig teruggetrokken achter geur en noeste handen alle banden houden vast de stofkwast van de tijd ten spijt het gaat ze voor de wind als ouder of als kind doorgegeven aan de mens van deze –tijd…

dichte zee, ik vraag je, immer of ik wolken ben, transparant voor het oog, van nog minder dan een gezicht golven ruisen door elkaar heen, harder dan ooit tot ze het antwoord zijn geweest ik plaats -straks- op de tijdlijn terwijl de dag in stukken breekt wellicht ben ik het die niet meer kan vliegen of het verlangen nog langer in handen houd…

Indachtig het Idee dat ik Altijd van Je houden zou, Mijn leven lang Voor jou zou Zorgen, in goede En minder goede Tijden - Besef ik dat Ik binnenkort Een kleine vijfendertig Jaar met je samen ben, Daarom heb ik Mijn liefde voor Jou niet alleen Met woorden, maar Ook met diepdoorleefde Kleuren vormgegeven: Deze…

onder het glinsterend oppervlak schuilen de verhalen van verlies we dalen niet af we houden ons op de vlakte temmen het weggewerkte verleden dempen het droeve denken we weren de gelaagdheid van ongekende diepten de oerangsten stoppen we ondergronds en dan, het gouden ogenblik waarin we de taal leren verstaan een onbegrijpelijke troost…

Die ook zijn ogen, na wat zwerven, niet van haar af- houden kan. Geen vrouw kan in haar schaduw staan. Wij staren haar betoverd aan. Haar gladde huid, haar strak profiel: zij is zo knap, en zo mobiel.…