Alle inzendingen over heelal

Herschapen na de grote knal – werd mij ’t heelal geopenbaard in diepe crypten der creatie. De kosmos kolkt en ademt weer ‘wijl ik verval in sopor, in een solitaire isolatie. Als laatste dichter, als getuige van het eind’ en het begin, van zonnewind en sterrenstroom.…

Spoelbloed hardloop die heelal deur, waar liggame in massagrafte stink, toegegooi word met spoelgrond wat, skuil agter die leuen van spoelgoud blink.…

en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilverglanzende spaken ga ik door het heelal zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke leven aan zijn zuivere flanken een rilling van gelukzaligheid in de eeuwigheid van…

de vlinder bestiert zijn bestaan met afstand, hij blijft afwezig van contact dat hem vleugellam zijn levensdoel verliezen laat zoekt hij de simpele waarheid te vinden in de ruimte, hij is een fladderende astronaut in zijn heelal van vrijheid onaangeraakt en onbedorven vindt hij in volle kleurenpracht de kracht tot sterven te komen in…

Daar in dat oneindig heelal moet ergens de vrede bloeien. Daar heerst eeuwigheid bovenal daar alleen kan de liefde groeien. Daar heerst geen ziekte of pijn daar zal elk mens gelukkig zijn.…

stapte gewoon uit maar de grond onder mijn voeten was verdwenen er golfde kleurrijke muziek met een melodie die ik ooit moet hebben geweten warme vertrouwdheid ademde het welkom van een lang verwacht thuis voelde voor het eerst de vrijheid van het zijn in een gezamenlijk delen dat zich in ruimte en tijd heeft gespreid om het heelal…

Zo uit het niets sprong ze in het oog Een gouden zonnestraaltje Ik hief mijn handen naar omhoog Plukte haar van de hemelboog En vlijde haar in een schaaltje Onder het deksel van kristal Schittert een warme lach Een Godsgeschenk uit het heelal Dat dichter bij ons blijven zal Verlichtend als bij toverslag Gelovend in haar grootste kracht…

Het is zo weinig wat ik heb: Dit éne leven, dit kristal Waaruit ik straal en vormen schep Van ’t wijd heelal. Dit éne leven, maar het is Een knooppunt in het wereldweb, Van waaruit alles anders is Dan ’t andren was of is of wezen zal.…

De tijd schiet gaten in het heelal, waardoor de eindigheid schijnt. Mensen hebben hun parasols geplant, zon schijnt op een halve bol. Zon lekt over graven, tekens van ontmoetingen, geaderd in marmer. Vermoeid licht rekt zich in luie schaduw, herpakt glazuren dagen.…

Wind til mij hoger als je kunt, tot het oneindige heelal is bereikt. Nog hoger dan het hoogste punt, waar niemand op me neerkijkt. Laat de zon mij achtervolgen, tot de aarde in duister verdwijnt. Tot de zee door mist is verzwolgen, maar de zon wel voor mij schijnt.…

Aangeboren tussen heelal en de hel, huist meestal tussen beide oren, paradigma om bij de soort te overleven, wat ziel en lijf niet scheidt, meer kon Descartes ons niet geven of misschien toch wel?…

je moet een goed mens zijn en je afvragen over het geloof ik help iemand over straat een aardige vrouw die mij bedankt en ik denk aan God en Allah dat zijn woorden voor een eindeloos heelal en voor een gebed God Allah help mij ben hopeloos verloren in deze straat in dit leven God Allah help mij ik hou van dit leven in deze…

Ruimdenkend wenken de schitteringen in het heelal als rustpunt met reflectie zoals jij dat kon. Nu de nacht waakt als één vlam over herinneringen explosief als keerpunt na het aansteken van de lont.…

kind de witte verte kun je niet vangen zij is een laatste lange reis ze woont in een verstilde schemerzone ver weg van het onherbergzame heelal zij is het nest waarin je landt met gebroken vleugels waar je eindelijk naar jezelf durft te kijken ze houdt van je zoals je bent de witte verte kind je mag naar haar verlangen…

Ik droog je af met een zweem gewoonte als lichtlilablauwe lavendelbloesems met slapverwaterde haarwortels bengel je voor mij aan de zinkende horizon Want ’s avonds of daarna bubbelen jouw kooipoten en je episch epicentrische kopje mee als granieten pelgrims op zoek naar de bodem van dit heelal Kan ik rustig de bloemen op de grenzen van…

leg je regenhart in handen uit leem ik wil het dompelen in de blauwe wonden van de aarde en het zal thuiskomen uit de bergen als sneeuw leg je vogelhart in handen uit wind ik zal het omhoog gooien in de wijde staalblauwe hemel en het zal uit het heelal thuiskomen als ijs maar leg jouw mensenhart in handen bloed en ik zal het houden…

als ik naar onze wereld kijk lijkt alles wel gelijk zoals het groen van bomen en het huis wij voelen ons er thuis toch droom ik in jouw ogen meer kleuren dan er zijn streel je haren op het randje van gevoeligheid en pijn kus je lippen die naar zoete warme liefde smaken jij bent de echte zon in mijn heelal die andere beschijnt…

De sterke gelovigen van vierduizend jaren terug kenden geen geschriften der godgeleerdheid of vrome geschiedenis maar aanvaardden met ruime geest het bestaan van 't Opperwezen en Diens heerschappij aangezien zij zich niet de kern der Schepping voelden maar hun nietigheid als mens beseften een kleine vonk die vluchtig door het heelal zweeft…

‘k zag ganzen die niets weten van het vergassen ergens verder een zwaan die wist van zijn eenzaamheid want zij was tot stof vergaan en ik, ik verpoos in twijfel in mijn gehucht van beton en spijt het leven kent de schreeuwers, propaganda van de rechtse kant - het links is de hoek van de schreiers, de weters van het heelal – mijn god…

de avond veronrust mij als de avond valt weet ik dat we een keer dood gaan hoewel het nu slechts de slaap is, die mij overvalt dan droom ik tenminste nog mijn leven nu is het donker, zo donker laat ik wakker blijven en niet slapen nooit worden opgenomen in dit heelal wil ik, geef me liever een eeuwig leven maar ja ik brand…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

Onze onsterfelijke zielen dragen eindeloze liefde voort, die diep in het heelal onstond en die op aarde voortbestaat. Dankzij een wereld die volstroomt met liefde. Ondanks een wereld, die leegstroomt van haat.…

Het hart zwelt open in snaren van verlangen als een stortvloed uit de rode hemel hoorbaar de toekomstige gezangen in de nacht van smart en rouw Och, het zijn de ontroerende innige klanken de aanzwellende muziek puur geluk in de eenzaamheid van dit heelal dat ons teistert met zijn dictatoriale gloed waar ik Uw stem hoor…

Met glinsteringen van spervuur waar ik verzink tot jouw heelal ontvang ik als een hereniging. Dit beschrijft het dagelijkse gevoel van onbeschrijfelijke bladzijden waarbij ik berust op mijn ademhaling.…

Hoe gaat vandaag jou bandietjemijn Wat staat vandaag jou weer prachtig piraatje Ik vier jouw grollen ik vier jou en jij jubelt in mij mee Deze dag staat jou mooier dan wie ook Vandaag houdt oneindig veel veel van jou Morgen houdt nog meer van jou Als de paradox van het heelal nu al oneindig groot en desondanks koppig groeiend…

waar is het raam dat de wereld naar buiten schrijft tussen zwarte en witte muren de bloem die ademen wil in haar zijn, boven en onder bomen het stille zwijgen van silhouetten, die veel verder dan ogen kunnen kijken naar die ene droomseconde van leven en het hartverscheurend geluid dat zielenwervels brak ongevraagd in het heelal…

onzekerheid streek jij trilde al blijheid bij het eerste touche vormde langzaam klanken vulde ze met volheid door een krachtige resonans pas later kwamen de hoge tonen in een esoterisch genieten alsof in onze muziek met zijn dialoog zonder woorden liefde opnieuw werd geboren wij hebben de melodie van sterren gespeeld en het heelal…

Het heerlijke van de dood is De rust het onverstoorbare Het eeuwig nachtelijk duister Ervaren het ongekende in overvloed En zoal mocht er zijn een nieuw iets In die onvoorstelbare massa van het heelal Weet dan dat een ieder u benijdt op uw verscheiden Doch in een niet te meten tijd fragment zullen zij volgen Ga en effen het pad der vergetelheid…

soms tocht leegte door de dagen schraalt schaduw alle kleur tot grijs willen gewrichten zich niet soepel richten eisen jaren eindelijk hun prijs doelloos draaien uren monotoon van slag tijd verstoft en scheidt geen koren meer van kaf inertie loze stilstand op het randje van verval wachtend op ontlading of implosie tot een nieuw heelal…

doorheen het heelal schal ik mijn affectie hoe groot mijn omarming allesomvattend een inborst waarin alles schuilt op zoek naar jou die mij niet hoort op tast naar jou die mij niet voelt moe en teleurgesteld bieden de Pleiaden, bekend met leed, een rustplaats aan Arachne de opdracht een laatste maal te weven onzichtbaarheid te bieden…