Alle inzendingen over heilige koe

India- heilige zwerfkoeien eten plastic. Vlinders blijven vreemdelingen -ze spreken in kleuren. Zwanen zwemmen trots en gracieus -vleugels gevouwen. Slapeloze nacht- de schapen zijn de tel kwijt en vallen in slaap. In de lucht hangt een buizerd -hij bidt.…

Hij zegt: 'Aan zo een heilig doel droeg ik m'n steentje bij.'…

Omdat zij zo lelijk is met een scheve mond grote benige handen haar afgebroken tanden Zo plat als een liniaal scheef kromgetrokken en de hobby heeft om met agenten te knokken Die haar regelmatig op haar stompe klei neus slaan om overeind krabbelend toch weer door te gaan Bokkend en briesend als een dolle uitgemolken koe stormt zij…

in gelid groeiend langs rechte wegen deinend in de wind Vlinder kust een bloem vleugels trillend in de wind een mens ziet het niet Een leeuwerik zingt hoog bij de blauwe hemel zijn lied klinkt op aard De dageraad gloort op de drempel van de nacht vogels ontwaken Groene weidegrond sloten doorsnijden het land ver weg neurt een koe…

Ik weet echt wel iets leukers; 't is een waarheid als een koe en menig stoplap maakt het vers ook minder int'ressant. Ik daag de schrijver gaarne uit om helder uit te leggen, waarom hij zulk een woordenbrij van node meent te hebben, terwijl hij met die veelheid toch zo weinig weet te zeggen.…

De blanke koeien waden 't weigras door, Uit hoge hemel daar een wolkbank ligt Straalt trillende op koe-ruggen zomerlicht, 't Gras ripplend krijgt een esmerauden gloor.…

helemaal door” Klierig klepper ik met het topje van mijn vinger aan je onderlip ontwijk je meppen, schenk je sip mijn onschuldigst schuine kopje Wacht maar spuwt je donkerbruin wacht maar glinster ik blauw terug met nageltjes kriebelend langs je rug je leidt me verschrikkelijk om de tuin te laat herken ik `t afscheidstoontje akelig heilig…

de reling steeds verder uiteen in onderdelen zwaargewond aan het hoofd woorden rijden zich klem in de korst van mijn keel ze hebben verleerd hoe een vrouw planmatig te bedaren het onvermogen is totaal verdwaasd kijk ik naar hemel en aarde mijn klamme voeten vatten vuur rook verast de kleur van mijn ogen ik word als heilig…

Elk begin is heilig zwanger van een zwellend universum ook wanneer je langzaam je witte bloes losknoopt doorheen de stilte als het droge knetteren van een insectenvleugel en het bleke zonlicht zachtjes vallen laat op je bange schouders, ik echter ben gevangen in de diepte van je navel.…

Zwart gekronkel van de aarde De toppen en bogen verlicht Gele sluiers brengen ons dicht Bij het vuur van hoogste waarde Het rijk der vlammen is gewekt De reuzen zijn opgetrokken Verhitting heeft zich uitgestrekt Zodat goden zullen mokken De regenboogbrug bezweken En de heilige es verschroeid De Ragnarok was het teken Oude structuren uitgeroeid…

wat mensen aan hem hingen, hij sleepte ballast van velen mee en het diepe spoor dat hij zo uitsleet werd de bedding van gieren en hyena's De namen die hij droeg hadden zijn witte lijf uitgeklaard, de klagende cadans had gat gemaakt en in het bekken van zijn verre draagzaamheid echoode de gal van kwalijke minnaars en toen de tijd zo heilig…

zijn geloften ondergaat en devoot in stilte lijdt in de seconden vindt hij niets slechts een opeenhoping van getel naar het einde aan zijn afzondering wacht hem de louterende hunkering een jeuk die niet te bekrabben valt eens weer in haar armen weet hij haar de wereld toe te zweren mirakels te verrichten bij leven haar zalig eerst dan heilig…

dromen op een verre weg langs het tijdloze water helder en diep In jouw verten vond ik verborgen parels de omhelzing van pure magie het dagen van tere extase de tover van het onbekende een pas ontloken bloem nooit eerder aanschouwd En ik was verbaasd in bewondering dat iemand als jij met enkel wat woorden omhuld door wolken van heilige…

devoot sokkelden heiligen tegen pilaren armen gespreid en ogen vol eeuwigheid ook het glas in lood in hun langgerekte boog trok de blikken omhoog weg van het leven buiten in kleur liet religie de schepping zien vol met mystieke figuren ook op plafonds en muren ik voelde als kind het magisch verlangen om het aparte van zalig zijn…

als een roos verborgen in het kruis als de lente spreekt in ruis de zomer komt o heilig geheim draagt liefde en pijn draagt duister en licht alleen feller dan dit hier nu en altijd paarden rijden alvast vooruit natuurlijk ben ik bang aan het het eind van de gang maar laat het maar komen poorten zagen wij opengaan nooit zijn wij overwonnen…

onder heiligheid van schijn kent het leven vele kanten als ik praat over mijn en dijn blijken mijn woorden balken en de ogen van de ander, gedragen door splinters, toch nog blinde bollen onder een sterrenloze baldakijn in mijn rug gapen velen gaten soms met zout verweven ook ik ken het haten, pekelen en kneden onder mijn hand is en wordt…

het is rustig in de tunnels en op de brug op weg naar de heilige burcht zicht op het pad het licht ruimte vullen met levenskleuren ontwaak en houd wacht de spiraalvlam brand tot diep in de nacht overgang naar dag de dauw als instrument een trompet luid is de kreet ontwaak o luid ruis de dag is grauw maar zon komt toch wel weer…

ik weet dat jij geen heilige bent maar wel de grenzen kent en netwerkjes hebt met boven in jouw ogen hangt de cherubijnen lach het stukje hemel dat ik op oude schilderijen zag als jouw stem ter kerke gaat dan sprankelen noten als nachtegalen omhoog om als regenboog te dalen in kleurrijke sfeervolle melodieën die ziel en zaligheden…

Loop over enkeldiepe mossen langs door wortels gebonden en onder door klimop bestegen bossen, waar de zon elke morgen zichzelf en de kim bestijgt om ’s avonds in een onverlaat uur het heilig vuur vermorst, geregen in het duister en het licht tot heilzame korst van natte zoden, een nachtelijk deksel van een nog te ontdekken loden kist…

maak het donker zo donker zo veilig in de nacht voelt ze zich heilig het maakt haar zacht niemand die haar ziet haar schreeuw hoort au jouw licht mag het uit? het doet me zo’n zeer en zoveel… zoveel meer…

in de bast van een boom schrijf ik haar naam heilig het liefst een vrouw van de stam zonder troon geboren ongekroond voor het oog bewust in dit leven een aura als de regenboog omringd door woorden diep uit de kosmos geboren de essentie zoeken voor wonden wat duidt op een spiegelbeeld inspirerende gewaarwordingen in de lucht geschreeuwd…

Als zij tegen je spreekt wordt er welgevallig gepreekt Een preek die vertelt wat je wil horen Niet met verboden die je geluk in de kiem smoren En toch klinkt het als een heilig gebod waarbij je schikt in je onherroepelijke lot Maar dat lot is als het paradijs Haar woorden maken je zo wijs Wat zij zegt, is de liefde in eigen persoon Op een onvoorstelbare…

Ergens heb ik u ontmoet op een meridiaan die naar het verleden voert en ik weet niet waarvandaan noch hoe het me beroert Ooit toverden onze ogen hetzelfde paradijs, lang vergaan speelden elkaars lippen als één vertogen naar het enig heilig woord gebogen van liefde en bestaan Zo lang geleden de plaats vergeten waar wij zoenend het geheim…

Langzaam rijdt de zomerwagen vroegtijdig de lentedag binnen even kijkt de warmte verrast op maar sterkt zich daarna weer lui uit op het fluisterende zand de wagen lost het heilige geel en verse oker uit verre dalen de wind zwiert de maankleuren in tovercirkels en reepjes plezier als een tekenblad hangt het zand in dwergduintjes tegen…

Verstilt in een heilig dier verliest in oneindige liefde, maar ze mauwt niet. Sfinxe katers raadsels van de eeuwigheid de sarcofaag bleef overeind. De porseleinkast sculpturen breken er doorheen, kristal en onyxsteen. Littekens van nagels sluipende storm van haren, tijger in gordijnen.…

Ze ziet het ongelovig aan Ze komen uit donkere stegen Helaas kan zij zich niet bewegen Ze zou fel alarm willen slaan Ze kunnen haar taal niet verstaan De kruisridder greep ooit de degen Streed tegen Alláh, nee veel zegen Bracht dat niet Bijbel versus Koran Uit roosvensters stromen de tranen Het lichaam toch heilige tempel Werd smerig…

Maar op een of andere manier heilig moeten en niet voor de lol. Je kunt ook, alles cultiveren, zo draaien raderen door en hopelijk niet dol De tijd zeeft vanzelf en mogelijk wordt gezien wat je maakt. Af en toe doet het er toe en is er misschien Iets, dat iemand raakt.…

Het heilig mysterie blijft. Liefde gaat nooit dood.…

ik zoek stilte kathedraal koelte en de rust van eeuwen ik vond ze daar gesokkeld en verheven tot heiligheid zag hart en ogen hun leven hebben zij tussen mens en dier bewogen maar eenmaal boven restte pas het echt geloven hoor de litanieën mensen op de knieën ik bid en zie de wierook kringelen in het onnavolgbaar zacht devote…

Wij kennen de Goed Heilig Man, die spoedig gaat verjaren. Een boot vol pakjes en de Sint, die komt de Maas opvaren. Door al de jaren was de Sint de werkgever voor Pieten. Waarvan een ieder groot of klein, kon eindeloos genieten.…