Alle inzendingen over helend voor lichaam

Kleine daden raken dikke snaren ontgrendelen woede wonden zweren wraak groeien naar binnen en van buiten lichaam helend maar nooit vergetend hoe het is getekend door jou…

Dat alleen mooie gedachten bij mij binnen moge komen Dat nog enkel Licht en Liefde in en om mijn aura zijn Dat een energie zacht helend door mijn lichaam moge stromen Dat mijn woorden en mijn daden Liefde zijn in groot en klein…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

Helder en koel, dorstlessend, helend als een kleed om je lichaam, doorschijnend als glas, dankbaarheid voor het leven, het heilige water.…

op ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar…

Transparant blijkt de vloeistof soms helend te werken; druppelsgewijs of wanneer het stromen kan met meer macht. Water gunt een mens soms een zegen. Wanneer het lichaam om hulp roept in een bui met regen.…

Uit warme handen stroomt levensenergie liefdevol op zoek naar disharmonie Een zwakke plek gevonden wordt warmte vuur laat pijn verdwijnen als helende kuur Ook het zieleleven door kwetsuren vaak gewond trekt zij met zachte stralen uit de diepe zwarte grond Eens het stromen gestopt ligt ‘t lichaam in rust ontspannen materie door…

als jij je toevertrouwt aan de aarde ik je blinddoek en begraaf in het zachte zand van de woestijn als dan een muur van zand je hoofd van het ongeziene lijf zal scheiden dan wachten jij en ik tot de maan haar schaduw op de aarde werpt en de kracht van de eclips je helen zal…

Woorden komen tot je, kunnen helend zijn en bevrijding geven. Foto Dick Voogd…

Door het kalme land zijn in rekenschap diepe voren getrokken en met de scheiding van lichaam is zwijgzaamheid doorbroken. Ergens begint te dagen, het wie en wat, over de vlakke grond die geen heuvelen meer bevat. Het stoppelveld bezegelt de loutering van de eenzame dwaas. Zacht gras bedekt de open wonden met een helend groene waas.…

de helende kunst van welgekozen zwijgen in schommelend licht…

Waar het leven Niet meer woont, De dood niet Langer wacht Maar nu al Is komen wonen In wat mijn brein Schijnt te zijn, Terwijl het lichaam Zo op het oog doorgaat Met leven, nog, Worden graven Opengebroken En vind ik de Dood die uit het Leven is opgestaan, Is het alleen de dood Nog die leeft…

pijnlijk traag lossen echo’s van jouw bestaan op in helende tijd…

Zal helend terug gaan nemen, wat bij geboorte werd gegeven. Nieuw leven baart. Opnieuw. Ik zie het gezicht van moeder weer, toen zij haar lijden gaf aan hem, die haar lichaam liefde schonk. Vandaag voel ik de blijdschap weer, toen de dood haar tranen droogde. Het verdriet, dat in haar leven was. En dan begint alles weer anders.…

Als ik het leed van de wereld en de pijn van en onder mensen verzachten kon, wat dacht ik dan, dat ik maar een fabeltje of helend gedicht verzon?…

Wat nooit kan winnen van de helende vragen zijn antwoorden die altijd weer antwoord vragen. Daarom blijf altijd vragen.…

langs de vloedlijn ligt mijn uitgestrekte leven als het eb is droog maar als water helend is sta ik op en grijp naar kracht…

liever ben ik helemaal alleen zonder al die drukte om me heen beklim ik dan de hoogste bomen om rustig tot mezelf te komen mijn geest moet vrij kunnen bepalen hoe kan ik echte waarheid achterhalen mijn gedachten sterven dan zo lijdzaam zitten gevangen... in mijn eigen lichaam jij draagt op je borsten een sleutel van goud gebruik hem maar…

tegen bruut geweld zijn nog altijd geen helende kruiden gewassen.…

In jouw zachte, warme klanken blijft een droom van licht verborgen die wat mensen kan bedanken. Mensenkinders dansen, springen op muziek die slepend speelt en verdriet doormidden deelt: luister hoe de vogels zingen. Poes die weer naar buiten wil draait zijn kopje in mijn hand in dit vredig, zonnig land en een woord staat even stil.…

Zo werkt een helende zaterdagochtendkuur. Zalig, zo’n morgen vertoeven in bed...…

Is dat een helende zalf? vraagt zij mij terug. Jazeker, zeg ik stoïcijns. Seneca is ook zalf. Zalf voor onze ziel.…

Bewegingloos wacht ik op het helende voorbijgaan van de nacht de oude comtoise meldt drie-en-twintig uren en dertig minuten in één gongslag Mijn God, wonderen bestaan.…

de laatste vrouw omhelzen, enerzijds; de etterende stilte van de laatste baarmoeder doorboord, in mijn schuwe harige handen voelen woelen roerloos ziekteontsmet water, sprakeloos ben ik, geheel merg. en doorheen mijn zwoel bloed beschimmeld beschuitafval van voormiddeleeuws stuifmeel; in de vlucht verborgen, verzwegen mijn altijd open ogen…

Bij het avondgebed kunnen vragen samen met lof van allerlei aard rijzen mogen daarbij de woorden van de kleuter die naar bed gaat in de volwassen geest komen lieve God dank U dat ik vandaag op school zo heerlijk mocht spelen in het poppenhoekje deze wonderlijke klaarte doorstroomt als zuiver bergwater het lagere dal van…

In jouw zachte, warme klanken blijft een droom van licht verborgen die wat mensen wil bedanken. Mensenkinders dansen, springen op muziek die slepend speelt en verdriet doormidden deelt: luister hoe de vogels zingen. Poes die weer naar buiten wil draait zijn kopje in mijn hand in dit vredig, zonnig land en een woord staat even stil.…

Avondlucht verkleurt vol van ruisend leven. Rust intens omkaderd.…

gebogen loopt ze verder Haar ogen starend in het niets, probeert ze in het nu te komen Los van alle teveel gedane concessies een leven lang Uitgeput zakt ze neer op het zand De lege schelp in haar hand vertelt haar verhaal Zo leeg als de schelp voelt haar bestaan Zonsondergang nadert Straks laadt zij zich op in het helende…

Smalle Ee en De Veenhoop spreken op fluistertoon innig tot elkaar baren gezamenlijk een jonge maar sterke zucht die wijdte en verte zoekt over bloeiende velden waait in het dorp Oudega geeft hij de kerk -reeds vele eeuwen oud met een ietwat scheve toch stevige toren- een opbeurende zoen vol jeugdige levensmoed de wind belandt tevreden…

Trauma bezet haar innerlijk verwerken lukt nog niet het trekt diepe sporen pijnigt haar lichaam en ziel Die nare gebeurtenis het is altijd nabij als de dag van gisteren voelt het, elke dag opnieuw Geestelijke hulp mag niet baten het netwerk is niet al te groot de wonden maken eenzaam de lust tot leven dooft uit Dan stapt hij haar leven…