Alle inzendingen over herbergt

zonovergoten herbergt elke dauwdruppel opkomende dorst…

Wie zich verzoent met onuitstaanbare buien herbergt bakken zon…

Wie loopt daar vrolijk stampend door de klei? Wie snuift en proeft met schuim op beide lippen? Aan zijn gedrevenheid kan niemand tippen Hij is er immer als de kippen bij Drie mooie meiden...nee lang niet verkeerd! Bedankt Yvon...de groeten van boer Geert…

Bommelerwaardig mensen ontdekken elkaar donker herbergt licht.…

Als tranen lopen over het geluk dat het rood van je wangen herbergt weerkaatst de pijn onder de huid tot aan de ziel.…

Over ons waakt al Zo veel jaren lang Dit schuine pannendak Dat met mos bedekt Onze liefde herbergt; Over ons en hen die Wij kregen houdt zij Trouw de wacht, Waar de dag telkens weer Verschijnt, ook na een Veel te lange nacht…

de schoonheid van de dood leeft op de gezichten van hen die waren onbereikbaar ver zijn zij de koude herbergt warmte van buitenaf niet voelbaar van binnenuit niet tastbaar en toch het hart zal ogen openen een glimlach zal ontwaken rust in vrede zal uitgesproken worden in de schoonheid van het leven…

Alles wat licht is Is toonbaar De zee herbergt vis En door de geul Vaar Klopt het weer eens niet Tussen bladeren Door het riet Zullen wij vergaderen Wat een pret Vreugde vol vuur Weer vroeg naar bed Het telt ieder uur…

de plaats waar het land als een rijpe vrucht sluimert onder een gewelf dat slaapdronken illusies zaait en de nacht herinnert en herinneringen weten van tijd dwalend langs de oevers van het zijn waar het ontastbare schuilt in de deemstering van het oude uur dat flirt met schikgodinnen en leven brengt in een kleurrijk palet dat de tekens herbergt…

het vaderhuis herbergt de levenden slechts voor even in de tijd voordat ze vergeefs bescherming zoeken onder andere daken voordat het huis de doden zamelt in zijn stenen voordat de vader de levenden achterlaat voor eeuwig de doden meeneemt huis-zonder-vader: stenen…

Licht herbergt schijn de horizon verliest zich in haar ogen. Ver voorbij verlangen neigt het riet naar de schittering van een rimpelloze breekbaarheid. De dag ontwaakt, raakt mijn huiverig geweten maakt mijn wereld klein en ongelogen.…

Een bos lijkt een paradijs herbergt een kwaad Sluimerend tussen de bomen net zoals de nevel en de mist Stopt bij een huisje gaat naar binnen eindigt een leven veroorzaakt ellende Jaren verstrijken Daders vast Al snel blijkt Onschuldig.…

Het zet licht om in zijn voedsel en scheidt af mijn lucht Mijn afscheiding is voor hem mest lucht Het groeit voor mij mijn voedsel en herbergt leven Het bevrucht zonder sexueel genot zonder gevoel Geen haat geen liefde Geen minachting geen verlangen Zijn enige doel groeien bloeien Geen wraak geen stress geen hoop…

Nevelig herfstbos Herbergt vele roodborstjes Tjilpend in de kou Het jaar loopt weer af Ze kleuren tezamen rood Op een grauw toneel Wolkjes waterdamp Gevormd door kleine bekjes Cirkelen weeldig Bladloos in de kou Met zijn talrijke bomen Woont het bos in hen...…

Een stroom van woorden herbergt wat onderhuids leeft frustratie om wat niet angst en onbehagen niet vatbaar voor rede eerder redeloos en niet te stuiten Een stroom van herinneringen voedt wat binnenskamers blijft ondeelbaar om wat wel heimwee en broosheid niet vatbaar voor herhaling eerder onmogelijk en verleden tijd…

Vermomming geborgen een laag op het gezicht herbergt, via ogen door gangen de ware gezindheid; achter een muur van onherkenbaarheid huist de ware identiteit.…

dit uur herbergt een rode maan die kleur geeft aan mijn dag het is mijn tijd zegt de maan en ze dompelt mij onder in haar vurige water schrobt de chaos uit mijn buik brandt het vuil van mijn ziel tot daar in het allerdiepste enkel waarheid overblijft nu is de tijd zegt de maan ga en vermenigvuldig waarheen vraag ik en wat overal en…

men bidt om vrede in welke taal dan ook tijdens de schemer herbergt het dal haar doden iedere dag opnieuw tranen zijn niet aan te slepen evenals kisten de zon verzoekt Ares om vrede, salaam, sjalom, pax te verzegelen met vers geboren regen zodat men het prille begin kan omhelzen in alle vrijheid…

ik ken het breekpunt van glas dat sierlijk rankt op slanke voet maar meer nog de verleiding van warme schijn het vloeibare geluk maakt alles stuk want verlangen heeft een dorst die nooit te lessen is ook als het ach en wee al moeizaam wordt geslist aangeschoten zijn herbergt groot venijn juist op de roze wolk knapt het glas…

Ik vulde de nacht met dromen voor jou plukte sterren zodat jij de weg in donker zou vinden alleen voor jou lief brak ik dagen in stukjes nacht schreef ik woorden in zilvertaal maar je bleef onderweg duizend nachten met lege gedachten alleen voor jou lief ving ik lentewind die de fluistering herbergt van het nevelland…

paarsgewijs bij elkaar een wolkenrif spiegelt zich in de zoveelste lente waar ik langs liep te pozen van oe naar a vanuit gedachten wat achter mijn ogen leeft verzilt de muze die het hart niet verstaat of begrijpt mijn adem waait tot de lucht die samen deelt van vrede tussen mensen langs bakens van licht die liefde herbergt…

Nu, horizontaal, na je dood ben je kleurrijker dan voorheen de overgang naar het kleinste waaruit je was opgebouwd onderga je verheven en waardig Je ontvangt en herbergt vandaag levensvormen van ander allooi met een gewijzigd kaliber word je gestadig bestookt De regen raakt wel dieper maar de wind om je huid breekt geen armen meer…

maagdelijk smaragdig zo ontstaat menig maar vaak teniet bezoedelenden loeren grijpen hun kans het groen verlept dan het droog en flets uiteindelijk stof tot stof stof dat geen leven herbergt nooit bezwangerd door epiek ik stop het in een foedraal vergezeld met hoop en rede wanneer de Dodo weer foerageert kom ook ik weer tevoorschijn…

De slaap is als een donker woud die vele geheimzinnigheden in zich herbergt Aan de rand lijkt het duister en onbegaanbaar maar mysterieuze verhalen en kleurrijke diersoorten wachten geduldig om ontdekt te worden Verwelkomt door een donzig pad treedt men een sluimertoestand binnen De nevel trekt op onthult daarmee oeroude raadsels van…

In de nevelige vroege morgen Nestel ik mij in warm nat gras En staar ik naar de zon die ras De resten van de nacht doet worgen In de verte zie ik contouren Van mijn oude stad, het doet deugd Zij herbergt mijn begin en jeugd Wat heeft mij toch kunnen ontvoeren Ik zal later haar schoot betreden De wijken waar ik ben groot gebracht Rouw…

Ik verscheep mijn hart vaar met mast en zeil door woeste zeeën ik ben een banneling in deze gerezen tijd doorklieft verga ik vol van pijn en zielendorst; het anker is verroest tot aan de jaren waar boeg en steven mij de wind en knopen geven maar het varen herbergt geen doel waar het roer zich ook naar went; het liefst althans in…

Op roze getekend is een wolk niet meer dan een stuk boek dat woorden herbergt ik kan wel zeggen dat ik van je hou maar wat heeft het voor waarde als jij dat niet voelt? Ik teken anders voel mij betrokken om wat je hart verteld het klinkt wat zwaar en wellicht ingebroken maar zo bedoel ik het niet.…

ogen priemen door de lucht de blik op horizon en verder de snavel scherp prooiklaar en gebogen herbergt dood zonder mededogen sterke veren dragen vleugels in het scheren over onbekende heuvels zij zijn aangebracht voor kracht in de snelle glijvlucht naar meer macht de rest is kansloos door verborgen klauwen in een donzen huid…

buiten het genormaliseerd volk naar de buitenrand van deze aarde duwen alles is hem vreemd, zelfs de tandheugel waar zijn slipkoppeling de riemen doet gillen van pijn deert hem niet, hij vervlucht telkens in zijn demonische lach hij is zelfs de tijd meester en draagt de wijzers van onze klokken in zijn zak, deze fenomenale langsdrager herbergt…

Een enkele schreeuw doorboort de nacht waar de trek z’n vlucht herbergt. Schaduwen rekken de maan over het verborgen land; schetsen vrijheid met lange halen terwijl een wegebbende stilte door de straten stroomt mijn adem benemend.…