Alle inzendingen over herdenken

Mijn vader heeft de oorlog meegemaakt Al heeft ie dan niet in ’t verzet gezeten En volgens mij nooit bloembollen gegeten Heeft niks gesaboteerd, laat staan gestaakt Ik schreef voor hem mijn kleine requiem En in dit lied, daarin gedenk ik hem…

Herdenken deed je niet alleen de vierde mei maar telkens als je op een warme zomerdag het kruis voorbij reed op de fiets. Van oorlog wist je niets, maar het pad dat door de duinen sneed gaf stijgend, dalend uitzicht op de dood. Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf.…

Dank zij de doden Bezit van vrijheid Bezit van denken Een bezette generatie Gène van een natie Genen en ratio Collectieve spijt Ongeacht leeftijd Overdenken Bevrijding beleven Door overlevering Over leven…

Zijn we vergeten dat het as sneeuwde van vergeten zielen die tussen hemel en aarde blijven zweven? zijn we vergeten de hologige wezens die verdwaasd keken toen de vrede kwam hun " weten " diep weggestopt op een plek waar geen licht schijnt zijn we vergeten De woorden die toen gesproken zijn, dat er nooit ,maar dan ook nooit meer oorlog…

elke dag weer kleine nieuwe ellende om te herdenken het leven gaat voort maar er wordt nog herdacht gelukkig…

En telkens sta ik weer in pyjama voor het oude raam en controleer de auto's die in die jaren even voor het gewijde uur naar de kant van de weg zwenken en stoppen lijken mijn vader en moeder in zichzelf verzonken verbonden met iets dat groter is dan zij gedachten waar ze goed naar moeten luisteren die het waard zijn om telkens terug…

die schoonheid niet vergeten kan jeugdig als de lente, weldadig als de zomer in de heimwee van de herfst en stilte van de winter hier sta ik in de wind en ik houd mijn adem in om even de stilte te ervaren die ik in me voel omdat je er niet meer bent, en dat maar niet wendt een bloem die schoonheid niet vergeten kan standvastig in mijn herdenking…

men begraaft de herinneringen met de doden men moet vergeten wat men met eigen ogen zag men witwast de geschiedenis ruimt de graven men leest witte bladzijden men moet vergeten hoe het was ik moet onthouden dat ik herdenk en niet vergeten zal…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten…

ze droegen zwarte en bruine hemden stampten alles in en uit de grond schreeuwden met heel harde stemmen hoe lang hoe lang gaan we dit nog herdenken die onmenselijke volkerenmoord we zijn bijna ver genoeg om te vergeten hopelijk duurt dat nog heel lang heel lang velen leven opnieuw in angst zijn weer als toen voorzichtig bang…

de ondergaande zon kleurt de hemel bloedrood universele emoties verspreiden zich over de velden waar rode klaprozen bloeien in de stilte staan rijen kruisen de grond is doorweekt van verloren tranen verwoeste levens marcheren als een bloedrode draad door de wandelgangen van de genadeloze hebzucht een gedwongen afscheid van…

Een stuk oud brood dat zorgvuldig wordt bewaard is een oud symbool voor veeloud zeer dat nooit verjaart weer opnieuw doorstane angsten en ook dreiging van terreur doen me duidelijk beseffen: de bevrijding is nog lang niet klaar stel geweld aan de kaak leg onderdrukking aan banden dat is de taak van vredelievende mensen uit alle landen…

Uit het gebroken zolderraam hangt een verschoten vlag, al bijna tachtig jaren. En op de witte kruizenrij, waarlangs verwelkte bloemen staan, mag je je blind gaan staren.…

Aan wie moet ik mijn aandacht nou gaan schenken Krijg ik niet wat te veel straks op mijn bord Die twee minuten zijn dan vast te kort Mijn lieveheer wie moet ik gaan herdenken Eerst maar oom Piet die in ´t verzet omkwam Oh nee….´t Wilhelmus klinkt al op de Dam…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen. Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten…

Op de rijksweg staat middels borden aangegeven, dat je bij het meebeleven, van herdenken van de doden, beter niet kunt stoppen, midden op de weg, men zoeke beter een P om te parkeren, twee minuten, slechts.…

Stilte aanbidt de herdenking van hen die het land dierbaar waren en nog zijn. Vergeten is geen optie want de waarde van de stilte dragen wij nog in ons hart.…

Herdenken is ieder jaar een pleister op een oude wond. De jood, soldaat en passant, zijn aan elkaar verwant. Het verdriet zit in hun genen, als door een jas omsloten. Het verdriet slijt, maar verdwijnt niet. Bij het herdenken wordt verdriet weer actueel. De jas gaat open en de zon schijnt even op die oude wond.…

Ik strijk kaarsen aan voor hen die niet meer onder ons zijn in gedachten spreek ik hun namen nog een keer uit ik herdenk ze totdat de beelden langzaam vervagen en stap de dag in…

vrijheid vraagt herinnering aan wat mensen geven het kostbaarste zelf in strijd en opoffering om van vrij zijn van generatie op generatie het erfgoed door te geven vrijheid vraagt werken met en op het spoor van gisteren naar morgen aan respect en ruimte voor geluk van een ander opdat die zijn mag wie en wat hij is vrijheid vraagt verzoening…

We herdenken ze veel, we vergeten ze niet. Zelfs de koningin niet.…

De herdenking voorkomt, dat die brug wordt gebouwd. Maar door de jongere generatie, wordt de herdenking terug gedouwd. Het zal zo'n vaart niet lopen, zeggen de mensen om mij heen. Maar elk bouwwerk, begint bij de eerste steen.…

de vlag halfstok 2 minuten stilte op de klok: van het Wilhelmus klinkt de eerste toon vandaag kwam ik een Duitser tegen met zijn Hollandse vriendin een heel gewone jongen uit een Duits gezin een goede vriend en compagnon van mijn gewone Nederlandse zoon wat weten zij van de jaren 40-45 wat hebben zij ervan kunnen en willen horen behalve…

de vlag halfstok twee minuten stilte op de klok: van het Wilhelmus klinkt de eerste toon vandaag kwam ik een Duitser tegen met zijn Hollandse vriendin een heel gewone jongen uit een Duits gezin een goede vriend en compagnon van mijn gewone Nederlandse zoon wat weten zij van de jaren 40-45 wat hebben zij ervan kunnen en willen horen behalve…

ik zoek een wijnkelk of een roemer of zo'n beker uit de mis met een inscriptie en een edelsteen beladen met betekenis ik zoek een huis met zware balken met van die fakkels aan de muur een langgerekte houten tafel waarin gekerfd staat ieder uur tekens van aanwezigheid illusies van gedachtenis…

rood komt steeds terug in de bloei van nieuw leven ontstaan uit wortels gras bedekt de littekens die nooit zullen vervagen…

de kerktoren komt niet boven het schip uit naar de rommelmarkt ik en het restant van een elfhonderd jarige op dezelfde dag viel bij het kijken de beschadigde theepot voor een zacht prijsje zonder parasol een witte en een rode wijn bij de italiaan een kam bananen in de natuurwinkel jane helpt mij wegen drie schoonheden de jongste…

Het wordt erger met de jaren in plaats van dat het slijt dat verlammende gevoel van geconcentreerde onmacht De siddering in mijn lijf herken ik van iedere herdenking De ingedikte tranen van verstopt verdriet 4 mei 2008…

Het is al lang geleden toch mogen wij het nooit vergeten dat mensen voor onze vrijheid het leven lieten. Oorlog een zinloos geweld waarin mensen zoals jij en ik pijn en ontberingen leerden kennen. Vele van hen lieten het leven door uitputting en ziekte of werden weggevoerd gingen hun dood tegemoet. Laten wij vandaag gedenken even…

Nu wij weer herdenken de geboorte van “HET KIND” die in het duister zijn licht laat schijnen in een wereld vol oorlog en geweld. Zodat wij zijn warmte kunnen voelen om dan met elkaar in verdraagzaamheid. KERSRMIS TE VIEREN!!…