Alle inzendingen over herfst

Dat ik alles hier intens beleef en geniet van dichtbij tot ver weg in een veranderlijke wereld waar dingen voorbijkomen in tijd en ruimte tegelijk opent zij haar deuren voor allerlei nieuwigheden en sensitiviteit In elk geval deze herfst blijft nog lang nazinderen van waar einde nog niet is geschreven of gesproken.…

De frisse herfstwind laat herinnering leven regen spoelt ze weg De zwarte takken rouwen na verlies van hun dierbare blaadjes Door het te zingen heelt en geneest de merel zijn gebroken hart De stilte daalt neer in de oranje herfstzon de natuur in rust…

Het bos heeft geen strak omlijnde paden elke stap laat nieuwe afdrukken achter ze zucht haar schaduwen verraden schoonheid en verval Ze weet het ze weet ook hoe ze straks weer bloeien mag Er is niets om te verbergen de frisse, vochtige dauw in haar ochtendgloren, zoals ik zag omarmt me met warm gemoed hoe ze dat toch doet elke herfst…

De herfst zo schilderachtig zo kleurrijk en zo prachtig De bomen zowel jong als oud tooien zich met warm oranje en met glanzend goud Een rapsodie in vlammend rood en zonnegeel als een gedicht, een ballade of een schitterend rondeel Ze staan te dromen overdag en in de nacht ze fluisteren hun geheimen heel stil en heel zacht…

zie de hoogste toppen waar lentegroen de zomer nog trotseert weet het gele bruin in onderlagen waar het vleugje herfst al is gepasseerd voel de draden van de spinnen die hun web bespringen voor een rijke oogst maar in het loof vind ik de kleur van zon ruik nog de prille geur waar alles mee begon…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

als het sterven behoedzaam mijn wangen streelt in de herfst van mijn bestaan wees dan niet boos, laat het maar begaan het is geen misdaad weet je en neem me niet kwalijk dat ik zonder verontschuldiging van je weg zal gaan noem het een complot tegen het lijden en niet alleen het mijne verwijt het de bijen maar…

ik sprong door herfst; de wind blies zeepbellen naar eender waar in mijn onschuld hield ik van het tuimelen boven onsterflijkheid hoe kon ik weten dat daaronder dicht aan de grond jouw zomer lag; begraven in een laatste zwaluwzwaai van zwarte randen…

Met herfst en licht trek ik me terug in m'n diepste wezen Laten ze nu m'n gedicht eens lezen Een streep licht in het bestaan? Een roodgeel blad aan de eikeboom? Achter elk woord een stille droom Langzaam op weg die te vervullen.…

Jij lachte om de regen die niet kwam en ook al draaide het wiel om onze as, was het toch de herfst die viel en wij als brekebenen droogden de vaat met de honingdraden, die wij eens hadden gevlochten in een paringsdans waarbij schroom slechts onze kleding was…

Zoekt zich een weg baant zich een pad door herfst Negeert regen wind uit west tegen begeeft zich van het pad Kijkt naar de luchten wolken grijs gekalkt boomkruinen in kleurendruk Buigt zich in aandacht voorover knielt in stille verwondering.…

Wat bezielt haar om juist nu het laatste licht te sparen, te bewaren, totdat scherpe nagels de laatste streken al bloedend laten vallen het lijkt of ze het ooit verlorene niet kan verdragen dan houdt ze de herfst bladstil en scheurt verval van de kalender…

Als een loofboom in de herfst, Zorgen die van mij afvallen. Stilstaan bij mijzelf in de winter, In kou, stilte en rust. Kracht terugvinden in de Lente, Opnieuw beginnen, nieuwe kansen ontspruiten. De zomer is van mij, Ik mag er zijn, als een zonnebloem, vol kleur en kracht.…

Langzaamaan, regent het vaker, wordt alles natter, kleffe boel Maar ach de herfst nadert, we moeten mopperen, dat is wat ik bedoel.…

De wind wil jou dragen als het ritme van de dag geen pas meer geeft De zon zal jou warmen als in de bloemknop geen vrucht meer leeft De herfst mag jou kleuren als het gelaat meer treurnis kent De kern van de zaak is dat je voor eeuwig bent…

tegenover mij staan ze op pedalen in gevecht met de wind omdat ze ergens moeten zijn ik laat mijn trappers gaan vandaag laat ik me dragen voel ik me vogelvrij want ik hoef nergens heen in deze onstuimige herfst kom je van alles tegen verbeten trekken en die glimlach van mij…

Najaarsblad dat Zich uitvouwt Op de stenen Van mijn stoep Om mij hart'lijk Te ontvangen als Ik in de winter Zonder sneeuw en ijs Naar buiten stap, Nerven in schoonheid Gestorven die het Brughoofd naar Mijn lente zijn, Herfst die moeiteloos Zo op het oog het Voorjaar bereikt En de winter overslaat…

De herfst buiten. Jij klein in ons bed. Als verlaten nog geen woord zou zijn had ik het nu voor je gemaakt.…

De tafel gedekt de zon in de bomen de bloemen in pracht de zomer heeft er zin in Zomer 2014 en neemt maar moeilijk afscheid Herfst 2014 Warmste 1 november ooit 22 graden in Nederlands Zuid-Limburg!…

Stap maar in deze foto voorzichtig De wanden...puur goud voor het oog herfst...de maker najaarszon de kunstenaar Tast maar raak stam tak en twijg aan met vingertoppen en later met de kom van je hand bladgoud heb je in handen als het al niet ritselend is gevallen.…

Het is herfst, en dan zijn daar de paddenstoelen, ze groeien als kool. Het is fraai hoe ze in de natuur groeien. Als je in het bos wandelt moet je wel oppassen dat je ze niet stuk trapt, want dat zou zonde zijn.…

Herfst weerspiegelt zich in de koele waterloop Het zijn de verstarde bomen bomen zonder enig blad De bomen op rij -als tinnen soldaatjes- bekijken zich in het blauw van de stroom Het is echt een droom hierlangs te lopen m'n ogen als op steeltjes.…

ze zeggen zoveel kondigen met hun bestaan het einde van een seizoen aan geven de herfst vrij baan bekleden al wat stervende is met kleurig fluweel laat dat wat ons verlaat nog eenmaal vlammen voordat ook hun tijd vergaat laat de paddenstoelen maar zwammen…

Catalpa’s hebben herfst reeds in hun bol. Maar ’t ergste vind ik nog die enge look van mannenbenen in een korte broek.…

Herfst- het laatste blad wil niet vallen.…

In de herfst, de winter, de lente en zomer... ik zal altijd naar je toekomen, ik ben voor altijd jouw vriend.…

Kijk ze nu lopen wendend om me heen, 't lijkt wel een herfst op de witte steen, een herfst van dorre en gele kraakbladen, engelen in wevegoudwaden, zwevende guldvliezen, neigende zonbiezen, fluitende gouden zonnegeluiden, ze leiden elkaar van uit het zuiden, ze lopen over mijn marmersteen in goudmuiltjes heen.…

In de herfst van onze levens strelen wij de late zon wij genieten nog slechts even op een bankje in 't gazon. Nog een laatste sprankel hoop in de geuren van dit heden kleurt de herfst dit late leven in een blad gebroken rood.…

Het tij is nu gekeerd, de herfst niet meer te stoppen. Zuchtend zet ik mijn computer aan, het is weer tijd om te "googleen" en "photoshoppen".…

Maar de herfst in mijn leven is onvermijdelijk. Alleen mijn billen zijn ongezien. En daarom liet de herfst ze ongemoeid. Verder is moedertje tijd er. Verwelken de bloemen. En verlies ik aan kracht. Een vrouw sloeg mij. Regen blijft stromen De nacht is ontij. Mijn billen zijn rood en ranzig geworden door moedertje tijd.…