Alle inzendingen over hoekje / vluchtigheid / vastleggen

foto gemaakt van een ogenschijnlijk verloren hoekje waar de meeste mensen haastig aan voorbijgaan het willen zien de tijd ervoor nemen en vastleggen voor later al die vluchtige dingen even vasthouden meer is het niet... maar tóch…

Hij zegt: ik woon om de hoek Zij zegt: ga zo het hoekje om Hij zegt: niet letterlijk mag ik hopen Zij zegt: zullen we dan maar rechtdoor lopen Zodat we geen misverstanden oplopen? Want al woon je " om de hoek" Ik hoef je niet kwijt en wil niet naar je op zoek!…

we leggen dagelijks dingen vast momenten in kleur of zwart wit beelden of gebeurtenissen met of zonder camera gemakkelijk te delen in deze digitale tijd van kiekjes tot imposante foto's die schilderijen lijken de aanwas inmens vredelievend vooral tot men zijn camera oppakt en het gebruikt als wapen om een diep gevoel na te…

Hoekje voor hoekje ruim ik, maak er iets moois van voor jou en voor mij. Ik ben verdrietig om de gemiste kansen, maar ik hou van jou. Liefde is eeuwig verlangen en vervullen, sterker dan de dood. Ik geef mijn leven niet voor geliefden maar wel aan mijn geliefden. Iedereen hoopt toch op eeuwige zaligheid volledig samen.…

Ik zal hier nooit meer zijn nu op deze plek ik kan niets vasthouden of vastleggen maar de verandering wordt in trage hanenpoten op het perkament van mijn huid geschreven.…

nee hoor, ook dat hoort erbij in deze vluchtige maatschappij van verkeer en internet bederft zeker niet mijn pret ik sta even op zoek mijn koffiekop en schenk nog een keer in mens, ik heb gewoon goede zin!…

Soms wil ik met jou in een hoekje verdwijnen Alleen wij beiden, met een glaasje wijn.…

Verplicht een spiegel tegen het gevaar! Maar enkel Brussel mag de regels geven... Dat kostte hier twee kinderen het leven en dertig mensenlevens in een jaar. Als de EG daar overheen wil stappen zal ik ze graag de dode hoek in trappen.…

Wij artsen zijn nu vreselijk content, We kunnen om een hoekje opereren.” Want voordat deze vinding werd gedaan Werd al te vaak het hoekje omgegaan.…

een voorzichtige hand vluchtig langs mijn gebruinde bast en bemerkt mijn zachte binnenkant door een mens weloverwogen beslist wordt ik ooit nog op handen gedragen want na de dood ben ik zijn kist…

wil je voelen Ik wil je niet bevestigen, ik wil je kroelen Ik wil je niet aanraken, ik wil je omarmen Ik wil je niet meemaken, ik wil je verwarmen Want dan zal je niet kijken, want dan zal je zien Want dan zal je niet ontwijken, want dan zal je misschien Want dan zal je niet zeggen, want dan zal je vertellen Want dan zal je niet vastleggen…

Wanneer geluk in een klein hoekje zit, kan iemand me dan zeggen waar dat hoekje zich bevindt?…

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

soms zou ik willen schrijven met sporadische vluchtige woorden kortstondig van verlangen als de vlinders van één nacht…

De prille ochtend strooit een vluchtig coloriet de berken dansen…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

Ik kijk naar de lucht draag verloren woorden langs diepgewortelde honger naar klanken zie achter die ene kale boom jouw ingehouden grijns waar tussen spiedend voorjaarsgroen oude takken seizoenen trotseren hooghartig rust de vorst in de grond bot groeien en bloeien samen met oneindige rijkdom maar bewaart even zovele tranen schaatsen…

Ontmoetingen zijn piepklein en geniepig groter willen zijn verder passen dan je benen reiken doch nog even evenredig zijn.…

in wegvloeiend licht is de droom een stil en roerloos reizen van tere stof geweven omringt hij de aankomst en het vertrek een jaarring tekent de voorbije wereld schetst de toekomstige tijd we dromen ons vast in trage kleine vergankelijkheid een vluchtige reis met enkel de bestemming van de gewisse dood…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

Jouw ogen vingeren huidvluchtig door de stille ruimte. Je raakt ontroert vervoert haar als een gevleugelde engel in een snuifje Jasmijn van winter tot lente in Mei. Een stiekem vleugje Parfum vlindert zinnenprikkelend doelvrij. Als in een droom vervaag je stervend op haar huid. Te luchtig in hunkering het moment voorbij...!…

Maar, helaas, ze verzwond voor ik haar in klanken kon vastleggen. Het maakt me razend en moedeloos steeds weer te ervaren dat de afstand tussen hersens en strottenhoofd zo groot is.…

als je lacht zou ik de glinstering in je ogen willen vastleggen op onverwoestbaar papier bewaren als een kostbare schat tevoorschijn toveren op momenten dat het je even wat minder gaat als bewijs dat jouw wereld niet alleen uit duisternis bestaat…

Ik heb deze ochtend in jouw armen gelegd verwonderd over zoveel schoonheid lachen ogen spontaan geluk achter glas tracht ik weemoed te vangen doch het vlies te dun om zelfs maar broos te zijn laat zich net niet vastleggen…

Gelukkig is De Jonge fris van geest En schrapt de vijf-minutenregistratie Me dunkt, daarvoor verdient hij een ovatie Werk vastleggen is in de zorg misplaced Stel dát in bij het Europarlement Waar anders werkt men zó inefficiënt?!…

Nog voor ik een woord heb gehoord meneer Youp van ´t van Heck wil ik toch schrijven en dit vastleggen De MH 17 ramp als onderwerp hoort niet thuis in een conference maar uitsluitend in een condoleance U gaat toch niet over lijken daar u sinds kort ook uw kinderen publiekelijk "prostitueert"??…

Een ongeluk, zeg jij Zit in een klein hoekje, Maar dan ben ik Wel dubbel aan De beurt - Ik heb mezelf Aan nader onderzoek Onderworpen, zoals Dat wel vaker gaat - En ontdek bij mij In elk hoekje wel De vorm van een Honingraat…

Geluk zit in een klein hoekje Maar is er iemand die weet Welke?…

zelfs in een ronde kom ging de goudvis het hoekje om…

zoals de dochter van de dichter haar vaders kijken heeft georven maakt ze een foto 'het vergezicht van de rivier' in wazig tegenlicht over 't water en noemt het haar gedicht zó eenvoudig soms kunnen dingen gaan door tederweg te zien en te beschrijven als een fraaie vorm van het vastleggen van iets voor later…