Alle inzendingen over hoogtes

Niet het verstand Herinnering is de band Ik verzakte naar diepere lagen Jij woelde naar luchtige hoogtes Samen op reis Wat een afstand…

Ik zou zo graag, hoor je zelden meer de dwang naar hoogtes worden steeds vaker weer Aangehoord en goed bevonden.…

Zigeunerhart gedreven door tonen is muziek de leidraad die door zijn aderen vloeit van en naar zijn zigeunerhart dat hem opzweept tot het creëren van wat leidt tot grote hoogtes schittert de twinkeling niet alleen die van zijn ogen…

Koud tot op het bot speelt de wind met het getij die golven opstuwt die uitdagend tot grote hoogtes klimmen om zo in woeste branding uiteen te spatten om met al hun kracht het strand te kussen…

onzichtbaar sluimer je door nog ongeboren dagen kleur je een nieuwe morgen in ondefinieerbare tinten die juist zo voelbaar zijn tot op grote hoogtes glimlachen zelfs zij die van jouw bestaan geen weet hebben…

Sint-Amandsberg, eertijds bezaaid met bloemtapijten en bloemenserres: de enige hoogtes. Sint-Amandsberg, thans vervlakt: niet enkel heiligen schudden er zand uit hun schoenen. De bloemenwijk herinnert maar met naam aan het fleurige verleden.…

brandende vragen reiken tot het zonlicht kleuren wolken zwarter waardoor het plengen aangenamer voelt kijk ze opspatten tot grote hoogtes terwijl de droogte gulzig haar gretigheid ontbloot en de druppels hartelijk verwelkomt…

Oorverdovend gedonder doet haar verschrikt van de berg rollen hoog gras wijkt door haar komst het groene gewas kleurt de tijd welke gisteren nog vleugels gaf op zonovergoten hoogtes werden deze vandaag abrupt ontnomen wat bewijst dat niets is wat het lijkt…

hoor hoe de wind waait haar kracht toeneemt bij alles wat ze doet golven aanzet te klimmen tot grote hoogtes om zich vervolgens met volle overgave neer te kletteren zo te worden opgeslokt door het naakte strand vieren vogels boven het schouwspel dat de zuidwestenwind op touw heeft gezet…

je verwaait me in de regen danst pirouettes in de wind tilt me op tot grote hoogtes schommelend door elke gedachte ontleen ik kracht uit gegeven kleuren maant de zon tot stilte die aan de hemel genageld staat daagt onderwind haar uit roerloos geniet ik aan de zijlijn…

het groeit tot hoogtes, waar demonen wonen en een engel wieken vindt dag kind… ik mis je elke dag…

vergeet de dalen en kraters die zijn gebrand in je kern gekerft tot diep in de lijnen van jouw krijsend bestaan leef naar paarse hoogtes als de laatste minuten van lachen en tranen vier je ademen met het stromen van de wind vraag de zee te zingen tot de morgen komt…

het wassende water stijgt tot ongekende hoogtes doet boten uitrukken voor dingen van alledag overledenen ontkomen niet aan natte voeten nietsontziend de stroom die hen overweldigt dagelijks peilen zij de grond hopend dat de zee haar armen opent daar zij niet met zeebenen werden geboren…

onder de lappendeken slaapt een leven met gerafelde emoties emoties toegedekt met een deken van hoop hoop op een vlak leven emotieloos zonder diepe dalen geen grote hoogtes hoop op rustig kabbelende gevoelens onafhankelijk van stemmingen hoop op een vredig leven bij tijd en wijle…

na mijn bewustzijn in de slaapstand te hebben gezet kom ik los van de grond en laat me tillen naar steeds grotere hoogtes waar nooit eerder geziene kleuren in de vorm van ontelbare stralende ogen mij in een onmeetbare vrede voor eeuwig in aangename warmte gewichtloos omarmen in tijdloos mooi…

Het noorderlicht van gloeiende zuchten tussen lakens, oogstrelend in verlangen, krioelende vingers klauwen en knijpen krassen en grijpen naar hoogtes en hoger tussen sterren van roze en hemellichamen en verder dan dat. En wij die ergens daarboven orgastisch kwamen, om daar in oneindig zwart tijdloos te zweven.…

wanneer ik jou lees blijven mijn woorden steken ze zweven rond in mijn hart gedachten ontspruiten genietend van elke beweging die zonnewarmte doet opstijgen in hoogtes van gewichtloosheid laat ik het op mij inwerken roep en mompel van alles maar jouw woorden tollen als diamantjes op wolken zo zacht door mij heen……

Spelend, voelend, beminnend, koesterend op de toonladders bewegen zich woorden, het beeldend geluid van de hoogtes en laagtes het ruisende sprankelende beleven het luwen van heftige orkanen het lichte andante bewegen: zo boeiend, de symfonie van het leven.…

ik zag dat jij in loslaten vliegen leerde langzaam probeerde een eigen koers te gaan langs kabels hoogtes verkende die nooit hadden bestaan duikend diepte nam met een scheervlucht langs de maan jouw voeten in de aarde waren al lang verdwenen toch keek ook jij nostalgisch om naar de plaats die jij had betreden…

zoals de prinses haar liederen zingt in heel haar naakt laat ze het kind stromen uit haar vrucht welke eens was ontsproten uit ons ouderlijk hart Compleet zoals de melkweg in het licht van duizend jaren is het kind bijzonder en toch ook heel gewoon het leven strekt zich voor hem uit, maar laat mij de dalen nemen en hij de ongekende hoogtes…

Verfrist door het wiegen in handenvol dons, brengt een luchtstroom mijn bezwaard hart tot ongekende hoogtes, waar het zwelt door een hemels gegons. Verrezen wordt mijn hart in de geboorte van de zacht waaiende zon. Verdriet verbleekt door de kleur van een roos, witgeschilderd door de horizon.…

neem mij op in je golven beukend, woest kabbelend, ritmisch wiegend, overmeesterend spiegelend, windstil neem mij mee voorbij de einder waar dromen mij overspoelen oneindige dieptes mij naar ongekende hoogtes tillen werkt vrije val bevrijdend spreid mijn geest!…

ik kus de krullen en hoor rauw klinkende stemmen zonnestralen kietelen van grote hoogtes banen zich 'n weg door langs tegen omarmen de weelde van Moeder Aarde bloemen kruipen voorzichtig uit hun schulp kleuren de dag nog mooier dan dat ze begon pril groen ontrolt zich zienderogen dansen bolletjes wol bokkig in de wei het wachten is op…

Zij legt haar zorgen in 't water zodat zij zich ontvouwen kunnen laten doorgronden, schoon gewassen voor de tijd van later Zij geeft haar dromen aan de wind daar zij zullen stijgen tot grote hoogtes waar verhalen elkaar ontmoeten totdat zij ze slapend hervindt Zij plukt haar liefde in het bos geeft zich onbevangen over aan hetgeen dat…

neem mij mee, riep ik maar geen schip kwam voor mij links & rechts werd men opgestraald, maar geen schip kwam voor mij de liefde werd bedreven met struise dames op ongekende hoogtes, maar geen schip kwam voor mij gefaseerd, gemuteerd & verbouwereerd keerde men weer terug op aarde, met een duidelijk waarneembare blijere blik in de ogen…

haar ruisende aanloop geeft jou lucht in ruimte en kracht de resolute power van de spier is vertrouwen waar je altijd op kunt bouwen de subtiele tekst van je adem is niet voor de buitenstaander juist in samen geven wij onze zintuigen namen die meerwaarde hebben in functie en waar kennis ontbreekt geeft intuïtie de magie hoogtes…

het lood van wolken ligt peilloos opgetast in noeste kolen kou de winden wakkeren de waterwoede aan van blauwe hemelzeeën woekerregen daalt in zaaischermen neer op het lijdzame land als bronchiën van longen twijgen tere takken in ijle hoogtes lucht boomstammen beademen als pijpen de slijmklei van de vetgelaagde grond schaamteloos…

vraag ik me af verborgen binnen prisma’s licht omgebogen kracht de macht van een illusie buigt daar mee tot onder zee en waterweg waar hun vorstkap smelt als stormvloed zwelt blaas ik zijn sprong tot grote hoogtes, zwaar en vingerloos –en ongekend herijkt…

Wat ziet mijn oog toch graag de wolk aan gindse kimme gaan Doorkliefd slechts door de hoge boom en torens die daar staan Gestut door bergen staat het al op hoogtes onbekend En blauw en eindeloos de lucht waartoe de rots zich wendt Wat zie ik graag, wat voel ik graag de berglucht en de regen De oude huizen roodbepand, zo kalm en welgelegen…

jouw handen omvouwen mijn gezicht ogen vurig verlangend liefkozen we teder nagels glijden over jouw zijden huid tongen dansend lamenteren we zwaar diep in elkaars ogen kijkend smelten we langzaam tot één handen in elkaar gestrengeld heftiger in elkaar opgaand neemt de passie over drijven we tot geweldige hoogtes totale overgave…