Alle inzendingen over horizon

schijn nog vol te houden en hoog verheven blauw plaats maakt voor diepgrijzend grauw dat zich droef vol tranen zoog Waar wolken zich verweven tot dichte deken van de nacht die zich over het daglicht strekt en haar met duisternis bedekt als tijd de eeuwigheid verruild Mijn stille schaduw vleit zich moe en in berusting neer ver achter de horizon…

Zo leek je dan jouw aardse zwaarte lichter In 't ijle, koele denken; de verwijding Van knellende horizon werd een bevrijding; Op 't donker ginds scheen hier het lichte lichter.…

Onze vingers glijden over de horizon, heel intens.…

straks komt er een dag dat wij hand in hand ons droomeiland kunnen betreden alles achter ons laten zodat wij ons paleisje met verse liefde kunnen bekleden dan kunnen we samen naar de sterren kijken vanaf een romantisch beschenen balkon zodat er intense rust in ons lichaam heerst veroorzaakt door de prachtige horizon twee…

nauw’lijks zichtbaar onheilspellend net begonnen hemeltocht grijs vaal rood en onmiskenbaar langzaam rijzend van de horizon onbestemd nog dwalend droom ik jou al tegemoet zacht oranje avondlicht jij vroege bode van een late nacht warm geel tijdloos stralend voel ik even samengaan strelend wit omarm je als vanouds mij…

Je glimlacht Het dorp, een vaag kontrast op de rand van horizon en hemel de laatste restjes van het daags gewemel worden samen met de late kaarsen opgebrand Vingertoppen markeren de nieuwe levenslijn onder jouw strakke huid.…

Neen, 't is een maaier: klankloos scheert zijn zeis De horizon; en plots'ling zilvergrijs Vliegt langs de ketting uit golvende schalmen: Hij, boven de aardewelving, machtig, zwaait Zijn cirk'lend blad - 't is of het suist - en maait De spokig vallende oogst van bliksemhalmen.…

Soms voel ik me als Een bloempje in de wei Verborgen in het hoge gras En niemand weet van mij Wie ik ben of wie ik was Nee, ik zit stiekem, in me eentje Tussen het hoge gras Vanaf de grond kijk ik naar boven Ik zie wat vogels en de zon En een straalblauwe hemel Wolken drijven voorbij aan de horizon Vogels kwetteren als een stel ongeregeld…

gevouwen fluistert zij zwak om vergeten bidt om een luisterend oor wanhopig, haast verbeten klanken drijven op draaiende wind overspoelen het bewolkte denken even is zij weer dat onbevangen kind toch voelt zij woeste golven wenken leeg loopt ze naar het licht de schouders wederom gebogen verdwijnt plots uit het zicht door bedrieglijke horizon…

De late eenvoud van de meester, met vrees Begraaf ik eens het nooit meer spreken En gil of zieltoog, de geheimste stem Uit niets bewogen voor tijd De dadelijke horizon der schepping.…

Spaarzaam kruipt het licht voor mij uit een armlengte verder daagt de horizon dichtbij en onraakbaar sluit zich de hemel als een nachtjapon alle schoonheid is gehuld in aftasten en geduld Ik blijf de hoogte zoeken langs de flanken van verdriet in de verte wapperen doeken onzichtbaar achter wuivend riet de vloer kraakt maar ik schuif…

land geboren uit de schoot van de aarde rijzend uit de oceaan land van tegenstellingen tere bloemen in barre vlakten daarachter de stille krachten van gletsjers op de horizon stil en wit tegen onheilspellend zwart van sluimerende vulkanen land van ijs en vuur van spuitend stoom en eeuwige watervallen dreigende basaltkusten boven je…

geliefden verdwaald Mijn moeder, mijn zuster Mijn vader, mijn broer Wonen wij in niemandsland Knielen neer in vreemde oorden Smeken om genadebrood Wachten in verlaten dorpen Deuren die niet opengaan Wonen wij in niemandsland Breken dagen nachten in de tijd Bouwen onze huizen in het zand En halen onze geliefden thuis Zien wij de horizon…

Mijn ruis raast richting horizon waar de regenboog klaroenklanken kleurt het blazoen tekent nu nog de kim terwijl die andere einder verzuipt in dronken zinnen rest mij alleen nog de kater een blik op zeeen van gedachten danst door eb en vloed terwijl het zilte zout zwelgt in hoge golven smacht ik naar een…

vastgebeten in elkaar bang om uit elkaars gezicht te verdwijnen ‘s avonds ’s nachts dagen van zwijgen zij verdraagt zijn gaan en komen met een nattige blik leeg van vermoeden het krakende bed de giftige honing de kruimels waarmee hij vogels voert buiten bloeit de kamperfoelie geurt het gras naar dauw en regenbogen verdwijnen wolken in de horizon…

door de dagen danst licht kust in de vroege morgenuren maan en sterren eerder weg zal sturen het vroege vogeltje zich niet verschanst open ik mijn hart dwars door alle muren woorden worden liefdevol tot bloei gebracht zacht uitgesproken zinnen klinken als verwacht zonnige dagen zullen eindeloos duren zakt de zon helderrood aan de horizon…

sprookjes met grote ogen worden natte dromen, vlinders kleuren haar onderbuik rood in lichaamslente ontluikt een vrouwenlijf ze groeit met grillige stuiptrekkingen bloeit open in ogen op horizon, tongval taal verraadt kolkend bloed onder nagels - kan niet kruipen. kannen en kruiken van haar kind-zijn barsten onder regen van druppels levensdrang…

. -------------------------------------------------- uit: Schrijlings op de horizon, Rijswijk 1941.…

Ik zie geen kwaad En verwacht geen strijd Het was rustig, voor nu het moment De late warme zomerzon was ingetreden En langzaam weer vertrok naar horizon Die laag stond aan zijn hemel.…

Zacht zucht de fluister van de wind over moeder aarde het stormt niet maar een warme glans van liefde bouwt bruggen en kastelen vriendschap straalt van noord oost naar zuid west ze vangt het op met beide handen haar voeten dansen vrede ze wil dat verder dan over de horizon fluisteren tot waar nu nog de bomen kaal van tak in de wortels…

jij hebt nooit het lijden in je gezicht laten wonen altijd waren er wel opklarende zachte dromen in een steeds dichterbij komende horizon waarvan de kleur het deprimerende oplost in perspectief met het licht van een stralende zon toch laat ook jij hoofd en schouders weleens even hangen klem gezet en gevangen in een schijnbaar…

zwarte spreeuwen krijsen de bomen vol groene bladeren verdampen in grote getale zij weten op de takken telkens te huizen, oorverdovend hun aanwezigheid te vertalen en stilte rondom mij ver weg te sluizen ze hebben lange tijd, ik spreek over jaren hun vaste stek in mijn beperkte horizon hekel bij tijd en wijle het ongevraagd bezoek denk niet…

er zat verandering in de lucht ik bespeurde een subtiel verkleuren van de horizon door het fletser worden van de schetsen die ik altijd zag trad een vervreemding op donker rollende wolken kwamen als uit het niets geboren stemming maken in dreigende vlucht ademen ging allengs trager door de hoge vochtigheidsgraad temperaturen stegen…

Het donker kreunt, het zonlicht dreunt, een roodgekoonde horizon rolt aan over de heuvels. Fatima likt tergend traag de druppels van haar vingers, de nacht was wild, de ochtend naakt met dauwbedekte bloemen. De karavaan vertrekt vandaag naar het verre Marrakesh, maar Fatima legt zich te rusten op een kussen vol met goud.…

jij zingt onhoorbaar zacht een lied tegen de stilte in de oren strelend danst blootsvoets liefdesvlucht van pauwenoog verspilt geen toon om niet te wekken hondengeblaf dat ‘t lachen van glimwormen niet duldt in friswarme nacht bedwelmt jasmijn die nooit geplant verwaait waar fantasie wandelt met wolken over de horizon naar…

toe Door het gat in de dijk waar ze ooit hongerig de polder binnenstroomde Stap ik in ontzag haar wondere wereld binnen Haar dagelijks wisselende verschijning is getooid met witte schuimkoppen die plagend spelen met de schaduwen van de jagende schapenwolken Onder een koepel van een staalblauw hemelgewelf rijkt ze verlangend naar een verre horizon…

En eeuwig stroomt zij, tot aan de horizon waar de rivier zich vermoeid te rusten legt in het grote water voor de kust van Albion.…

De dag ijsbeert in de regen, marcheert over een druilerig perron op een ver en lege horizon gericht gedachten boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt…

Als stille schepen in de nacht gingen ze aan mijn kust voorbij als schimmen langs de horizon zo onbereikbaar als 't maar kon, maar ogenschijnlijk zo nabij. Komt er een schip alsnog in zicht, dan vind ik uit een ver verschiet weer vriendschap over golven heen en sta aan zee niet meer alleen en meld het in mijn scheepsbericht.…

Gekleurd als vrolijke ideeën, Veelkleurig als golven die tot aan de horizon golven. Wat bloeit de steen, Wat bloeit de steen die niet kan bloeien... Hij geurt naar de wind die het gehuil uiteenslaat, Hij geurt naar het vanzelfsprekende, Naar bloed, Gepofte kastanjes, Drukte in de straten.…